Nog tweeënhalve maand en dan is Suus Ruis 50. ‘Niet echt logisch, maar hoe dichterbij het komt, hoe minder ik eraan kan wennen. Mijn weerstand tegen deze middelbare leeftijd heeft zich inmiddels uitgebreid naar mijn geboortejaar.’
Als ik in een winkel of aan de telefoon mijn geboortedatum moet zeggen, voelt 1974 als het stenen tijdperk. Voordat alle 50-plussers nu weer over me heen vallen: ja, natuurlijk ben ik blij en dankbaar dat ik er nog ben en dat ik gezond ben. Blablabla. Dat hoeft niemand me te vertellen, ik heb zelf genoeg mensen onder de 50 verloren.
Alleen het feit dat ik het heb gehaald, vind ik reden genoeg om het te vieren. Maar hoe? Een jaar geleden bedacht ik dat ik in december een ‘save the date’ voor juni zou sturen. En als het dan juni werd, zou ik een knalfeest geven, met een DJ (Tiësto?) en lange tafels en dansen tot diep in de nacht en onverwachte speeches die me tot op het bot zouden ontroeren en doen schaterlachen.
Paar probleempjes: een jaar geleden dacht ik dat ik zo ongeveer nu eindelijk wel een keer geld op mijn rekening zou hebben – in ieder geval genoeg om een gigantisch feest te organiseren waar mijn honderden goede vrienden nog jaren over zouden napraten. Ik had kunnen weten dat ik straks in werkelijkheid net genoeg heb voor zanger Jorny en een gast of zes.
Suus Ruis nadert de 50: 'Andere vrouwen lijken het licht te hebben gezien, maar ik worstel enorm'
Tweede probleem: ik heb geen honderden goede vrienden. Als ik er heel erg aan trek, kom ik met een hele zwik kennissen, ex-collega’s en de vrouw met wie ik acht jaar geleden een keer bij de bushalte heb gestaan, wel aan de honderd, maar minimaal de helft gaat zich afvragen waarom ze in godsnaam zijn uitgenodigd. Misschien zijn er zelfs een paar die geen idee hebben wie ik überhaupt ben.
Nog een probleem: ik ga graag op tijd naar bed. Om 21 uur vind ik het eigenlijk wel mooi geweest. Serietje, kopje thee en slapen. Als ik een groot feest geef, zul je zien dat ik zelf om half tien duimend in een hoekje lig te snurken en al die speeches mis. En Tiësto.
Door deze laatste issue had ik bedacht dat ik dan misschien een lunch moest doen. Maar voor wie? Als ik meer mensen dan alleen mijn inner circle uitnodig, zijn er een paar mensen die ik simpelweg niet kán skippen. Niet vragen waarom, kan gewoon niet. Maar dat zijn mensen die ik helemaal niet aan mijn lange tafel wil hebben. Dan bewaar ik hun lunchgeld liever voor zanger Jorny, want we willen natuurlijk wel een sfeertje.
De vertwijfeling en feeststress hebben ervoor gezorgd dat ik die ‘save the date’ nooit heb gestuurd – ik wist niet aan wie, dus stelde het uit, en toen was het ineens bijna april. Waarschijnlijk kan de helft al niet eens meer, wat op zich ook wel weer dingen zou oplossen.
Ik denk dat ik hetzelfde doe als alle voorgaande jaren: borrel, barbecue en mijn leukste vrienden. En misschien zanger Jorny dit keer. Je wordt maar één keer 50.
'Mijn oren worden per dag groter, ik dacht dat dat een oudemannenkwaal was'
