Een specialist in het Erasmus MC hielp me vanaf september 2017 met het afbouwen van medicatie. Ook startte ik met andere, niet schadelijke, medicijnen die de reuma zo rustig mogelijk moesten houden. In mei 2018 kregen we groen licht: we mochten het gaan proberen.”

Klompvoetje

“Twee maanden later kwam ik gillend van de wc met een positieve test. Super bijzonder dat het zó snel lukte. Tijdens een zwangerschap beschermt het lichaam zichzelf tegen gewrichtsontstekingen van de reuma, dus daar had ik vanaf dat moment weinig last van. Helaas waren er een hoop andere dingen waar ik wél last van kreeg.

De eerste weken bloedde ik veel. De echo’s waren telkens goed, maar het zorgde wel voor een constante spanning en angst voor een miskraam. Gelukkig hield dit na ongeveer zestien weken op, maar bij de twintig weken echo werden we opnieuw ongerust. De baby had een klompvoetje. Dat zit bij mijn man in de familie, waardoor we wisten dat het met een goede behandeling helemaal goed kon komen. Toch werd ik er een beetje verdrietig van. Je wil gewoon een ander begin voor je kind.”

Blindedarmontsteking

“Van dit nieuws waren we nog niet bekomen of ik kreeg bij 21 weken ontzettend veel buikpijn. Na een dag onderzoek bleek ik een blindedarmontsteking te hebben en moest ik direct geopereerd worden. Op de vraag of de baby het zou overleven, werd alleen gezegd dat ze ‘alles deden wat ze konden’.

Net voor ik de operatie in ging, gaf Martín een blik waarin ik alle onzekerheid kon lezen. We waren zó bang. Martín vindt het nog steeds moeilijk om hierover te praten. Gelukkig verliep de operatie goed en zat de baby nog ongedeerd in mijn buik. Wel had de baarmoeder het zwaar te verduren gekregen en werd mijn baarmoederhals vanaf dat moment steeds korter.”

Zwangerschaps-cholestase

“Alsof het nog niet genoeg was, kreeg ik vier weken later last van extreme jeuk. Ik ben huidtherapeut en al snel ging een belletje rinkelen: ik had zwangerschaps-cholestase. Hierbij ontstaat galstuwing door te traag vervoer van gal. Het voelde alsof insecten onder mijn huid liepen. Ik wilde constant krabben en niks gaf verlichting. Echt vreselijk gekmakend.

Rond 27 weken kregen we bij een controle opnieuw slecht nieuws. Mijn baarmoederhals bleek te kort te zijn en ik kon elk moment bevallen. Ik schrok enorm. Het was heel moeilijk om nog positief te blijven. Ik was op van het verdriet, de zorgen en de jeuk.”

De Bevalling: ★

Spoedkeizersnede

“We hebben het nog even kunnen rekken maar op 13 januari 2019, bij 29 weken en zes dagen, werd ik voor de vierde keer in korte tijd opgenomen en kon het echt niet meer tegengehouden worden. Ik verloor veel bloed en rond 23.00 uur bleek ik vier centimeter ontsluiting te hebben. ‘We gaan nú naar de operatiekamer’, riep de verloskundige.

Ik barstte in tranen uit. Ik wilde het zó graag nog even uitstellen. Daarna mislukte de ruggenprik ook nog drie keer, maar toen het eenmaal lukte had ik in ieder geval geen jeuk meer. Wat dat betreft was het hémels, verder was de spoedkeizersnede vreselijk. Op 14 januari om 02.18 uur werd onze zoon Julián na veel getrek en gesjor geboren.”

De Kraamweek: ★

Hoop

“Martín ging met Julián mee naar de neonatale intensive care unit, terwijl ik gehecht werd. Na twee uur mocht ik hem eindelijk zien, maar door alle slangetjes was het een verschrikkelijk beeld. Het was zo onwerkelijk. We werden gefeliciteerd, terwijl het niet feestelijk voelde.

Gelukkig was er ook hoop, want de artsen zeiden dat Julián het ontzettend goed deed. Ik had het beste gevoel ooit toen ik hem de volgende dag voor het eerst op mijn borst kreeg. Ik wilde Julián alle kracht, energie en liefde van de wereld geven. Ook voelde ik me meer dan ooit een eenheid met Martín. We waren samen sterk en wankel tegelijk.”

Naar huis

“Er volgde een nieuwe aangrijpende periode met veel spannende momenten. Gelukkig was Julián erg sterk en zat er over het algemeen een stijgende lijn in. Het was onbeschrijflijk bijzonder toen hij na 5,5e week mee naar huis mocht.

Helaas hield de pech daar niet op. Ik kreeg drie weken later ernstige gordelroos waardoor ik 41 graden koorts en veel pijn had. Dan denk je dat het ophoudt, maar twee weken daarna begon Julián met huilen en dat heeft zo’n acht maanden geduurd. Maandenlang gilde hij zo’n twintig uur per dag. Het dreef ons tot waanzin. Zonder familie en vrienden waren we die tijd niet doorgekomen.”

Nu

“Met een sprong in de tijd, eindelijk positief nieuws: het gaat heel goed met ons. Julián is een heerlijk mannetje. Hij is nieuwsgierig, zachtaardig, maar ook temperamentvol. Medisch gezien gaat het ook goed, maar hij heeft wel een trauma aan de ziekenhuisperiode overgehouden. Bij alles wat met het ziekenhuis te maken heeft, wordt hij ontzettend boos en verdrietig. In september krijgt hij EMDR-therapie, waardoor hij dit trauma hopelijk kan verwerken.”

Reuma

“In de periode dat Julián zoveel huilde, dacht ik weleens dingen die ik niet wilde denken. Misschien hadden we moeten aanvaarden dat een kindje niet voor ons weggelegd was, bijvoorbeeld. Inmiddels ben ik ervan overtuigd dat je met reuma moeder kan worden. Dit had niks met de reuma te maken, we hebben gewoon ontzettend pech gehad.

Ouders bij wie een vroeggeboorte dreigt of die nu in de NICU-fase zitten, wil ik een hart onder de riem steken. Besef dat zo’n kleintje veel sterker is dan je denkt; het kan echt goed komen. Met regelmaat staan we stil bij hoe fijn we het nu hebben. Oké, we hebben ook veel pech gehad, maar uiteindelijk hebben we wel Julián gekregen en we zijn zo gek op hem. Hij is een enorm cadeau van het leven.”

Oproep

Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: verena.verhoeven@linda.nl.