In onze rubriek ‘Werpsterren’ ‘recenseren’ moeders hun bevalling. Astrid (46), tekstschrijver, en haar man Robert (46) werden in mei 2009 ouder van een doodgeboren zoon.
Voor elke fase heeft Astrid vijf sterren te verdelen: 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
Lees ook
Judith beviel op de trap: ‘Daar stond ik: broek op de enkels en baby op de grond’
Miskraam
“Toen Robert en ik een jaar samen waren, raakte ik – na de eerste poging – zwanger tijdens een vakantie in Italië. Al op de terugweg had ik last van zwangerschapskwaaltjes. Ik kon niet wachten op de eerste echo, maar die haalden we niet. De teleurstelling was enorm toen ik na een paar weken een miskraam kreeg.”
Stomverbaasd
“Als troost boekten we een reis naar Japan voor rond de uitgerekende datum. Die afgeprijsde tickets hadden als voorwaarde dat ze niet meer te wijzigen waren. Ik besloot twee weken na de miskraam toch nóg een zwangerschapstest te doen. Ik denk dat ik een min nodig had om het af te sluiten. Ik was dan ook stomverbaasd toen er een plus verscheen.”
Tweeling
“Het bleek dat ik zwanger was geweest van een tweeling. Een van de twee was achtergebleven. Op de echo zagen we een kloppend hartje. Robert en ik waren met stomheid geslagen, maar ook superblij. De zwangerschap verliep perfect. De vliegtickets konden we met een doktersverklaring toch twee maanden naar voren verplaatsen. De reis was heel bijzonder, compleet met huwelijksaanzoek. ”
Astrid tijdens haar reis in Japan, zeven maanden zwanger.
Week 37
“In week 37 ging het dramatisch mis. Ik had ’s middags nog een echo gehad. De baby lag in een stuit, maar verder was alles goed. Die nacht werd ik wakker van een storm. Ik legde mijn handen op mijn buik en wachtte op het schopje dat ik altijd kreeg, maar het kwam niet. Dat vond ik vreemd, maar ik viel toch weer in slaap.”
Geen hartslag
“Het voelde de volgende dag niet goed, dus wilde ik voor de zekerheid naar een verloskundige. Daarna ging het snel. Op de echo was geen hartslag meer te zien: ons kindje was overleden. Ik was zo geschokt dat ik niet eens kon huilen.”
Fijn personeel
“Twee dagen later, op 28 mei – de sterfdag van mijn moeder – gingen we naar het Sint Franciscus Gasthuis in Rotterdam voor een natuurlijke bevalling. Ik hoorde het geluid van een hartmonitor uit de kamer naast ons en wilde meteen naar huis. Ik werd gek van het geluid dat ik zelf zo graag had willen horen. Toen bleek meteen hoe ontzettend fijn het personeel was. Zij zetten de hartmonitor zachter en deden er alles aan om ons goed te laten voelen.”
Bugsy
“Vanaf het moment dat ik werd ingeleid, was ik alleen nog maar bezig met de bevalling. Ik concentreerde me op de weeën en was benieuwd naar het geslacht van de baby. Ondanks de stuitligging ging de bevalling snel en makkelijk. Toen onze zoon Bugsy geboren was, waren we dolgelukkig. Dat klinkt gek, maar op dat moment deed het er niet toe dat hij dood was. Het was ons kind en we waren ouders geworden. We hebben hem Bugsy genoemd, omdat dat vanaf de vakantie in Italië – waar veel insecten zaten – zijn koosnaam was. We kenden hem als Bugsy en zouden hem nooit onder een andere naam leren kennen.”
Robert met Bugsy en een verloskundige, net na de bevalling.
Niet afgeschreven
“Ik vond hem prachtig. Het was alsof hij sliep. Een verloskundige praatte tegen hem alsof er niets aan de hand was. Dat vond ik zo fijn. Hij werd niet afgeschreven omdat zijn hart het niet deed. Het personeel heeft een dramatische gebeurtenis echt tot iets moois gemaakt. Vol trots belden we familie en vrienden. Ik denk dat ze geen verschil hebben gehoord met de telefoontjes na de geboorte van onze latere kinderen. We waren heel blij dat hij er was.”
Astrid met Bugsy, de dag van de bevalling.
Trots
“De volgende ochtend kwam de familie kijken. Zij waren emotioneel, wij vooral trots. We hadden besloten Bugsy in het ziekenhuis te laten. Weer was het personeel fantastisch. We mochten op ieder moment van de dag langskomen om onze overleden zoon te zien.”
Kraamhulp
“Huilbuien en gesprekken wisselden elkaar in snel tempo af. Robert en ik hadden veel steun aan elkaar. Omdat ik gewoon na negen maanden bevallen was, kreeg ik ook nog kraamhulp. Dat was heel raar. Een lege wieg, maar wel iemand die mijn buik en temperatuur controleerde. Ik voelde me fysiek beresterk en wilde niet rustig aan doen, maar de crematie regelen. Het afscheid – het enige dat we nog voor Bugsy konden doen – moest perfect zijn.”
Crematie
“De crematie was precies zoals ik het wilde. Het was niet alleen een afscheid, maar het was ook de enige kans om Bugsy aan anderen te laten zien. Dat vond ik belangrijk. Ik wilde dat iedereen besefte dat hij er geweest was, ook al had hij nooit buiten mijn buik geleefd. Het was ons kind, hij was helemaal af en net zo geliefd en gewenst als de tweede en de derde. In plaats van bloemen vroegen we de gasten geld over te maken naar Unicef. Bugsy heeft het niet gered, maar wie weet hoeveel kinderen het met dat geld wél gehaald hebben. Zo heeft zijn dood toch nog iets betekend.”
Astrid en Bugsy.
Oneerlijk
“Daarna lieten we de vermoeidheid en emoties toe en stortten we in. Ik dacht letterlijk dat ik mijn verstand zou verliezen. Mijn geest kon niet bevatten wat er gebeurd was. Ik was jaloers op vrouwen die na mij zwanger waren geworden en nu eerder een kind hadden dan ik. Het was zo oneerlijk.”
Oorzaak
“Zes weken later hoorden we de oorzaak van overlijden: een niet goed werkende placenta. Een gevolg van de gedeeltelijke miskraam, denken wij. Dit is tijdens de echo’s nooit opgevallen, omdat Bugsy wel goed groeide. Anders had een simpel onderzoek de oorzaak snel naar boven gebracht. Dan was hij eerder gehaald en had hij het waarschijnlijk gewoon overleefd.”
Nu
“Dat ik snel weer zwanger raakte, is mijn redding geweest. Nog geen elf maanden later werd onze dochter geboren. Een jaar later kwam daar een broertje bij. Ik besefte dat een gezond of zelfs een levend kind niet iets vanzelfsprekend is. Hierdoor waren de zwangerschappen psychisch zwaar en ook nu nog merk ik dat ik voorzichtiger ben dan andere moeders. De negen maanden samen met Bugsy zijn veel waard geweest en had ik – ondanks alles – nooit willen missen. Bugsy’s geboortedag vieren we altijd met iets leuks: een bezoek aan de dierentuin, een pretpark of een boswandeling met pannenkoeken toe. Hij hoort bij ons gezin en dat zal altijd zo blijven.”
Astrid met haar dochter en zoon in de zomer van 2017.
Er worden in Nederland per dag gemiddeld 478 kinderen geboren en dat gaat elke keer weer anders. Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort (ongeveer 350 woorden) jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: nieuws@lindanieuws.nl.
