Aan LINDA.nl vertelt hij hoe muziek hem gered heeft tijdens zijn moeizame jeugd: “In mijn hoofd maakte ik muziek om te ontsnappen naar een veilige plek.”

Riopy

Tot zijn achttiende groeide Jean-Philippe Riopy samen met zijn moeder, twee broers en twee zussen op in een Franse sekte. Alles wat hij hier deed werd gecontroleerd. “De manier waarop ik praatte, wat ik deed, waar ik mee speelde, wat ik las alles, alles werd gecontroleerd”, vertelt hij. Zijn dagen waren vooral gevuld met werken. “Heel veel werken. Het was zwaar.”

Volgens Riopy was de samenstelling van sekteleden divers. “Grappig genoeg bestaan sektes niet uit domme mensen. Bij ons leefden advocaten, dokters en andere hoogopgeleiden. Iemand kan heel slim zijn, maar de sekteleider weet hoe hij moet manipuleren waardoor je niet zomaar kunt vertrekken.”

Omdat er geen bladmuziek was, leerde Riopy zichzelf piano spelen. “Ik had geluk dat ik mocht spelen. Maar wel totdat ze het van me afnamen, omdat ik altijd te veel speelde”, vertelt hij terugkijkend op zijn passie.

Lees ookHoe belanden mensen in een sekte? 'Ik kon op dat moment geen nee zeggen'

18 jaar

Op zijn achttiende verliet Riopy de sekte. Maar daarmee eindigde de noodzaak om te overleven niet. “Ik moest op zoek naar baantjes. Ik deed kleine klusjes en maakte dingen schoon.” Na een tijd doorgebracht te hebben in Parijs, vertrok Riopy naar Los Angeles, op zoek naar de American Dream. Omdat hij hier op straat belandde gaf hij deze droom op en vertrok naar Engeland.

In Engeland speelde hij op de piano in een pianowinkel. Hier werd zijn talent opgemerkt door iemand die een muziekstudie aan Oxford voor hem wilde betalen. Riopy verhuisde naar Londen en speelde in verschillende pianobars. Al snel werd zijn muziek opgemerkt en gebruikt voor reclames van onder andere Ikea, Samsung en Armani.

Riopy’s échte doorbraak was tijdens zijn optreden op het diner van de Vanity Fair. Hier ontmoette hij Chris Martin, de zanger van Coldplay. Martin was onder de indruk van zijn spel en kocht een piano voor Riopy. “Het was ongelofelijk. Uiteindelijk heb ik mijn album opgenomen op die piano.”

Redding

Riopy ziet muziek als zijn redding. Op de momenten dat hij als kind niet op zijn keyboard mocht spelen, maakte hij muziek in zijn hoofd. “Ik creëerde die muziek, beelden en verhalen in mijn hoofd om te ontsnappen naar een veilige plek.”

Terugkijkend op zijn jeugd beseft Riopy hoe zwaar het is geweest, maar hij ziet het ook als een kans. “Mijn pijn verwerk ik in deze muziek. Ik ben dankbaar dat ik het om kan zetten in iets goeds.”

Riopy heeft ook last gehad van suïcidale gedachten en dan vluchtte hij in alcohol en drugs. Dat is verleden tijd. “Ik heb een heel gezonde levensstijl die werkt voor mij: ik vast veel, ik ben vegetariër, ik drink of rook niet, ik mediteer twee keer per dag en ik doe van alles voor mijn lichaam en geest.”

Lees ookSofie van den Enk zoekt in nieuwe podcast naar antwoorden rond zelfdoding (en jij kunt meeluisteren)

[extended] BLISS

26 augustus verscheen zijn nieuwe album ‘[extended] BLISS’. Voor de pianist staat het album voor het einde van een tijdperk. “BLISS is een staat van zijn waarin angst niet bestaat. Het gevoel van ultieme vrede en geluk waarbij alles perfect is. En dat bedoel ik niet op een materiële manier, maar perfectie zonder pijn, een gevoel van gelukzaligheid”, vertelt Riopy.

Of de artiest deze staat van zijn zelf al heeft bereikt? “Op veel momenten wel”, vertelt hij. “Je hebt veel toewijding nodig om hier de hele tijd mee bezig te zijn. Vroeger had ik een zware depressie waardoor ik 90 procent van de tijd donkere gedachtes had. Nu is het andersom: 90 procent van de tijd ervaar ik geluk. En dat loopt op, want ik blijf eraan werken.”

Riopy hoopt dat zijn muziek luisteraars op eenzelfde manier kan helpen als het hem hielp. “Muziek ging voor mij niet over passie. Het was een noodzaak. Ik hoop dat mensen dat voelen en hun eigen verhalen erin herkennen.”

Riopy treedt twee keer in Nederland op: 18 september in Rotterdam en 20 september in Utrecht. 

Lees ookLinda zat in de sekte van haar kungfuleraar: 'Hij werd steeds hardhandiger'