Ik geef liever zooi weg dan dat ik het aan een ander verkoop. Dankzij een ex met sales-talent kreeg ik toch – tijdelijk – wat Marktplaats-inspiratie. Maar ik stopte acuut na mijn rendez-vous met Nicoline, die voor wat kleding aan de deur kwam.
Het Marktplaats-voorspel verliep soepel: ze schreef foutloze teksten, gaf meteen antwoord en vinkte de box ‘betrouwbare verkoper’ aan. De deal was snel gesloten en op het afgesproken tijdstip werd er aangebeld. Op de stoep stond een smoezelige man met lange baard, zonnebril in het rossige haar. “Hoi, ik ben Nico. Ik kom voor je jurkjes.”
Kwam hij voor z’n vriendin? Ging het om een Nico en Nicoline-duo? Vragen, vragen, ik had zoveel vragen. “Heb je er toevallig ook bijpassende schoenen bij, Maaike? Hoge hakken?” WTF. “Eh…nee”, antwoordde ik in shock. “Ik maak er een kunstwerk van, van die hoge hakken”, poogde Nico uit te leggen. “Beetje gek misschien, maar het liefst wil ik dat ze gedragen zijn, dat ruikt lekker.” Einde Marktplaats voor mij, ergens in 2009.
Tot vandaag. De stoel in de slaapkamer staat er al maanden treurig bij. Ik besluit het te koop te zetten, ook al is Marktplaats qua online-riool Twitter allang voorbijgestreefd. Ik steek tijd in de voorbereiding. Maak foto’s tegen de juiste achtergrond, denk na over de bodemprijs en check de vering.
Tijdens het uploaden zie ik hem ineens staan… tussen alle schreeuwerige advertenties en broodfokkers: een nachtkast. En wat voor een! Precies zoals ik er ooit een te leen had: in Jugendstil-stijl, met marmeren plaat, houten deur, inclusief ‘lulbeslag’. Dit is geen toeval, daar staat mijn naam op.
Krap twee uur later rijd ik naar Zwiggelte, of all places. Ik hoop daar een Inez of Bob aan te treffen, want ik heb met beiden contact gehad. Het nachtkastje staat al in de voortuin.. Bob doet de deur open. Bruin haar, brede glimlach, groen T-shirt met Braziliaanse vlag.
“Hoi, ik ben Maaike…” “Hoi… zegt hij. “Ik ben Bob.” Wat een knapperd, hij heeft een vrolijk hoofd. ” Lucky Inez, denk ik. “Je hebt een eind gereden voor een gammele kast”, lacht hij charmant. “Ben je zonder gezelschap?” Ik knik. “Drink je dan een kop koffie met me? Ik drink niet graag alleen.” “Vooruit”, zeg ik stoer.
“Is Inez er ook?”, vraag ik weifelend. “Die heb ik toch over de prijs gesproken?” “Ja, maar ze is er niet, het is m’n ex. We zijn uit elkaar, daarom verkoopt ze de boel. Die kast is van haar. Alles wat ze niet meer wil heeft ze achtergelaten. En ik mag iedereen ontvangen die via Marktplaats komt”, zegt hij licht gefrustreerd. Ik drink van de zenuwen in één teug de koffie op.
“Kan ik het geld wel aan jou geven?” Hij lacht om mijn opmerking. “Dat komt goed. Zal ik de kast voor je in de auto tillen?” “Heel graag.” Als we buiten staan, vraag hij: “Wilde jouw man niet mee… of zo?” “Ik heb geen man.” “Mooi, dat verandert de zaak…” Ik kijk strak de andere kant op.
Bob leunt wat achterover nadat hij de kast in de kofferbak heeft gelegd. Hij kijkt me aan en zegt: “Ik houd wel van kleine vrouwen.” O God. Snel loop ik naar de voorkant van de auto.
“Hey… Zullen we anders een keer wat drinken samen?” Ik stamel een ‘Ik kijk wel’ en duik ondertussen de wagen in. Als ik een minuut later aanstalten maak om weg te rijden, tikt Bob met z’n wijsvinger op het raam. Ik laat het raampje kort zakken. “Ik denk dat ik die kast nog wel terug ga zien”, lacht hij zelfverzekerd. “En je nummer heb ik al.” Lang leve Marktplaats.
Lees ook:
Maaike: ‘Hoe pijnlijk, na 50 jaar gaan m’n ouders alsnog uit elkaar’
