‘Mam, er komt vandaag een pakketje voor je van het Vaticaan!’, appt Puck. Ze gebruikt zelden een uitroepteken, dus ze is, denk ik, net zo verbaasd als ik. ‘Huh?’, antwoord ik. ‘Hoe weet jij welke post eraan komt?’ ‘Dat kan ik, en jij dus ook, gewoon zien. In de PostNL-app.’
Ze stuurt een foto mee van de brief, maar het is geen pakket. Het bevat een duidelijke barcode en op de envelop staat inderdaad als afzender Vaticaan, alleen zijn de poststempels in het Frans: Taxe Vaticane staat er. Een aangetekende brief dus.
Het is ruim veertig jaar geleden dat ik me voor het laatst een kerk in liet slepen voor het bijwonen van een dienst. Het katholieke geloof, daar had ik als tienjarige binnen een KRO-gezin al niks mee, dus wat wil het Vaticaan ineens van me? Weer een appje: ‘Je krijgt niet een, maar twee brieven van ze.’
'Ik heb hem vanochtend gesproken en nu is hij overleden'
Ooit woonden we met het ouderlijk gezin drie jaar in Italië, in de omgeving van Rome. Maar het was alsnog vijftig kilometer uit de buurt van het Vaticaan, dus die geografie kan geen aanleiding voor een poststuk zijn.
‘We zien wel wat het is, het heeft geen nut om je er van tevoren druk over te maken.’ Ik refereer aan de avond ervoor, toen Puck sacherijnig en op van de zenuwen aan tafel zat omdat Magister weer openging, na een week digitale sluitingstijd tijdens de toetsweek. Om de zenuwen wat te temperen, zei ik: “Het is nutteloos nu bang te zijn. Voor hetzelfde geld heb je wél goede cijfers, en dan heb je nu een rottijd. En als je cijfers toch tegenvallen ga je jezelf twee keer door het slijk halen.”
Vandaag besluit ik mijn eigen advies op te volgen. Want ik heb geen flauw idee of de post die me te wachten staat positief of negatief is. Lang duurt het wachten niet, eind van de dag vallen de enveloppen op de mat. De voorzijde is wit, de achterkant beplakt met rood, keihard karton. De stempels zijn allemaal in het Frans. Het zijn proces-verbalen.
In juli 2024 (!) heb ik op Sicilië door een gebied gereden, waar ik geen vergunning voor had. Ik weet het nog precies, het was bijna veertig graden en er was een prachtig plekje vrij bij de haven in Syracusa. Parkeren was blijkbaar niet het issue, maar de oude stadskern inrijden wél. Dat heb ik die vakantie twee keer gedaan, vandaar twee boetes.
Rest de vraag: wat heeft het Vaticaan hiermee te maken? Of is het landelijk incassobureau er gevestigd? Na wat vragen aan AI en online speurwerk weet ik meer: de Italiaanse overheid moet binnen 360 dagen na de vaststelling (dus niet de overtreding zelf, maar vaststelling van de identiteit van de bestuurder) de bekeuring hebben verstuurd.
Die boete valt in de eerste week van november op mijn mat, ik heb vijf dagen om te betalen. Een schamele 188 euro om precies te zijn. Anders wordt het aanzienlijk meer: maar dan mag ik wel zestig dagen over de betaling doen. Hoe aardig. Het is echt geen oplichterij, de brief van het Siciliaanse politiebureau is officieel. De data kloppen en ik was zeker in overtreding.
Als de Italiaanse overheid 360 dagen de tijd mag nemen en ik maar 5 dagen heb om te betalen, vanaf het moment dat het nieuws in je postbus zit, valt dat niet een beetje onder de noemer ‘niet eerlijk’ of ‘onrecht’?
'Ik ontloop sommige vrienden en kennissen, uit schaamte voor alle huidige misère'
Ik bel de ANWB, ben niet voor niets lid, maar daar weten ze net zo weinig als ik. “De vraag is natuurlijk”, vraagt de medewerker van de klantenservice, “of bezwaar maken het u allemaal waard is. Want als dat niet toegewezen wordt betaalt u fors meer.” “Nou, ik heb wel wat beters te doen”, mopper ik. “U bent overigens niet de eerste die hierover belt”, gaat de vrouw verder. “Oh, kregen die overtreders ook post via het Vaticaan?” “Nee. Dat heb ik nog niet eerder gehoord. Raar dat je een bekeuring op Sicilië via Vaticaanstad opgestuurd krijgt.” “Precies, mevrouw.” Ik hang op en ben geen steek verder.
Als ik ‘s avonds het verhaal aan vriend Lars vertel, zegt hij: “Maar jij spreekt toch Italiaans? Had je niet het verkeersbord gezien dat aangeeft dat je alleen met vergunning het centrum in mocht rijden? “Nee joh, dat zetten ze er juist expres in een onleesbaar lettertype, corpsje 8, op.”
“Wie weet ging je wel heilig gebied in”, lacht hij besmuikt. “Echt iets voor jou. Schijt aan de paus.” “Hoe dan ook, het is zonde van mijn geld. Maar het was een heerlijke Siciliaanse zomer. Dat laat ik me, anderhalf jaar later, zelfs niet door het Vaticaan afpakken. Amen.”
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
Eten in het verpleeghuis: 'We krijgen vis … of iemand heeft vergeten een schone slip aan te trekken'
