Tobi

“Tobi was zes jaar oud toen hij ineens kwijtraakte”, vertelt Jantien. “Onze beide katten – we hebben ook nog poes Mika – komen allebei buiten en Tobi kwam ineens niet meer terug. We dachten nog: die komt zo wel weer. Maar dat gebeurde niet.”

Jantien en haar man hangen de buurt vol met posters, bellen met asiels en laten op social media weten dat hun witte kat vermist is. “Na driekwart jaar werd het zoeken steeds minder intensief. We begonnen de moed te verliezen. Mijn man kon hem al heel snel loslaten, ik had er meer moeite mee. Zo had twee jaar geleden iemand een witte kat op een braakliggend terrein gespot. Ik ben daar toen tóch heen gegaan. Hij zou het zomaar kunnen zijn… Ik kon Tobi’s spulletjes ook niet weggooien.”

Gevonden

Acht jaar gaat voorbij en in die tijd wordt de kat niet gevonden. Tot 12 juni vorig jaar. “Mijn man en ik beseften die ochtend dat we precies twintig jaar samen waren. We besloten daarom een kopje koffie in de stad te drinken om het te vieren. Terwijl we op het terras waren, werden we gebeld door een onbekend nummer. Het was een dierenarts, die zei dat ze Tobi hadden gevonden.”

“Ik kreeg echt kippenvel, ik wilde gélijk naar hem toe. Ik dacht: dit kan toch niet waar zijn, dit bestaat toch niet? Tobi bleek in al die jaren een nieuw baasje te hebben gevonden en was met zijn staart tussen de deur gekomen. Toen hij bij de dierenarts kwam, werd zijn chip uitgelezen en vonden ze onze gegevens. Al die tijd had hij drie wijken verderop gewoond.”

Tobi:

Lees ook
8 x dit wist je nog niet over je kat (waarom slapen ze in een doos?)

Nieuw baasje

De dierenartsassistent waarschuwt het stel wel: waarschijnlijk herkent de kat jullie niet meer en maak je hem na acht jaar niet gelukkig door hem mee naar huis te nemen. “Toch hoopte ik dat ik hem gelijk in mijn armen zou sluiten, dat hij mij zou herkennen. Als ik ook maar iets van herkenning zou merken, dan zou ik hem meenemen.”

“Ik vond het heel spannend om bij Tobi’s ‘nieuwe’ huis langs te gaan”, gaat Jantien verder. “Je weet niet wat je aantreft. Zowel zijn nieuwe baasje als ik voelden nattigheid: wat zou er na dit bezoek gebeuren? Het was een heel rare gewaarwording toen ik binnenstapte. Ineens zat ons gezinslid tevreden bij een ander gezin. Ik begon hem te aaien – wat hij fijn vond – maar er was geen enkele herkenning vanuit zijn kant. Hoe graag ik hem ook wilde meenemen, ik wist dat ik moest doen wat het beste voor de kat was: hem bij zijn nieuwe gezin laten.”

Grafstemming

Met een verdrietig gevoel fietst Jantien naar huis om het nieuws aan haar man en kinderen te vertellen. “Ik belandde daarna echt in een rollercoaster. Op vrijdag hoorde ik dat onze kat was gevonden, op zondag wist ik dat hij niet meer terug zou komen. Ik ging van een jubelstemming naar een grafstemming.”

“Ik ben heel lang boos geweest. Waarom had deze vrouw niet zijn chip gecheckt, voordat ze Tobi in huis nam? Zelf zegt ze dat zij ook posters heeft opgehangen over Tobi en dat het raar is dat wij die niet hebben gezien. Daarnaast zei ze ook dat ze zijn chip niet heeft laten uitlezen, omdat ze toentertijd slecht in haar vel zat. Alsof ze niet echt zijn baasjes wilde vinden. Het blijft een vreemd verhaal.”

Chip uitlezen

Tussendoor is Tobi ook vaker bij de dierenarts geweest, maar pas na acht jaar besloot eentje de gegevens van de kat te checken. “Met mijn verhaal hoop ik dat dierenartsen vaker chips uitlezen. Niet alleen checken of een dier er eentje heeft, maar ook of de gegevens nog kloppen. Dat had ons een hoop verdriet gescheeld.”

“Tobi’s baasje heeft nog aangeboden dat we de kat om de week mogen hebben, maar dat lijkt me geen goed idee voor een huisdier”, besluit Jantien. “Ik heb haar wel gevraagd of ze een seintje kan geven als hij is overleden. Ik denk dat ik Tobi dan pas écht kan loslaten.”

Lees ook
Mira’s kat zat vast op een vrachtschip: ‘Gelukkig heeft de schipper hem horen miauwen’