Haar anderhalf jaar jongere broertje Mike had veel humor, beschrijft Willem. “Hij kon zó hard lachen om bijvoorbeeld clown Bumba. Hij hield ook van stoeien, ravotten en verstoppertje spelen. En hij was sterk. Hij zou mij op latere leeftijd makkelijk in de houdgreep hebben gelegd.”

De scheiding

In januari 2015 eindigde het huwelijk van Willem en de moeder van zijn kinderen. “Hoewel ik wist dat het niet meer ging, viel de scheiding me enorm zwaar. Ik vond het moeilijk te verkroppen dat het dagelijks leven met Lily en Mike uit mijn handen viel.” Na acht maanden alleen op een kamertje gewoond te hebben, bleek Willem hun huis over te kunnen kopen. Vanaf dat moment ging het bergopwaarts.

In 2016 kwam met Silvia (51) de liefde weer in zijn leven. Zij is bij het gesprek om Willem te steunen en vertelt hoe spannend ze het vond om Lily en Mike te ontmoeten. “Ze keken even de kat uit de boom, maar gelukkig bleek daarna snel dat we goed klikten”, vertelt ze over die dag. In een van de ‘papaweekenden’, waarin de kinderen twee keer per maand bij Willem kwamen, vroeg Lily haar vader ‘met twinkelende ogen’ naar Silvia. “Ze had donders goed door hoe het zat”, lacht Willem.

“Ze hebben maar één moeder en dat ben ik niet”, benadrukt Silvia. “Maar het was heel speciaal hoe snel de kinderen me toelieten.” Het leven lachte het koppel toe en liep zelfs zó goed dat Silvia en Willem hun vrienden op 9 december uitnodigden voor een feestje. “Die avond vierden we dat we alles op de rit hadden.”

2. Wat er gebeurde

Het ongeluk

Drie dagen later sloeg hun leven volledig om. De scholen waren dicht door een lerarenstaking en Willems ex-vrouw bracht de kinderen naar haar moeder. Door winters weer ging het op autoweg mis. De auto waarin het drietal zat gleed weg, raakte een vrachtwagen en kwam op de weghelft met tegenliggers terecht. Bij een botsing met een andere auto kwam Mike direct om het leven. Lily en haar moeder raakten zwaargewond en werden met spoed naar het ziekenhuis gebracht.

“Ik werd gebeld op mijn werk”, vertelt Silvia over die dag. “Toen ik hoorde dat Mike dood was, viel ik op mijn knieën en schreeuwde ik het uit. Ik stortte letterlijk in elkaar.” Willem was die ochtend thuis: “‘Mikey is niet meer’, zei mijn ex-schoonmoeder aan de telefoon. Ze bleef de woorden herhalen, maar ik begreep ze niet. Vanaf dat moment kwam er een mist in mijn hoofd die niet meer is weggegaan.”

Onmogelijk afscheid

Twee politieagenten brachten Willem en Silvia naar het ziekenhuis waar Lily op de IC lag. “‘Lily, hier is papa, het komt goed’, zei ik nog tegen haar. Maar al snel kregen we te horen dat het niet meer goed zou komen.” Silvia: “Ik weet nog dat Willem reageerde: ‘Je gaat me toch niet vertellen dat ik in één dag mijn beide kinderen verlies?’ Dat was verschrikkelijk.”

Willem en Silvia worden emotioneel als ze aan de laatste momenten met Lily denken. Samen met zijn ex-vrouw – die in een ziekenhuisbed naar Lily werd gebracht – stond Willem voor de onmogelijke taak om afscheid te nemen van zijn dochter, voor ze van de apparaten werd losgekoppeld. “Het werd zwart voor mijn ogen en ik zakte ineen toen het moment daar was. Uiteindelijk zeiden mijn ex-vrouw en ik: ‘Laat haar maar naar Mike gaan. Ze kunnen niet zonder elkaar.'”

Shock

Ook Mike zagen ze die avond nog. “Ik raapte alle moed bij elkaar en liep naar binnen”, vertelt Willem. “Maar het was te moeilijk. Na één blik heb ik de kamer weer verlaten.” Willem verkeerde in ‘shocktoestand’, vertelt hij. Silvia: “Hij heeft de hele eerste nacht in mijn armen gehuild. Wat moet je anders als vader die zijn kinderen verloren heeft?”

Willem en Silvia regelden samen met Willems ex-vrouw en haar partner ‘op een liefdevolle manier’ de uitvaart. Het leven daarna weer oppakken, bleek onmogelijk. “Elke dag kwam de zon weer op, terwijl bij mij de mist alleen maar erger werd”, vertelt Willem.

Foto’s: Anck Photography.

3. Wat de toekomst brengt

Nu

Willem en Silvia zijn beiden met een posttraumatische stressstoornis (PTSS) gediagnosticeerd. Behandelingen daarvoor hielpen, maar het gemis gaat er niet mee weg. “Dat wordt alleen maar erger, omdat we ze nu al zo lang niet meer hebben gezien”, vertelt Silvia. Willem: “We leven van dag tot dag. Ik zie het meer als ‘overleven’ in plaats van ‘leven’. Alles kost zoveel energie.”

Wat het koppel kracht geeft, zijn alle mooie herinneringen aan de kinderen. Wanneer Silvia en Willem hun kledingkast ’s ochtends openen, zien ze Lily’s jurk en Mikes ridderkostuum hangen. Ook zijn ze regelmatig bij de molen waar de kinderen vaak speelden en Willem een herdenkingsplek heeft gemaakt. Over de camping waar ze logeerden en het bos aan huis – dat Mike ‘het drakenbos’ noemde – vertelt Willem liefdevol het ene na het andere verhaal. “Door Lily en Mike te blijven noemen, blijven ze dichtbij.”

Willem vindt het hartverwarmend dat zijn kinderen niet alleen bij hén thuis genoemd worden. “Mijn broer vertelde dat zijn zoontjes (10 en 6) ’s avonds vaak naar de sterren kijken en dan lieve woorden tegen Lily en Mike zeggen.” Ook hun gezichten blijven altijd dichtbij, door de tatoeages die Willem van zijn kinderen heeft. “Het deed veel pijn om ze te laten zetten, maar dat werkte therapeutisch. Ik voelde de pijn even fysiek in plaats van mentaal.”

Lees ook
Yvonnes zoon Daniël (20) overleed binnen een week door meningokokken W

Toekomst

In januari start Willem met een nieuwe therapie die 32 weken duurt. “Naast omgaan met het verlies, ga ik daarbij ook aan mezelf werken. Ik voel dat ik nog steeds een bepaalde kracht in me heb en hoop dat ik die om kan zetten in een mooi, positief deel twee van mijn leven.”

“We proberen de lichtpuntjes te gaan zien”, vult Silvia aan. “Ik zie een leven voor me dat ons toelacht, ondanks de zwarte vleug. Het is daarbij fijn dat we elkaar hebben. Na alle zware tegenslagen, zoeken we samen een weg naar boven.”

Als het gaat om het zoeken naar lichtpuntjes, komt opnieuw een mooie herinnering naar boven. “Lily en Mike kropen ’s ochtends altijd even bij ons in bed en één ochtend zag Lily dat er iets met me was”, vertelt Willem. “Toen ze vroeg of ik lekker had geslapen, wilde ik eerlijk zijn: ‘Nou, eigenlijk had ik een beetje een enge droom.’ Waarop zij antwoordde: ‘Pap, als je enge dromen hebt, moet je over hartjes dromen.’ Die lieve gedachte blijft me altijd bij. We moeten inderdaad over hartjes dromen.”

Oproep

Heb jij binnen jouw familie iets aangrijpends meegemaakt dat je graag (eventueel anoniem) zou willen delen? Mail dan jouw verhaal in het kort naar verena.verhoeven@linda.nl o.v.v. ‘Familieverdriet’.