Demi Nol (27) woont net acht maanden in Spanje als ze hoort dat ze kanker heeft. Meteen begint ze aan een intense behandeling. Die slaat gelukkig aan, maar pakt ook haar hoop op kinderen af.
“De kans dat ik nog vruchtbaar ben is maximaal één procent”, vertelt ze aan LINDA.meiden.
Met een kriebelhoest en een bult in haar nek gaat Demi vorig jaar naar de huisarts. “Een keelontsteking dacht ik – maar omdat mijn hoest aanhield, wilde ik het laten checken. Van de dokter kreeg ik eerst antibiotica mee naar huis, maar mijn klachten werden alleen maar erger. Toen gingen de alarmbellen af.”
In het ziekenhuis krijgt Demi te horen dat ze lymfeklierkanker heeft. “Ik zat in het laatste stadium. Die bult in mijn nek was een tumor van vijf centimeter, maar ik bleek er ook een van tien centimeter dicht bij mijn hart te hebben. De artsen zeiden dat ik meteen behandeld moest worden.”
Het nieuws dat Demi kanker heeft, komt niet bij haar binnen. “Ik leefde supergezond, ging vijf keer per week naar de sportschool en dronk weinig. De symptomen die ik had konden toch niet meer dan een griepje zijn? Verdoofd luisterde ik naar de artsen. Ik vroeg ze of ik naar Nederland kon voor de behandeling, maar daar was geen tijd voor.
Ook het invriezen van mijn eitjes kon niet, terwijl de behandeling mijn eierstokken kon beschadigen. Mijn arts stelde me daarin gerust. Ik was jong en fit, dus na mijn chemo vast nog vruchtbaar. Ik geloofde zijn woorden en ging met volle vertrouwen mijn behandeling in.”
Steffanie (31) had door HPV meerdere afwijkende cellen: 'Ik liep er mogelijk al jaren mee rond'
Een week later begint Demi met zes rondes aan chemo- en immunotherapie. “Ze noemden mijn chemo ook wel the red devil, omdat het zo intens is. Vijf dagen lang kreeg ik dit dag en nacht toegediend. Daarna had ik twee weken de tijd om te herstellen, waarna de volgende ronde begon.
Ik leefde vier maanden lang in ‘soldatenmodus’. Alles was (en is nog steeds) een blur – mijn enige doel was de chemo knallen. Ik had in voorafgaand aan mijn diagnose gelukkig vriendinnen in Spanje gemaakt. Die waren er voor me tijdens de behandeling. Soms was het lastig dat mijn familie niet om de hoek woonde, maar ook zij kwamen zo vaak mogelijk vanuit Nederland langs.”
Na vier maanden krijgt Demi de uitslag van haar behandeling. “Een goede vriendin ging mee. De arts vertelde ons dat al mijn tumoren en uitzaaiingen weg waren. Over zes maanden moest ik nog een keer op laatste check komen, maar in principe was ik kankervrij.
Mijn vriendin keek me lachend aan, maar ik bleef stil. Ik had nog geen tijd gehad om mijn behandeling te verwerken, laat staan dit nieuws. ‘Ben je wel blij?’, vroeg ze. Ik zei ja, maar had eigenlijk geen idee wat me de afgelopen maanden was overkomen. Mijn lichaam voelde zwaar. De kanker was misschien weg, maar de gevolgen ervan nog lang niet.”
Kort na het positieve nieuws, merkt Demi dat ze stemmingswisselingen en opvliegers heeft. “Bij de gynaecoloog bleek dat ik door de chemotherapie in de vervroegde menopauze zit. Daardoor is de kans dat ik nog vruchtbaar ben nihil. Om mijn symptomen te onderdrukken, slik ik nu een jaar lang de pil. Daarna heb ik nog een afspraak om mijn eicelreserves te laten checken.”
Die afspraak ziet Demi somber in. “Ik had altijd een kinderwens, maar die voelt nu onbereikbaar. Ik ben basically onvruchtbaar. Na mijn afspraak bij de gynaecoloog kwam ik dagen mijn bed niet uit en vermeed ik vriendinnen. Veel van hen beginnen nu aan kinderen – dat kon ik net na het nieuws over mijn vruchtbaarheid niet aan. Inmiddels kan ik weer blij zijn voor vriendinnen die zwanger raken, maar ik zou liegen als ik zeg dat ik niet jaloers ben.”
Lisa (24) vriest eicellen in door kans op vroege overgang: 'Dacht even dat ik had gefaald'
Demi voelt zich in de steek gelaten door haar lichaam. “Mensen denken dat ik ‘beter’ ben, maar dat ben ik nog lang niet. Ik heb regelmatig momenten dat mijn lichaam dingen niet aankan. Vriendinnen snappen dat gelukkig, maar ik ben zelf kritisch: straks vinden me ze saai of een mietje, denk ik dan.
Ik voel me eenzaam, omdat bijna niemand begrijpt hoe het is om dit mee te maken. Online praat ik weleens met lotgenoten. Toch blijft dat lastig, omdat iedereens situatie anders is. Ik heb nog niemand ontmoet wiens kinderwens door kanker is afgepakt. Ik sta er in the end alleen voor.”
De eerste maanden van haar herstel gaat het mentaal slecht met Demi. “Totdat ik door de foto’s van mijn traject scrolde. Ik realiseerde me hoeveel ik heb doorstaan. Hoe had ik dat allemaal meegemaakt, maar kon ik nu niet van het leven genieten? Dat zou toch peanuts moeten zijn?
Mijn leven is goud waard, ook al is het soms zwaar. Ik wil mijn droombaan vinden, de liefde van mijn leven ontmoeten, de wereld rondreizen – en binnenkort komt er een eigen puppy. Dat zijn allemaal dingen die mijn leven het waard maken. Of ik nu kinderen kan krijgen of niet.”
Voor nu probeert Demi eerst weer vertrouwen in haar lichaam te krijgen. “Ik wil me weer sterker voelen en dag voor dag kijken wat lukt. Laatst heb ik een verlovingsring voor mezelf gekocht. Dat klinkt suf, maar die dient als belofte dat ik voor mezelf ga zorgen. Ik ben prio nummer één.”
Myrthe: 'Daten met kanker op je 21e lijkt soms onmogelijk: wanneer drop je de bom?'
