Ik maakte het uit, met pijn in mijn hart, maar ook met de overtuiging dat ik dit moest doen. Hoe verliefd ik ook was, ik voelde dat er iets niet klopte.
Tien maanden geleden gaf hij me een roze glitterboekje, waarin hij pagina’s vol had geschreven over alles wat hij met mij wilde. Terwijl hij tegenover me zat, las ik hoe graag hij me zag, hoe hij met me wilde zijn, samenwonen, een toekomst opbouwen …
‘Wat was dit voor gedrag? Had ik dan niets geleerd van de keren dat ik hals over kop verliefd werd en mezelf compleet verloor’
Het fonkelde harder dan de kaft zelf. Op de laatste bladzijde vroeg hij me officieel verkering. Met tranen in mijn ogen zei ik ‘ja’, alsof ik ten huwelijk gevraagd werd. Zo voelde het ook: groots en veelbelovend.
Maandenlang leefde ik op een knalroze wolk. Ik stortte me er helemaal in; het geluk was zo intens dat ik zelfs mijn vrienden en werk liet versloffen. Ik zei: “Ik heb mijn man gevonden.” Zij zeiden: “Dit heb jij zó verdiend.” Ik rende, sprong, speelde. Was onoverwinnelijk. Het glitterboekje kreeg een ereplaats op mijn bureau. Vaak bladerde ik erin, uit pure blijdschap, om die fijne liefdesverklaringen te lezen. Het zwart-op-wit dat alles zei: ‘Ik wil jou. Ik kies jou. Nu en straks.’ Voor mij stond dat boekje symbool voor alles wat ik in een relatie nodig heb: uitgesproken intenties, richting en de zekerheid dat iemand niet alleen vandaag bij je wil zijn, maar ook morgen.
'Ik stuurde de man die mij geghost had een multiplechoicevraag en dit was zijn antwoord'
Maar langzaam vervaagden die woorden. Alsof de inkt lichter werd, elke dag een beetje. Soms bladerde ik er nog in, maar nu om het me te herinneren. De gesprekken werden korter, de plannen vager, en steeds vaker vroeg ik me af of we nog wel dezelfde kant opgingen. Wat eerst zo vanzelfsprekend voelde, werd steeds onbetrouwbaarder. Dat gevoel nestelde zich onder mijn huid. Ik probeerde het weg te duwen, maar het bleef terugkomen, op stille momenten, onderweg naar huis of als ik ’s nachts wakker lag. Dat knagende stemmetje dat vroeg: voel je je nog veilig?
Kleine signalen die ik eerst wegwuifde stapelden zich op, totdat ik niet meer kon doen alsof ik ze niet zag. Er was geen groot drama, geen knallende ruzie. Het was eerder alsof ik langzaam ontwaakte.
Beter een einde met pijn dan een pijn zonder einde. “Kiezen voor wat klopt, in plaats van blijven bij wat pijn doet: dat is pure zelfliefde”, zei iemand. De relatie beëindigen heeft me heel wat tranen gekost, maar het gaf me ook iets terug: het besef hoe stevig ik in mijn eigen kracht sta. Ik weet precies wat ik wél en niet wil in een relatie en dat ik trouw moet blijven aan mijn gevoel — ook als dat betekent dat ik afscheid moet nemen van iemand van wie ik hield. Dat inzicht voelt volwassen en dapper tegelijk.
Daarnaast heeft het me nog iets moois gebracht: het bewijs dat ik nog steeds opensta voor de liefde, geraakt kan worden en intens verliefd kan zijn. Het geeft me weer vertrouwen in de toekomst, iets wat ik een tijd kwijt was.
Het boekje is met zijn spullen meegegaan. Ik wilde het niet meer lezen. Die liefdesverklaringen waren hun waarde kwijt, niets meer dan loze beloftes op papier.
Of het nu ergens in een doos ligt of inmiddels als wc-papier een tweede leven leidt, ik weet het niet. Maar ik heb er mijn les uitgehaald. Soms moet je accepteren dat je niet alles kunt oplossen of bereiken bij iemand. Hoe graag je dat ook zou willen.
Ik mis ons. Dat doet pijn. Blijven deed ook pijn. Dit hoofdstuk is dicht. Het volgende schrijf ik zelf.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
'Hij kijkt niet meer naar me zoals in het begin, is er iets mis? Vindt hij me saai?'
