“Het leven is al kort genoeg. Dan kan ik binnen gaan zitten sippen, of gewoon kamperen. Al noem ik het camperen, want bij kamperen zie ik een tentje voor me.”

Camper(en)

Heeft Margreet een weekend vrij, dan is ze eropuit met de bus. Ze heeft pas een nieuwe aangeschaft en is er dit jaar al 28 nachten op uit geweest. “Ik houd het allemaal bij in een boekje. Het busje, een huisje bij je hebben, dat is zo bijzonder. Net een poppenhuisje, met al je spulletjes aan boord. Zit ik op mijn bed, dan kan ik vanuit daar zo een kopje thee zetten.”

“Het geeft zo veel vrijheid. Dan zit ik met tranen in mijn ogen in die bus te rijden. Ik ben al vijf keer naar Noorwegen geweest, in mijn eentje. Dan kom je af en toe in gekke situaties. Met mijn 22 jaar oude roestbak door gigantische klimmers en dalingen.”

‘Is dit nou leuk?’

“Reed ik een berg op in de mist, gleed mijn bus gewoon naar achteren. Ik herinnerde mij een tip van Bear Grylls (tv-programma, red.) en begon te slalommen. Maar er had geen vrachtwagen de hoek om moeten komen. Dan bonst je hart in je keel.”

“Ik praat op dat soort momenten altijd tegen mezelf: ‘Greet, is dit nou leuk?’, maar ik heb het gered.”

Bakkie pleur

Om te genieten heeft Margreet niet veel nodig. “In mijn huwelijk hadden we een kast van een huis. Ik vond dat altijd een beetje onzin. Na de scheiding – vijftien jaar geleden – sliepen mijn zonen met z’n drieën op één slaapkamer. Daar hebben ze het nog steeds over, hoe leuk dat was. Geld, status of dure kleding: het kan mij allemaal gestolen worden.”

“Behalve koffie. Ik moet er één per dag, met melk. Anders word ik chagrijnig. Rond een uur of elf gooi ik de bus aan de kant van de weg, doe ik de klep open en maak een kopje. Die vrijheid, het simpele, het past bij wie ik ben. Al heb ik het hartstikke luxe. Ik zie genoeg bikkels die een tentje uit hun rugzak toveren. Zo’n tarp. Maar ik ben ook geen 28 meer.”

Lees ook
Robert ten Brink heeft al 25 jaar een vakantiehuis op Vlieland: ‘Weg van alle rimram’

Eenzaam

Ze maakt graag een praatje en is lid van allerlei Facebookgroepen voor alleenstaande kampeerders, maar toch noemt ze zichzelf niet zo sociaal. “Allemaal mensen om mij heen, daar word ik heel onrustig van. Dat vind ik weleens jammer, want hoe vind je dan die leuke vent die ook van kamperen houdt?”

“Ik voel me weleens eenzaam, natuurlijk. Je ziet onderweg zo veel mooie dingen – dan knal je bijna uit elkaar van geluk – en dan denk ik ook: waarom is er niet iemand die met mij mee kan genieten? Dat gevoel heb ik vooral wanneer ik omringd word door stelletjes. Kaarsjes, kaasjes. Maar dan jank ik een potje en denk ik: samen is niet de garantie voor geluk.”