Tim den Besten en Nicolaas Veul werken honderd dagen als stagiair in een psychiatrische kliniek. Na een veelbewogen start wennen ze al iets meer aan hun nieuwe werkplek.
Voor 100 dagen in je hoofd maakt het duo deel uit van het zorgpersoneel van De Grote Beek in Eindhoven.
Na de eerste paar dagen leert Veul de cliënten op zijn afdeling rustig aan beter kennen. Maar voor Den Besten verloopt het begin stroever.
Bij mentor Annemiek de Wit reflecteert hij op die bewogen eerste dagen. “Misschien had ik toch verwacht dat je meer aan de buitenkant kon zien wat er in het hoofd aan de hand is”, geeft hij toe, “dat is niet iets wat je direct ziet.”
Hij deelt ongemakkelijk een van de allereerste interacties met een cliënt: “Ik vroeg aan haar al bij het ontbijt waarom ze daar zat en wat ze heeft meegemaakt.” Op de verschrikte blik van mentor De Wit reageert hij direct: “Inmiddels vind ik het totaal debiel dat ik dat heb gedaan”, zegt Den Besten schuldbewust. “Ik moet gewoon niet hier de hele tijd mensen gaan lopen interviewen.”
Het gesprek aan het ontbijt kwam volgens Den Besten door zijn drang om stiltes te vullen. “Als ik met mensen ontbijt, dan ga je toch praten?”, denkt hij hardop na.
“Je zet je eigen verlangen om leuk en jolig te zijn vóór datgene wat een cliënt nodig heeft om rustig te kunnen ontbijten”, reageert De Wit. “Dus…”, reflecteert Den Besten, “ik ben eigenlijk te veel met mezelf bezig in plaats van de cliënt.”
Op dag negentien van de honderd loopt Den Besten mee met collega zorgverlener Marlou. Ze helpt cliënt Anniek om te kunnen douchen. Al direct wanneer de deur van Annieks kamer opengaat, hoort Den Besten haar verdriet.
“Ik ben blij dat je er bent”, huilt ze bij Marlou, “ik kan niet meer.” Anniek heeft veel pijn; zowel in haar lichaam als in haar hoofd. Marlou staat haar bij zodat ze ondanks de pijn toch zal douchen. “We doen het samen”, verzekert ze Anniek. “Je hoeft het niet alleen te doen.”
Terwijl Den Besten op de gang wacht, hoort hij Anniek oncontroleerbaar huilen onder de douche. Hij wordt steeds kleiner tot hij uiteindelijk zelf huilend op de grond zit naast de deur.
“De tranen kwamen gewoon”, vertelt hij later aan Veul. “Ik voelde op een gegeven moment: ik kan het niet meer tegenhouden.”
Lees ookNicolaas Veul krijgt in '100 dagen voor de klas' ontroerend bericht van leerling: 'Het overvalt me'
De aflevering terugkijken? Dat kan hier.
