Het is mijn grote overtuiging dat ieder mens een talent bezit. Soms moet je diep graven, jaren lang zelfs, om het te vinden. Maar, uiteindelijk heeft iedereen wel iets.
Wat ik zo jammer vind, is dat ik blijkbaar een talent heb voor nutteloze aankopen.
Ik kan heel enthousiast van iets worden, het zonder nadenken aanschaffen en het vervolgens jarenlang in de originele verpakking in de kast laten liggen. Een pastamachine bijvoorbeeld. Ik heb het hier niet over zo’n ijzeren ding met een grote slinger eraan, waar mijn moeder vroeger mee in de keuken stond te hannesen.
Nee, dit is hightech. Het enige wat je – volgens de doos – hoeft te doen is water en bloem in het apparaat gooien. En voor je het weet komt er prachtige spaghetti uit. Of penne, fettuccine of tagliatelle, het kan niet op! Ik zag mezelf al helemaal staan: met een schort aan en een pan pastasaus pruttelend op het vuur, zou ik me in Italië wanen, onder het genot van de muziek van Julius la Rosa.
De pastamaker staat al drie jaar ongeopend in de kast. Dit zou natuurlijk een eenmalige error geweest kunnen zijn, maar helaas is niets minder waar. De lijst met domme beslissingen, zoals mijn vrouw het noemt, is eindeloos. In 2010 was ik aan het backpacken door Nicaragua met mijn toenmalige vriendin. Op een marktje in Granada kocht ik een prachtige, dubbel gewoven tweepersoons hangmat. Ik had geweldig afgedongen en was zeer in mijn nopjes.
Enige probleem was dat ik toen in een piepklein appartementje in Den Haag woonde, zonder tuin of balkon. Toen we vier jaar later uit elkaar gingen was de nog altijd ingepakte, maagdelijke hangmat het enige wat we allebei wilden hebben. Ik trok uiteindelijk aan het langste eind. Hoe vaak ik hem sindsdien al gebruikt heb? Nul keer. Uitgepakt? Ook nul keer.
Er was een fles rosé van zes liter, want dat leek me leuk. Maar dat blijkt een crime om in te schenken. Een vishengel, omdat ik dacht dat dat een leuke hobby was (antwoord: NEE), die de verpakking nooit heeft verlaten. Er was een verlovingsring. Niet dat dat een slechte keuze was, integendeel, maar mijn liefste raakte hem na een paar maanden kwijt. Geen beste investering.
Ik kocht een ophangsysteem voor mijn racefiets, zodat ik met een ingenieus katrollensysteem het stalen ros in het trapgat kon hangen, zonder dat iemand daar last van had. Nooit gebruikt, de fiets staat nog steeds in de schuur. De lijst gaat nog door en door en door en door.
We hebben op zolder een berghok, waar spullen liggen die iedereen in zijn berghok bewaart. Troep die je nooit gebruikt, maar te veel sentiment kent om weg te smijten. Naast al die spullen is daar mijn Galerij der Domme Beslissingen. In een opwelling gekochte dingen, waar ik nooit wat mee doe, heb gedaan of ga doen.
Mocht er dus nog iemand zijn die een vishengel nodig heeft? Of een pastamachine? Een ophangsysteem voor een fiets, of kano volgens de doos? Voor de hangmat hoef je je niet te melden. Die is te zwaar bevochten. Al hang ik hem nooit op, ik hou ‘m voor altijd.
'Hoe minder melktanden er nog in haar mond zitten, hoe minder klein ze lijkt'
