Het tankstation in Albanië had gek genoeg in het hoekje naast de wc’s, die je alleen mocht gebruiken als je ook wat te eten bij je tankbeurt kocht, een speelautomaat staan.
Niet iets waar je een muntstuk in gooit en dan aan een hendel trekt, nee een heuse racesimulator. Wel eentje zo oud dat hij mogelijk het communistische regime nog had meegemaakt, maar toch. Helaas was er geen tijd om me te meten met de in het scherm vermelde recordhouders.
'Kennelijk was er weinig vertrouwen dat ik met evenveel kinderen terug zou komen als dat we vertrokken'
Het bracht me direct terug naar een familievakantie in Île d’Oléron in de zomer van 1998. We verbleven op een park met huisjes zoals Frankrijk er vol mee staat. Naast dat er een buitenzwembad was, was er ook een gebouwtje waar de jeugd zich kon vermaken. Er stond een tafeltennistafel, een tafelvoetbal en dus een aantal speelmachines. Waaronder een racesimulator. Als je er een munt van tien Franse francs in gooide kon je, ook al had ik uiteraard nul rijervaring, uit de startblokken.
Een Franse jongen, Julien, die een aantal jaar ouder was en toen heel stoer leek, had mijn broertje en mij wijsgemaakt dat als je de machine op zijn kant zou houden al het geld eruit zou komen. Direct zagen we kansen om eigenaren te worden van een klein fortuin. Hoeveel snoep zouden we niet kunnen kopen als wat hij zei de waarheid was? Jong, dom en onbezonnen als we waren besloten we het te proberen. Onze nog niet ontwikkelde lichamen van 13 en 14 konden het gewicht van de machine geenszins aan en hij viel met zijn complete gewicht op de tenen van mijn jongere broertje. Het resultaat was helaas niet dat er ook maar één franc uitkwam, maar wel een compleet blauwe linkervoet bij hem.
'Zat ik dan, met eten speciaal gemaakt voor de meisjes: meidenavond werd mij-avond'
Zoals het de oudere broer betaamt, kwam ik ongeschonden uit de strijd. Hopende dat het niemand op zou vallen gingen we, zeer angstig en gespannen, over tot de orde van de dag. Bij het avondeten ging het mis en vroeg mijn moeder wat er met zijn voet gebeurd was. Als slechte verdachten van een misdrijf bezweken we meteen onder de druk en biechtten op wat er had plaatsgevonden. Dat viel, op zijn zachtst gezegd, niet heel erg goed. Mijn moeder, die een halve rolberoerte kreeg, besloot de consequenties van onze acties niet af te wachten en wilde direct beginnen met pakken, om de volgende ochtend voor dag en dauw te vertrekken. Midden in de vakantie.
Alles beter dan de golf van schaamte doorstaan die ons nu ongetwijfeld ten deel zou vallen. Het hele park zou er schande van spreken. De soep werd gelukkig niet zo heet gegeten als hij werd opgediend en nadat we uitgebreid ons berouw hadden getoond, geluld hadden als brugman en plechtig verklaarden van onze immense fout te hebben geleerd, was de crisis afgewend.
De volgende ochtend bleek er niets aan de hand, behalve dat het apparaat zelf tot nader order buiten gebruik was. De voet herstelde volledig, de vakantie werd gewoon afgemaakt en mijn broertje en ik waren nog steeds hartstikke blut.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
'Mijn vrouw en ik wisselen een blik uit, besluiten dat het weinig zin heeft om in discussie te gaan en vertrekken'
