Mannen die rokken dragen. Dat was dit najaar een grote modetrend, maar daar bleek niet iedereen blij mee te zijn, zag Stijn.
Na het schrijven van mijn stuk over mannen in rokken ontplofte menig Facebook-gebruiker.
'Sodemieter op, als ik een rok wil dragen doe ik dat'
‘Doe normaal’
Van ‘doe normaal’ tot ‘waar gaat het heen met deze wereld?’: het was overduidelijk dat veel lezers geen trek hadden in de trend. Je mag het niet mooi vinden, absoluut. Maar de reacties die ik hier beschrijf zijn nog de nette varianten. En ik zal überhaupt nooit begrijpen waarom mensen hun online gal spuwen, maar goed – dat ben ik.
Ja, echt: rokken voor mannen zijn he-le-maal hip
Ik weet niet waarom, en misschien ben ik heel naïef, maar ik begrijp niet waar mensen zich zo druk om kunnen maken. Een man in een rok? Ja, poeh, dat is inderdaad ‘shocking’. Echt, ik zou het nog prima vinden als iemand in een latex onesie over straat flaneert. Draag lekker waar je je goed in voelt. Live and let live, zeggen ze dan.
Nooit in roze
Toch raakte ik blijkbaar een snaar bij lezers. Want kerels die ook maar iéts doen wat als feminien wordt gezien, zijn niet oké. Als man hoor je alleen spijkerbroeken of kostuums te dragen. Ook al vind je een rok misschien, diep van binnen, toffer. Het zegt veel over man zijn en hoe mijn geslachtsgenoten en ik nog altijd worden gezien. Als macho, als iemand die niet huilt maar troost, als iemand die geen angsten kent.
In mijn puberteit vonden vrienden sjaals iets voor homo’s. Doorbijten terwijl je blauw werd van de kou: dat was de bedoeling. En een roze hoodie dragen? Dat deed je ook niet. Want stel je voor dat iemand je als ‘flikker’ zou zien. Dat gedachtegoed verzin je niet. Iemand moet zoiets tegen je zeggen, je zo opvoeden. En anders krijg je het wel mee van andere jongens die dit van hun ouders horen.
Toch gedaan
Ik haalde het in die tijd niet eens in mijn hóófd om mezelf in een rok te hijsen. Spoiler alert: dat heb ik laatst dus wel gedaan. Ik droeg een zwarte variant over een pantalon tijdens de modeweek in Parijs terwijl ik naar shows ging voor werk. Volgens het gros van de lezers die reageerden onder het artikel dat werd gedeeld op Facebook, zou ik nu dus gek zijn. ‘Koekoek’. ‘Gadverdamme’. ‘Mafkezen’. Ik heb het allemaal gelezen.
'Rot op met je 'doe maar normaal', trek die glitterjurk aan als je dat wilt'
Goddank heb ik geleerd me weinig aan te trekken van andermans meningen. Sodemieter op, als ik een rok wil dragen doe ik dat. Het voelde bevrijdend – en ja, ik vond m’n outfit ook gewoon cool. Modeminnend volk dat rondliep bij de shows knikten goedkeurend, een inkoper stak zelfs enthousiast zijn duim naar me op bij Louis Vuitton – ja, echt. Met je ‘koekoek’.
‘Gewoon, voor mezelf’
Ik zou liegen als ik zeg dat het me niets deed. Het was tof om te zien dat er ook mensen zijn die eigenheid waarderen. Ergens voelde ik immers ook een vorm van ongemak: ik had jaren geleden nooit durven dromen dat ik mezelf op de manier kleed zoals ik nu doe. Gewoon, voor mezelf. Omdat ik het tof vind.
En dat is precies het punt. Ik draag wat ik wil dragen. Jij mag aantrekken waar jij vrolijk van wordt (behalve witte driekwart leggings – nee, geintje). Maar zullen we dan afspreken dat je negatieve meningen voor je houdt? Daar wordt niemand vrolijk van. Draag waar je vrolijk van wordt, al is het in een latex onesie. Ik zal m’n duim naar je opsteken. Beloofd.
Joyce maakt jurken voor jongens: 'Onder volwassen mannen is er ook al interesse'
