De Romeinse god Hercules, zo vertelt de mythe, raakte stapelverliefd op een nimf met de naam Amalfi. Net toen het leek alsof hun liefde eeuwig zou duren, sloeg het noodlot toe en stierf Amalfi plotseling, terwijl Hercules in diep verdriet achterbleef. Hij was vastbesloten haar te begraven op wat hij beschouwde als de mooiste plek ter wereld: de strook land niet ver onder Napels, tussen Sorrento en Salerno.
Hercules vernoemde de plek naar zijn grote liefde en de Amalfikust bleef voor eeuwig de streek waar de zee het zand en de rotsen kust.
De divina costiera – goddelijke kust – ziet er snoeperig uit, met pastel­kleurige huizen die als legoblokjes tegen steile rotswanden zijn geplakt. Rijendikke ligstoelen en gestreepte parasols op de stranden, ­geweldige luxehotels, kronkelende straten, boetieks met linnen jurken en ­hand­beschilderd keramiek, piazza’s met pijnbomen voor wat koelte. Elke hoek een foto waard. Drink een aperitief met limone sfusato; citroenen groot, sappig en dik met een geurige schil vol etherische oliën. In Franco’s Bar in hotel Le Sirenuse in Positano, mixen ze ’m met tequila en vlierbloesemlikeur terwijl jij onderuitzakt op een gemakkelijke stoel, je blik gericht op dat waanzinnige uitzicht (francosbar.com). Zit je daar ­eenmaal, dan heb je een aardige tocht achter de kiezen. Want de Amalfi­kust mag dan wonderschoon zijn, je moet er wat voor over­hebben om er te geraken. Met een paar tips blijft stress achterwege.