Rowie en Liesbeth.

2. Wat er gebeurde

Anorexia nervosa

“Rowie was als kind een echte lekkerbek, maar dat veranderde toen ze tien jaar was. Ik gaf een buurmeisje wat kruidnoten en terwijl Rowie die afsloeg, keek ze met een blik die me niet beviel. Ook zag ik haar dunner worden. Doordat haar vader en ik uit elkaar waren, zag ik Rowie niet elke dag. Hierdoor viel het, denk ik, sneller op dat ze telkens weer was afgevallen.

Eind 2009 werd anorexia nervosa geconstateerd. Rowie was net een week elf en had geen idee wat het inhield. Ik dacht dat we er op tijd bij waren en dat het goed zou komen. Ik heb al die jaren nooit gedacht dat ik mijn dochter hieraan zou verliezen.”

Lees ook
Henks dochter kreeg een eetstoornis: ‘Het ging langs me heen – typisch iets voor vaders’

Vergelijken

“Rowie vertelde dat ze zichzelf vergeleek met vriendinnetjes. Ze was een prachtmeid en helemaal niet stevig, maar vond toch dat ze moest afvallen. En dat op zo’n leeftijd… Meisje, meisje, waar ben je toch mee bezig, dacht ik.

Het lukte helaas niet om zelf aan te komen en in februari 2010 werd ze zes weken in het ziekenhuis opgenomen. Daarna leek het beter te gaan, maar die zomer zag ik op vakantie hoe dun ze was. Ik schrok me helemaal kapot en heb haar direct aangemeld voor een kliniek. Daar konden we pas in november terecht voor een intake.”

Zwaar

“Bij de intake bleek Rowie nog maar amper dertig hartslagen per minuut te hebben, waar dit tussen de zestig en honderd moet zijn. Op 27 december 2010 brachten Rowies vader en ik haar naar de eetstoorniskliniek. Ik word weer emotioneel als ik daaraan denk. Een meisje van twaalf dat zich wanhopig aan je vastklampt en ‘Mama, als je van me houdt, neem me dan mee naar huis’ roept… Dat vergeet ik nooit. Ik voelde me zo’n slechte moeder.

In totaal is Rowie drie keer opgenomen geweest. In 2014 werd ook onze dochter Esmay in een eetstoorniskliniek opgenomen. Rowie vond het verschrikkelijk dat haar zus de ziekte ook had. Esmay wilde maar één ding: dat Rowie beter zou worden. En Rowie wilde maar één ding: dat Esmay beter zou worden.”

Rowie en Esmay.

Bacterie

“Telkens als het even beter leek te gaan, kreeg Rowie weer een terugslag. In 2018 bleek haar nierfunctie nog maar voor 25 procent te werken. Een jaar later lag ze een week op de intensive care, omdat ze bijna uitgedroogd was. Op 12 juli 2020 ging het écht fout. Rowie werd thuis helemaal niet goed. Ik tilde haar in de auto en ben als een gek naar het ziekenhuis gereden. Daar bleek dat ze een bacterie in haar bloed had die haar fataal kon worden.

Die week zaten we buiten het ziekenhuis en keek Rowie om zich heen. Haar ogen raakten even de mijne en toen zag ik het: ze kan niet meer. Op 18 juli vroeg ze of ik naast haar wilde komen zitten. Ze pakte mijn hand en zei: ‘Je bent de allerliefste moeder van de hele wereld en ik hou heel veel van je, maar wil je me alsjeblieft loslaten?’ Mijn hart schreeuwde het uit, maar ik bleef rustig. ‘Ik hou zoveel van jou. Het is goed, het is oké.'”

Rust

“Rowie wilde het liefst thuis sterven, maar de artsen waren bang dat haar lichaam de rit in de ambulance niet meer aankon. De laatste dag zijn nog veel dierbaren langsgekomen. Om 15.30 uur is mijn lieve Rowie op 21-jarige leeftijd heengegaan.

Op dat moment had ik geen tranen. Ik hoopte dat mijn meisje na elf jaar strijd eindelijk rust had.”

Lees ook
Amber Brantsen open over anorexia: ‘Een bord pasta was het engste van het engste’

3. Wat de toekomst brengt

Nu

“De eerste weken bleef ik rustig, maar inmiddels is het al een half jaar geleden dat ik haar gezien heb, geknuffeld heb. Dat doet zoveel pijn. Ik mis Rowie zo intens.

Ook voor Esmay is het moeilijk. Zij en Rowie waren altijd samen en steunden elkaar waar het kon. Het is voor Esmay bijna onmogelijk om tegelijk te rouwen en aan haar eetstoornis te werken. Ik hoop dat zij daarvoor snel de juiste hulp vindt.”

Hulp

“De juiste hulp vinden, is precies wat zo moeilijk is. Ik heb in al die jaren gemerkt dat er nog te weinig kennis is over hoe deze ziekte verholpen kan worden. En dat terwijl zoveel vrouwen en mannen hiermee kampen.

Heb je kanker, dan neemt men je als patiënt niks kwalijk. Eetstoornispatiënten worden vaak gestraft voor de ziekte: ‘Als je komende week weer afvalt, dan dit en dat.’ Rowie is een keer bij een kliniek geweigerd omdat ze ‘te licht’ was. Er wordt gedaan alsof die meiden iets te kiezen hebben.

Rowie wílde wel eten, maar ze kon het niet. Ze vroeg me vaak of ik bij haar wilde blijven als ze moest eten. Anders kwam de anorexia naar boven en zou ze het uitspugen, terwijl ze beter wilde worden. Ook zei ze vaak dat ze mij niet teleur wilde stellen. Dus telkens als de anorexia het won en ze niet at, voelde ze zich daar ook nog schuldig over. Haar leven bestond uit piekeren, piekeren, piekeren.”

Lees ook
Mariëts dochter (22) overleed aan anorexia: ‘Een afschuwelijke periode’

Toekomst

“Rowie zei ooit: ‘Als ik beter word, zal ik alle kleine dingen van het leven waarderen.’ Ik zou dat graag van haar overnemen. Maar als ik eerlijk ben, vind ik elke nieuwe dag erg zwaar.

Ik probeer veel terug te denken aan de mooie momenten met Rowie. Ze was dol op films kijken, vooral Disneyfilms. Ook zongen we vaak met Queen mee in de auto en hadden we intense gesprekken. Ik hoop dat ze op een mooie plek is en zich goed voelt. Ik ben zo blij en trots dat zij mijn dochter is. Ik zou het ondanks alles niet anders hebben gewild.”

Wil je graag met iemand praten? Ga naar MIND Korrelatie.nl.

Oproep

Heb jij binnen jouw familie iets aangrijpends meegemaakt dat je graag (eventueel anoniem) zou willen delen? Mail dan jouw verhaal in het kort naar verena.verhoeven@linda.nl o.v.v. ‘Familieverdriet’.

Jessica Villerius maakte voor LINDA.tv in samenwerking met Videoland de documentairereeks Eetstoornissen Maskers Af. Bekijk hieronder de aflevering waarin Sanne (29) haar verhaal vertelt. Zij kampt al ruim veertien jaar met een eetstoornis. Hier bekijk je de hele serie.