Over ‘Het einde van de eenzaamheid’: “Dit is een ontroerend verhaal over het verwerken van verlies en eenzaamheid. Over een grootse liefdesgeschiedenis tussen de hoofdpersoon Jules Moreau en zijn mysterieuze jeugdliefde Alva. Na een ernstig motorongeluk komen bij Jules allerlei herinneringen boven die zijn wereld op z’n kop zetten. Ik heb het verhaal in één ruk uitgelezen.”

Over ‘Vreselijk gelukkig’: “Ik geloof dat ik elk half uur op z’n minst een keer keihard hardop moest lachen tijdens het lezen. Het is een tragikomische thriller over het Deense polderland, waar men – ver van de hoofdstad – geheel eigen opvattingen heeft over normen en waarden, wraak en barmhartigheid. Waar je dieven in de bezemkast opsluit en skeletten uit het veen opgraaft. Met bijtende humor vertelt Jepsen het verhaal van een dorpsagent die, als het echt gevaarlijk wordt, het liefst op de wc gaat zitten. Geniaal.”

Social-redacteur Tessa (24)

Welk boek? “Zelfverwoestingsboek van Marian Donner.”

“Ik betrapte me er laatst op dat ik gebruikmaakte van tientallen apps om mijn calorieën, slaapritme, schermtijd en de productiviteit van mijn dagen te meten. Ik moest meerdere keren per week sporten, en als ik een zaterdagmiddag niets uitvoerde voelde ik me schuldig. Het sloeg nergens meer op.”

“Een vriendin raadde me Zelfverwoestingsboek van Marian Donner aan. Dat gaat over hoe de jongere generatie zo gefocust is op de beste versie van jezelf willen zijn, en hoe het ook wel goed kan zijn om juist de sléchtste versie van jezelf te zijn. ‘Het is een oproep om de teugels te laten vieren, om strengheid te vervangen voor vergevingsgezindheid, om te falen, ongezond en lelijk te zijn, om af te wijken van de norm, ongegeneerd lief te hebben en om uiteindelijk, op die manier, jezelf te bevrijden’, aldus Donner. En zo is het.”

Redacteur Stijn (22)

Welk boek? “Een klein leven van Hanya Yanagihara en Confettiregen van Splinter Chabot.”

Over ‘Een klein leven’: “Door de intelligente lockdown had ik eindelijk de tijd om dit boek van 752 (!) bladzijden te lezen. Ik had ‘m al een tijd in de kast staan en hoorde hysterisch goede recensies vanuit mijn omgeving. Wat blijkt: die recensies waren niet overdreven. Het is een hartverscheurend boek over wat vriendschap betekent en hoe een verleden iemands toekomst voorgoed kan verpesten. Yanagihara neemt de lezer mee in een vriendengroep die in New York woont en volgt hen tot hun dood. Ik dacht dat m’n traanbuizen niet meer werkten tot ik de laatste pagina’s las.”

Over ‘Confettiregen’: “In het debuut van Splinter Chabot schrijft hij enorm herkenbaar over hoe het is om op te groeien met een groot geheim. Hoofdpersonage Wobie (eigenlijk is het Splinter zelf) valt op jongens en houdt van roze, prinsessenjurken en glitter. Hij heeft een lieve familie die hem volledig accepteert, maar dat betekent niet dat hij zichzelf meteen kan omarmen. Ik las het boek in een dag uit en dacht er nog dagen over na. Het is herkenbaar, aangrijpend, persoonlijk en prachtig opgeschreven.”

Chef nieuws Madelijne (35)

Welk boek? “De meeste mensen deugen van Rutger Bregman.”

“Het is met 528 pagina’s een flinke kluif (ach, je hebt nu tijd om er je tanden in te zetten). Ik las dit na het extreem deprimerende ’t Hooge Nest van Roxane van Iperen en had een enorme behoefte aan ‘bewijs’ dat de mensheid zo slecht niet is. Vanaf pagina één doet Bregman er alles aan om je van precies dát te overtuigen: de meeste mensen deugen. En kijk om je heen: het stikt nu van de solidaire initiatieven, zo veel mensen willen elkaar in tijd van nood helpen. De moeite waard, dit boek.”

Eindredacteur Marina (52)

Welk boek? “De mannen van Maria van Anneloes Timmerije.”

“‘We gingen om te baren, verscheept op bestelling van de heren ginds, zeven meisjes die vaak nog niet eens waren gekust.‘ Heerlijke historische roman, gebaseerd op het leven van Maria van Aelst (1607-1674). Maria wordt in 1625 als jong meisje naar Batavia gestuurd door haar ouders. Het doel: Hollandse kinderen baren om de kolonie mee te helpen bevolken. Op haar 22ste heeft ze al twee VOC-echtgenoten begraven, maar kinderen heeft ze niet. Wél is ze stiekem zelf handel gaan drijven en de rijkste vrouw van het eiland geworden. Het is zo leuk om te lezen over deze zeventiende eeuwse powervrouw die in een grimmige mannenwereld haar eigen weg bewandelde. Tegen alle conventies in!”

Eindredacteur Belinda (50)

Welk boek? “The Dirt van popjournalist Neil Straus.”

“Wat mij betreft de beste rockbiografie aller tijden. Gezien de coronachaos zitten met name muzikanten in zwaar weer, en de tijd dat we ooit weer zorgeloos naar een concert kunnen lijkt momenteel ook heel ver weg. Maar we kunnen er wel over lezen, liefst met de muziek op vol volume. The Dirt vertelt het verhaal van de beruchte glamrockers Mötley Crüe, die tussen het daten met Baywatch- en Playboy-modellen (Tommy Lee en Pamela Anderson, anyone?) ook nog een moppie heerlijk foute hairmetal maakten. Aangezien je in de jaren tachtig nog vol gas los kon op sex, drugs en rock ’n roll, levert dat volstrekt verschillende verhalen op van vier muzikanten die zich de geschiedenis dankzij een constante staat van beneveling compleet anders herinneren. Zou het ooit nog tot zo’n decadent bacchanaal komen? We kunnen het alleen maar hopen.”

Stagiaire Magali (20)

Welk boek? “Het Rosie Project van Graeme Simsion.”

“Bill Gates noemde dit boek ‘één van de beste romans’ die hij in lange tijd had gelezen. Het Rosie Project vertelt het verhaal van Don Tillman, een genetica-professor met het syndroom van Asperger, die besluit om een vragenlijst op te stellen om de perfecte vrouw te vinden. Het verhaal neemt je mee in Dons hart en hoofd. Hij wordt door de maatschappij als ‘anders’ gezien wegens zijn syndroom, maar het boek vertelt je dat dit niet klopt. Het betekent niet dat, als iemand niet goed is in het uiten van emoties, diegene helemaal geen gevoelens heeft. Ik heb deze romantische komedie binnen twee dagen uitgelezen (Gates deed er één nacht over). Wát een fijn boek.”

Lees ook
9 x deze boeken wil je echt allemaal gelezen hebben

Redacteur Anne (35)

Welk boek? “I.M. van Connie Palmen.”

“Een van de mooiste boeken over de liefde die ik ken, over de toen 36-jarige Connie Palmen en haar intense relatie met de 47-jarige journalist Ischa Meijer. Een autobiografisch verhaal met oneindig veel kilometers, gedachten, gesprekken, theorieën en fantasieën. Openhartig en zo ijzersterk opgeschreven. Geen speld tussen te krijgen en in één ruk uitgelezen. En als er één ding is waar we ons in deze tijd aan moeten vasthouden, dan is het de liefde.”