Heb jij ooit een verschrikkelijke streek geleverd bij een goede vriend(-in)? Was jij vroeger de nachtmerrie van je ouders en leraren? Of heb jij ooit de relatie met een ex-lief niet zo netjes afgehandeld?
In de rubriek ‘Niet trots op’ delen vrouwen de dingen waar ze achteraf tóch een beetje spijt van hebben. Vandaag de beurt aan Tiny (55), wier moeder de ruiten van de buurvrouw insloeg na haar leugentje uit lijfsbehoud.
“Dit is járen geleden gebeurd, ik was acht jaar oud en mijn zus een jaar of veertien. We woonden in een heel groot huis: ons gezin had de bovenverdieping, onder ons woonde een wat oudere vrouw met twee volwassen zoons. De tuin deelden we, maar elke keer als ik daar met mijn zusje speelde, werd ze boos en joeg ze ons weg. Mijn ouders vonden dat niet kunnen – het was net zo goed ónze voortuin – en zo ontstond een jarenlange vete.
Op een middag gingen mijn ouders boodschappen doen, mijn zusje paste thuis op mij. We wilden graag buitenspelen, maar durfden niet door de boze buurvrouw. We stonden in de gang te twijfelen, toen ik besloot dat ik tóch wilde gaan.
Ik pakte mijn springstok, maar was ontzettend klungelig en knalde hem tegen het raampje van onze voordeur. Krak. Ik wilde geen straf, dus creëerde samen met mijn zus een leugentje uit lijfsbehoud. We zeiden dat de zoons van de buurvrouw het ruitje hadden ingetikt en dat we heel bang voor hen waren. We hadden alleen niet helemaal voorzien dat mijn moeder compleet door het lint zou gaan.”
“Ze stapte op hoge poten naar de buurvrouw en schreeuwde dat als iemand ooit aan haar kinderen zou zitten, ze hen een kopje kleiner zou maken. Haar zoons keken uit het raam en lachten haar uit. Dat was niet handig, want toen ze dat zag kwam alle woede van de afgelopen jaren eruit.
Ze kon zich niet meer inhouden en sloeg, met mijn springstok, de ruiten van de woonkamer kapot. De buurvrouw en haar zoons vluchtten naar buiten via de achterdeur en mijn moeder moest mee naar het politiebureau voor een verhoor. Ze zullen het wel geregeld hebben met een vergoeding, want ze was diezelfde dag gewoon weer thuis.
Maar wát hadden mijn zus en ik spijt. We durfden het nu alleen helemaal niet meer op te biechten, na al die commotie. De buren verhuisden hierna dus de rust keerde na een paar maanden terug: de nieuwe onderburen waren veel aardiger. Inmiddels leven mijn ouders niet meer en is dit de eerste keer dat ik dit ergens vertel. Ik ben er totáál niet trots op. En als iemand zich herkent in dit verhaal: sorry voor alles.”
Ook iets gedaan waar je achteraf niet zo trots op bent? Mail je naam, leeftijd en een samenvatting van jouw verhaal naar ellen.hensbergen@linda.nl en misschien vind je jouw verhaal straks terug op LINDA.nl. Geen zorgen, dit plaatsen we anoniem.
Lees ookStiekeme verhalen gezocht voor onze nieuwe rubriek 'Niet Trots Op'
