De frustratie wordt steeds groter. WJ zit nog steeds in lockdown in Italië en er is nog geen zicht op zijn terugkomst. Onze gesprekken missen de echte intimiteit en ik probeer die uit alle macht terug te krijgen.
Tevergeefs. Wanneer ik vraag hoe hij zich voelt, gaat het altijd goed. ‘Ik doe oefeningen, ik kook uitgebreid, werk veel, dus: Nee hoor, ik red me prima.’ Terwijl hij, net zoals zoveel Italianen, getraumatiseerd moet zijn. Politie op straat die je controleert of je wel de juiste papieren hebt om naar buiten te gaan. Geen sociale contacten. Vrienden en familie ver weg. Verschrikkelijk.
Wanneer ik vraag of we zullen Facetimen, wil hij dat niet. Hij vindt het relaxter als hij lekker op de bank ligt met mijn stem in zijn oor. Hij heeft er dus geen behoefte aan om mij te zien. Zo draai je langzaam maar zeker de liefde de nek om. Ik begrijp echt wel dat een gevoel minder wordt als je elkaar uiteindelijk na twee dates – weken, maanden niet ziet. Wanneer je dan ook nog elk verlangen de kop indrukt. Ik houd echter vast aan het beeld wat ik had. Als hij eerst maar weer hier is: he swept me off my feet and he can do it again.
