Ben je eindelijk aanbeland bij de mooiste dag van je leven, crasht je dronken neef het diner met een gênante toost en besluit je wederhelft zich een hersenschudding te vallen. Top.
Voor de rubriek In Voor- En Tegenspoed spreken we vrouwen van wie de trouwdag nét niet helemaal volgens plan verliep. Vandaag deelt LINDA.nl-redacteur Jorinde Benner (43) haar verhaal.
Trouwdatum
8 mei 2004
“Martijn wilde de ceremonie graag houden in Zeeland, de provincie waarin hij was opgegroeid. Hij wilde het liefst trouwen van ons twee en de locatie ging hem aan het hart, dus planden we de dag in en om de stad Veere. Het moest een groots feest worden, met het burgerlijk huwelijk in een prachtig oud gemeentehuis. Het ging gebeuren op een zaterdag. Helaas de duurste dag van allemaal, maar goed: als we dit gingen doen, wilden we daar wél iets moois van maken.
Een paar weken voor de bruiloft gingen we langs voor het verplichte kennismakingsgesprek bij de BABS, de vrouw die ons zou gaan trouwen. We hebben uitgebreid gekletst die avond. Het was hartstikke gezellig. Zo vertelden we dat we veel op de motor reden en vaak in Frankrijk op vakantie gingen, naast allerlei andere persoonlijke zaken. We hadden echt een klik.”
“De grote dag brak aan en we liepen vol zenuwen het gemeentehuis in. De ceremonie startte en de BABS begon haar toespraak met de inmiddels gevleugelde woorden ‘Beste Jeffrey en Therèse’. In de zaal werd wat gegniffeld en ik dacht, ze maakt een grapje om het ijs te breken. Maar ze praatte stoïcijns door, keek ons ook echt aan en begon een heel verhaal op te hangen over de ontmoeting van deze Jeffrey en Therèse. Er zat nog net een klein stukje in over Frankrijk, maar de rest klopte echt voor geen meter.
Toen ik de zaal in keek zag ik dat het gezicht van mijn moeder vertrok en mijn schoonmoeder met de minuut bozer begon te kijken. Het geroezemoes in de zaal werd alleen maar erger en op een gegeven moment is mijn schoonmoeder toch maar opgestaan. ‘Sorry, maar ik grijp toch even in. Dit zijn Jeffrey en Therèse niet.’
De ambtenaar vluchtte met trouwakte en al de ruimte uit en liet ons een minuut of twintig wachten, zonder enige toelichting. Het voelde als uren. Uiteindelijk kwam ze terug met de juiste akte en hebben we de rest van de ceremonie met samengeknepen billen van de spanning afgerond.”
Gelukkig: he did put a ring on it
“Achteraf heeft mijn schoonmoeder nog geprobeerd om een excuus van de gemeente te krijgen, plus een deel van de ceremoniekosten, maar ze kreeg geen gehoor. Ze was flink fel en dreigde dat ze haar schoen zou opeten als het niet geregeld zou worden. En zo geschiedde, tegen alle verwachtingen van de gemeente in. Toen het steeds maar stil bleef is ze met mes, vork en bord naar het gemeentehuis gegaan en heeft ze het mes in een van haar schoenen gezet. Met resultaat, want de excuses zijn gegeven en een deel van de kosten is teruggestort. Van de ambtenaar zelf hebben we nooit meer iets gehoord.
Ik ben altijd bang geweest dat deze mislukte toespraak een slechte toon zou zetten voor ons huwelijk. Na negen jaar liep de boel inderdaad op de klippen, maar het was niet alleen maar bad karma: de tussentijd verliep gelukkig goed.”
Heb jij ook nog een goed verhaal liggen over een beroerd verlopen bruiloft? Deel het op LINDA.nl. Mail in het kort jouw verhaal samen met je naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s naar ellen.hensbergen@linda.nl.
Lees ook
Carmen over haar pechbruiloft: ‘Daar stond ik dan, in vol ornaat op de Eerste Hulp’
