Carol Rock (45) schrijft over wat haar opvalt in het nieuws. Deze eerste keer: de historische septembernummers van Vogue, Elle, Marie Claire, Glamour.
Eigenlijk wil ze die állemaal hebben, of in elk geval minimaal zes. ‘Het wordt mijn rolemodel glossy sextet.’ “Mag ik van jou… Naomi Campbell op de Vogue?” “Sextet!”’
“You can’t be what you can’t see”. Sinds ik moeder ben, zie ik elke dag waarom deze quote van kinderactivist Marian Wright Edelman zo belangrijk is. Het liefst overlaad ik mijn dochter met elk denkbaar rolmodel dat ons pad kruist. Van de donkere Barbie ‘baby dokter’, die ik speciaal uit Amerika liet overkomen, naar Michelle Obama en Meghan Markle, tot Michaela DePrince. Nu ik bijna mijn Black Girl Magic Sextet in waaierformatie op de salontafel kan uitstallen, realiseer ik me pas echt dat de wereld aan het veranderen is. September bracht nooit eerder zoveel nieuwe herfstkleuren.
Dat was wel anders toen ik zelf klein was. Ik kan me zo goed herinneren dat ik het jammer vond dat vrouwen die op mij leken nooit op de voorkant van een magazine stonden, behalve wanneer ze goed konden zingen, of heel hard konden rennen. Elke week keken we naar Love Boat. Ik hield van die scène waar iedereen in prachtige avondkleding verscheen. Ze waren er wel, de donkere stellen, zoals mijn eigen ouders. Ze dansten een beetje op de achtergrond. Het was al heel wat dat zij zich zo’n chique cruise konden permitteren en niet in de bediening hoefden. Zwart stond immers vaak voor arm, crimineel, of gewoon niet mooi genoeg voor de voorgrond.
Als je wit was echter, kon je alles zijn; rijk, arm, de dochter van captain Stubing en vooral mooi. Als je wit was, werd het leven zoveel uhm… kleurrijker. Je kon topless over een onbewoond eiland rennen en je in een waterval wassen met Fa. Je kon, gehuld in je designer kleedje, Alexis voor de zoveelste keer knock-out slaan en het slagveld daarna met een ongedeerde coupe de soleil verlaten. Of je kon bij het Journaal vertellen over het koningshuis, zoals Maartje van Weegen. De opties waren eindeloos.
Een verademing was het altijd als mijn moeder de Ebony kocht. Als zij hem uit had, mocht ik me aan de plaatjes vergapen. Het was mijn op maat gemaakte sprookjesboek. Uren keek ik naar dat bruine meisje dat lachend haar cornflakes opat, terwijl haar moeder en vader (want die was er gewoon) trots toekeken. Ik bladerde verder en zag een vrouw die op mijn moeder leek, breeduit lachend, naast haar man, die haar sigaret voor haar aanstak. In mijn sprookjesboek waren de hoofdrolspelers net zo bruin als ik en daarna leefde iedereen nog lang, gelukkig en zorgeloos.
En daarom ben ik zo blij met die septembercovers. Hopelijk zullen er vele volgen met daarop prachtige, krachtige vrouwen in alle kleuren. Zodat onze meiden straks niet beter weten dan dat ze later óók alles kunnen worden. En tja, mocht die van mij ooit onverhoopt in een classy catfight verwikkeld raken, dan hoop ik dat zij er daarna net zo onberispelijk uitwandelt als Krystle Carrington uit Dynasty.
Carol Rock (45) is freelance journalist. Voor LINDAnieuws schrijft ze deze zomer over wat haar opvalt in het nieuws. Twitter: @carolmrock
