Hoogleraar Judi Mesman onderzoekt subtiel seksisme en racisme in de samenleving. Dat levert haar, naast een heleboel haatreacties, óók de prestigieuze wetenschappelijke onderscheiding de Stevinpremie op.
Aan de Volkskrant vertelt de hoogleraar over haar onderzoek, de onderscheiding en hoe je antiracistisch kunt opvoeden.
Mesman is psycholoog, maar werkt nu als dean van het Leiden University College. De Stevinpremie is niet alleen een grote eer; Mesman krijgt ook tweeënhalf miljoen euro om vrij te besteden aan wetenschappelijk onderzoek.
Haar huidige research is gericht op maatschappelijke vraagstukken van de jeugd: ze onderzoekt hoe kinderen bepaalde stereotype ideeën aangeleerd krijgen, bijvoorbeeld via schoolboeken. Daarnaast kijkt Mesman ook naar opvoedstijlen in verschillende landen en culturen.
“Goed ouderschap is overal ter wereld: inspelen op de behoefte van je kind,” legt Mesman uit in het interview met de Volkskrant. Met haar maatschappelijk relevante onderzoek wil ze bijvoorbeeld de Nederlandse jeugdwerkers laten zien dat anders opvoeden niet per se slechter opvoeden is. Zo leren zij hoe ze gezinnen met een andere culturele achtergrond beter kunnen begeleiden, aldus de hoogleraar.
Mesman heeft ook onderzoek gedaan naar de voorkeur van kinderen van zes tot acht jaar om te spelen met witte kinderen of kinderen van kleur. Daaruit blijkt dat ongeveer zeventig procent van de kinderen liever met een wit kind speelt dan met een kind van kleur.
Ze ontdekte een verband tussen de voorkeur van de kinderen en mate waarin de moeders positief zijn over een multiculturele samenleving. Ouders hebben ook met subtielere vormen van racisme of seksisme veel invloed op hun kinderen. Een perfecte oplossing is er niet. Toch wil de hoogleraar ouders vooral laten nadenken over hun eigen stereotyperingen en welke vooroordelen ze overbrengen op hun kinderen.
Antiracistisch opvoeden: hoe doe je dat? Mesman: “Stap één is dat je zelf positie bepaalt. Ouders hebben vaak samen overal over gesproken, maar niet over dit onderwerp. Hoe ga je daarmee om? Ga je antiracistisch opvoeden of laat je het bij de onbewuste signalen die je per ongeluk overbrengt op je kind? Dat vereist grondige zelfreflectie.”
Maar niet alleen ouders geven signalen aan hun kinderen over kleur, gender en seksualiteit. Mesman benoemt ook schoolboeken als een bron van ongelijke en niet-diverse representatie. Daarover zegt ze: “Voor emancipatie is het belangrijk dat iedereen zich gerepresenteerd ziet. Zodat een zwart kind denkt: ik kan niet alleen sporter worden, maar ook wetenschapper.”
Even over wit privilege: heb ik het en wat kan ik ermee doen?
