Afgelopen week moest ik voor wat boodschappen naar Bijenkorf. Zoals het een doorsnee shopsessie betaamt, kwam ik uiteindelijk thuis met suède Chloé klompjes en zónder hetgeen ik daadwerkelijk nodig had. Bij thuiskomst realiseerde ik me hoe zalig mijn leven is: een leven zonder kinderen.
Dat komt, omdat ik besefte dat ik zomaar naar Bijenkorf had gefietst, omdat dat toevallig zo uitkwam, ik daar vervolgens anderhalf uur had rondgesloft zonder dat ik ergens nog kroost aan de borst moest leggen, zonder dat ik met lekkende tieten rondliep en zonder een tijdslimiet, omdat ik nog een stel snotneuzen van een plakkerig kinderdagverblijf moest vissen.
Boven alles; ik kon van het zoeken naar een broek uitwijken naar de aanschaf van een paar schoenen die ik eigenlijk helemaal niet nodig had. Zonder een greintje schuldgevoel, vanwege het feit dat ik iets voor mezelf had gekocht in plaats van babyvoeding en zes pakken luiers voor een kind. Egoïstisch zijn gaat me goed af.
Dat is wat men vaak vindt van mensen die geen kinderen hebben. Dat ze egoïstisch zijn, omdat ze hun leven lekker aan zichzelf willen wijden, in plaats van aan het opvoeden van een ander mens. Dat ze niet zo zitten te wachten op het hebben van al die verantwoordelijkheden, of zoals ik het graag omschrijf: geen zin hebben in een krijsende peuter, no way met een vervelende puber willen dealen of dagelijks met een zeurende twintiger met een identiteitscrisis aan de telefoon willen hangen. Niet in de laatste plaats: het altijd moeten zorgen, wat gepaard gaat met je altijd zorgen maken. Het bedenken wat ik ‘s avonds moet vreten, vind ik al stressvol genoeg.
De spannende fase waarin bijna al mijn vrienden en bekenden een eerste kind kregen, en ik het gevoel kreeg dat zij hadden wat ik niet had, is al een tijdje voorbij. We gaan allemaal richting de veertig, dus de minder spectaculaire ’tweede leg’ is bij de meesten reeds uitgebroed. Het nieuwe is eraf. Al die tijd heb ik vanaf de zijlijn kunnen meegluren hoe het ouderschap mijn vrienden verging. Toegegeven, het ziet er heus gezellig uit! Áls je het slaapgebrek, de chaos en de chronische beperking van spontaniteit niet meetelt.
Afgelopen week vertelde mijn Uber-chauffeur dat kinderen krijgen de grootste fout van z’n leven was, en dat vond ik top. Eindelijk iemand die eerlijk is; voortplanten is heus niet altijd zo romantisch. Een kind kan je heel veel brengen, dat geloof ik heus, maar je geeft er ook een boel voor op. Daar heeft niet iedereen zin in. Zo ook ik. Of ik dan niet eenzaam ben over een jaar of tien? Ik denk van niet. Wanneer ik ooit dan toch moederziel alleen aan de kersttafel dreig te zitten, ben ik hopelijk nog welkom bij mijn vrienden. Tot die tijd vermaak ik me zeer kostelijk. Reizen, spontane avonturen; het maakt me dolgelukkig zelfs. Ik kijk ook niet meer naar wat een ander heeft, want zelf heb ik alles al. Tevredenheid en acceptatie ook zónder nageslacht en klompjes van Chloé in plaats van wat luiers; dat is de onvoorwaardelijke vrijheid waar ik van hou.
'Mijn administratie is een ramp: de printer staat in mijn kledingkast, boven de broeken met print'
