Ik weet niet hoe de financiële vlag er bij jou bijhangt, maar bij mij is het al een tijd geen vetpot. Mijn auto moest vorige week naar de garage voor een kleine beurt en APK. Ik probeer daar als consument geen verwachting – laat staan een wenselijk bedrag – aan te hangen, maar ik hield qua budget toch rekening met een eurootje of driehonderd.
Voor rijkere mensen wellicht niks, voor mij een aanzienlijke som geld.
Of de monteur me wilde bellen als het kostenplaatje uit de hand zou lopen of als er iets geks was, zei ik ‘s ochtends vrolijk voordat ik op de leenfiets weer naar huis ging. Nog voor hun lunchpauze werd ik al gebeld. “De vering linksvoor is afgebroken, daar komt-ie niet mee door de keuring. En alle banden moeten worden uitgelijnd. Samen met de ruitenwissers komt het totaalbedrag hoog uit.”
“O ja?” Daar hang je dan aan de lijn, met een vrees voor zeven- of achthonderd euro. Ik ging er dan ook maar even bij zitten.
“Met de werkplaatskosten komt het totaal rond 1500 euro.”
“WAT?”, zeg ik. Ik herpak mezelf: “Dat uitlijnen, is dat serieus nodig?”
''Ik ben met alle exen heel goed', zegt hij trots, alsof dat indruk moet wekken'
“Niet voor de APK, maar als je het uitlijnen weglaat kan ik je vertellen dat je over een half jaar vier nieuwe banden nodig hebt, en dat is ook prijzig. Misschien wel duurder”, zegt de monteur.
Godverdomme.
“Maar vijftienhonderd euro, dat heb ik niet zomaar liggen…”
Meteen die steen in de maag. Dat ik in delen kan betalen, maakt het er op de een of andere manier toch niet beter op. Hoe doen andere mensen dit? Want ik schaar mezelf als eenoudergezin onder Jan Modaal qua inkomen. En dan komt de achterdocht, omdat ik zelf te weinig verstand van autozaken heb: word ik nu genaaid? Ik ben er de rest van de dag chagrijnig van. Tot overmaat van ramp moet de auto nog een dag bij de garage blijven.
Vriend Hans oppert – als ik mijn beklag doe – dat hij een goed adresje heeft waar het geheid voor een stuk minder geld kan. Het is het overwegen waard.
“Maar dan moet je wel op de fiets van Raalte naar Deventer” zegt hij lachend. Ik denk dat hij een grap maakt, maar hij meent het.
Ik zet een andere hulplijn in, mijn 86-jarige vader. Hij weerlegt mijn bezwaren: “Het is een betrouwbare garage, ze hebben mij ook altijd goed geholpen toen ik de auto daar had staan. Bovendien is je Volvo niet goedkoop qua onderhoud.”
Mantelzorger zijn tijdens je burn-out: 'Maar je bent nodig, dat is toch juist fijn?'
Dan ben je vijftig jaar en heb je meer financiële stress dan ooit tevoren in je leven. Ik maak tegenwoordig hele staartdelingen voordat ik besluit of ik wel of niet naar een afspraak aan de andere kant van Nederland ga. Toch vind ik ook dat ik niet moet zeiken als ik naar programma’s als Steenrijk, Straatarm kijk of van de dochters hoor wie er van de klasgenoten niet op vakantie is geweest.
Ik mag blij zijn dat ik de kleine tegenslagen nog kan opvangen. Na het telefoontje van de garage schrap ik meteen wat maandelijkse kosten (denk aan DisneyPlus en HBO-abonnement). Geen grote bedragen, maar het scheelt toch. Ik twijfel over het mee blijven doen met de loterij, eentje waar ik drie jaar geleden toch een redelijk bedrag won.
Dan word ik gestoord door de telefoon. Het is de garage: de auto is eindelijk klaar.
Met tegenwind ben ik na twintig minuten fietsen bij de garage, want ik heb de conditie van een wijkagent. Misschien toch maar vaker de fiets in plaats van de auto pakken, denk ik. Als ik de factuur in handen heb en de kosten bekijk besluit ik meteen dat die loterij blijft en de volgende grote beurt voor de auto ergens in Raalte is.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
'Naar het ziekenhuis: koekjes tegen het kwijlen en ongevraagd urine mee'
