Deze week had ik de ernstige behoefte aan wat vrolijker nieuws. Je kent het wel, zo’n nieuwsbericht waar je hele gezicht spontaan van in een brede glimlach verandert.

Ik hoefde niet lang te zoeken gelukkig, want ineens was dat bericht daar; Celine Dion vierde deze week dat zij al 52 lentes lang deze aardbol mag opfleuren. Voor sommigen dan…

Ik heb me er nooit voor geschaamd, mijn enorme bewondering voor Celine. Ik heb zelfs twee Franse CD’s van haar in de kast staan. Vroeger kon ik die woord voor woord mee krijsen, want dat gebeurt als je in Celine’s toonhoogte probeert mee te gaan. Het begon toen ik voor de allereerste keer alleen op reis ging, naar Vichy voor een zomercursus Frans. Daar werd ik verliefd op Celine, toen Pour que tu m’aimes encore werkelijk elke dag op elke radiozender te horen was.

Ik werd niet verliefd op Patrick, die Franse jongen die me bleef zeggen hoe verliefd hij op me was. Toen J’attendais door de speakers van die Franse discotheek klonk, vroeg hij mij ten dans. Tijdens het dansen bleef hij tegen me praten, terwijl ik tevergeefs probeerde zijn ongelooflijk smerige mondlucht te ontwijken. Toen hij vervolgens ook nog het refrein begon mee te zingen, heb ik gebeden dat het liedje snel voorbij was. Maar na die avond heb ik wel die CD aangeschaft, zodat ik er alleen, dus zonder Patrick en zijn slechte adem, van kon genieten. Elke dag.

En ja, ik ben één van die mensen die het terecht vond dat My Heart Will Go on wekenlang bovenaan elke hitlijst prijkte. Ik heb de film al zeker twaalf keer gezien en nog steeds voel ik me week in de knieën als ik die eerste zachte klanken van dit nummer tegen de achtergrond van dat zinkende schip hoor.

Haat me maar, ik hoor mooi wel bij dat selecte clubje mensen dat de schoonheid van dit nummer na al die jaren nog steeds weet te waarderen. Dat is namelijk een voorrecht. Het geldt overigens voor al haar nummers. Wie een beetje moeite doet en Celine gewoon een kans geeft, zal al gauw ontdekken dat er voor elke gelegenheid wel een geschikte Celine is.

Ja, ik hou van Celine. Haar bijna groteske shows in Las Vegas, haar accent dat je als je haar nummers dus een kans geeft, nog een beetje in haar Engelstalige nummers hoort. Haar onwaarschijnlijke samenwerking met R. Kelly, waarvan niemand begrijpt hoe dat ooit heeft kunnen gebeuren. Haar gevoel voor humor.

En ja, zelfs de dramatiek waarmee zij haar entree maakte tijdens de live uitgezonden uitvaart van haar grote liefde René. Haar Carpool Karaoke-aflevering en de ietwat schreeuwerige kledingstijl die zij zich recentelijk heeft eigengemaakt zijn minstens even dramatisch als over de top, maar als Celine daar gelukkig van wordt, ben ik dat ook. Celine houdt gewoon niet van half werk.

Dus alsnog van harte Celine en dankjewel voor al die passie die je in werkelijk elk nummer dat je ooit hebt uitgebracht hebt weten te persen. Blijf dat vooral doen. Ik hou ervan.