Niet dat ik me laat ‘helpen’ hoor. (Overigens vind ik de combinatie helpen en een zaadleider doorknippen in welke context dan ook, totaal geen recht doen aan het nobele begrip ‘helpen’. Je helpt de buurman bij de verhuizing of je helpt als vrijwilliger bij het Rode Kruis, maar een chirurg die met een steriel schaartje in luttele seconden een potentiële toekomst van je nageslacht vernietigt, noem ik geen helpen. En ironisch genoeg blijf je zitten met een rood kruis.

Nee, soms is genoeg gewoon genoeg. En ik weet zeker dat ik straks met vier kindjes tevreden kan constateren dat ik compleet bent. Dat het goed is! En dat ik dan immer kan genieten van alle grootse gebaren en kleine buitenissigheden.

Waar we minder van kunnen genieten is de nasleep van zo’n 20-weken echo. Heel fijn te lezen dat het goed ging bij jullie – net als bij ons – maar het wel/niet vertellen van het geslacht blijft een heet hangijzer. Ik vind het oprecht ontzettend leuk dat jullie het geslacht niet willen weten, echt waar.

Wij kunnen onze nieuwsgierigheid niet bedwingen, maar laten onze omgeving wel in nieuwsgierigheid achter want wij vertellen het nooit. En dat zorgt vaak voor achterdocht, irritatie en soms aan agressie grenzende ergernis. Want als je op de vraag “Weten jullie al wat het wordt?”, antwoordt “Ja, maar we zeggen het niet”, zie je de ogen groter worden, de mond droger en de lucht betrekken.

Alsof je grootse plannen hebt gemaakt voor een lang weekend weg en je op de valreep vertelt dat de vraagsteller niet mee mag.

Een knap staaltje hedendaagse FOMO. Totale buitensluiting. Maar dan, lieve Simon, gebeurt er iets magisch. Dan blijken ineens de meeste mensen over waarzeggende capaciteiten te beschikken. Mensen veranderen ineens in Jomanda en je krijgt ongevraagd een voorspelling alsof het de TOTO betreft.

“Het wordt een meisje, dat zie je zo, die buik heeft namelijk een punt”, of “Ik voel dat het een jongen wordt, want hij is verwekt bij halfvolle maan”, “Tess heeft een grote buik, dat moet een meisje zijn”, of “Tess is amper aangekomen, dat kan niet anders dan een jongen worden.”

En over dat ‘ongevraagde’ kan ik nog wel even doorgaan, want te pas en te onpas bemoeien mensen zich met de zwangerschap. Bijvoorbeeld door de liefdevolle opmerking: “Weet je zeker dat het er geen twee zijn?” Of door ongevraagd een hand (of twee) op de buik van Tessel te leggen. Of met concreet advies komen als: “Leg je wel een koolraap onder je hoofdkussen?”

Om maar te zwijgen over alle naamsuggesties die, wederom ongevraagd, je om de oren vliegen.

Daarover gesproken: hebben jullie al een naam? Ik vind Sander wel leuk. Of Sandra! En vergeet niet appelstroop op je nachtkastje te zetten…

Liefs, Sander

Lieve Sander,

Laat ik beginnen met de belangrijkste vraag: hoe gaat het met je? Helemaal in de lijn der verwachting heb je namelijk tijdens een zwangerschap van je vrouw een lichaamsdeel gebroken.

Je doet dat een beetje om en om. Bij de eerste hield je je rustig, bij de tweede brak je je enkel, bij de derde leek je daarvan te hebben geleerd, maar nu, bij de vierde, heb je je hand gebroken. Dat is sowieso al k*t, maar jij als doe-het-zelver had, neem ik aan, wel nog wel wat klusjes af te ronden voor de komst van de nieuwste spruit? Of zit ik mis?

Dan toch even terugkomend op jouw vorige column: wat een leuke en vooral originele naamsuggesties draag je aan, zeg! Sander of Sandra. Toch leg ik ze even in de lade met daarop de sticker ‘plan B’.

Het had overigens weinig gescheeld of ikzelf had Sander geheten. Dat was mijn moeders voorkeur, maar mijn beide opa’s heetten Sijmen. In het kader van ‘vernoemen’ was het daarom wel handig dat ik Simon zou gaan heten. En dat terwijl mijn moeder Simon de minst mooie naam vond. Aan ‘vernoemen’ doen wij daarom ook niet. Wij willen onze kinderen simpelweg een mooie naam geven. No strings attached.

Ik kan me herinneren dat jij, Tessel, Annie en ik het hier al eens over hebben gehad tijdens Tessels eerste zwangerschap. ‘Kinderen krijgen’ was voor ons nog een ver-van-ons-bed-show, maar we gingen mee in het fantaseren erover.

Ik vertelde dat het natuurlijk een schitterend eerbetoon zou zijn als ik mijn overleden vader ooit zou kunnen vernoemen. Maar mijn vaders naam was Klaas. Ik stak niet onder stoelen of banken dat ik dat een spuuglelijke naam vond. Dus eerbetoon of niet, ‘Klaas’ zou het nooit worden. Daarom was het wel even een ‘momentje’ toen jullie wat maandjes later vertelden dat jullie de blije ouders waren geworden van een geweldig knap ventje, genaamd: Klaas.

Gelukkig kon ik uitleggen waaróm ik Klaas niet mooi vond. In Volendam wordt gesproken in het Volendams dialect. ‘Klaas’ klinkt daardoor als ‘Kloas’. Of ‘Klos’, maar dan de ‘o’-klank verlengd. Dat maakt de naam nogal ‘niet mooi’, vind ik. Maar mijn uitleg maakte de situatie niet minder gênant.

Het hele namenspel herhaalde zich toen jullie in verwachting waren van de tweede. Ik vind het prachtig als de naam in z’n geheel, dus voor- en achternaam, lekker bekt. Als meisjesnaam kon er wat mij betreft voor jullie geen twijfel zijn: Yolanthe Lantinga. Ik kan hier eerlijk bekennen dat ik ietwat teleurgesteld was toen jullie voor ‘Molly’ waren gegaan. Maar Molly bleek gelukkig een échte Molly te zijn.

Toen Annie zwanger was bleek Tessel verrassend goed te zijn in het namenspel. “Als het een meisje wordt, noemen jullie haar Kiki”, zei ze vastberaden. Ik begon het spel steeds minder leuk te vinden.

Dit keer weten we het gewoon echt nog niet. We hebben voor zowel een jongetje als een meisje een shortlist, maar dé naam zit er gewoonweg nog niet tussen. Geruststellend is de gedachte dat – mocht dat zo blijven – we altijd nog een uitweg hebben. Dan wordt het gewoon een Baby Zonder Naam, oftewel: BZN.

De volgende brief van Simon en Sander verschijnt 5 oktober om 14.00 uur op LINDA.nl.

Lees ook (Aanstaande) vader Sander Lantinga schrijft Simon Keizer: 'Dierentuin dicht, jungle omheind, slot op de deur'