Man, wat had ik hiernaar uitgekeken. Ik kocht er zelfs een nieuwe cap en rijbroek voor. Als kind had ik jarenlang paardrijles en nu rijdt mijn dochter met veel plezier. Dus toen vriendin Gwen vroeg of wij samen met onze dochters een buitenrit wilden maken, twijfelde ik geen moment.
Op een regenachtige zondag was het zover. Een jonge instructrice nam ons mee het bos in en ik juichte in stilte. Hoe leuk was dit? We snoven de frisse lucht op en maakten kennis met de voor ons nog onbekende paarden en pony’s. What could go wrong? Nou behoorlijk wat, zo bleek.
Ergens halverwege de rit veranderde onze idyllische ochtend in een soort hysterische tocht die als filmscène heel grappig was geweest. De pony met Gwens dochter sloeg op hol. Mijn held­haftige vriendin besloot er in een split second op haar gigantische paard achteraan te gaan. Een paar seconden later sloeg ook de pony van mijn dochter op hol. Ik zag nog net haar paarse regenjas achter de bomen verdwijnen en hoorde minutenlang haar radeloze gegil. “Help! Hooooo! Mama!” Mijn paard begon van schrik te steigeren en ik moest alle zeilen bijzetten om het in bedwang te houden. Mijn rijvaardig­heden van vroeger waren aanmerkelijk roestig en mijn moederhart kreeg ondertussen een verzakking. Ik vroeg de instructrice naar een plan. “Geen idee”, zei de jonge vrouw met bevende stem. “We zijn drie van de vijf paarden kwijt, ik denk dat ik even moet overgeven.”

Oké, top, dacht ik. Met een bonkend hart en onrustige paarden gingen we verder het bos in. Na de langste minuten van mijn leven kroop mijn dochter plotseling huilend en met een gezicht vol modder achter een boom vandaan. Ze had zich uit angst laten vallen. “Mama, waar was je? Ik was je kwijt!” Daar had ze zeker een punt. Gwen was ondertussen nog steeds bezig met een kamikazetocht. Als een echte held reed zij achter haar dochter aan, die uiteindelijk in een bocht van haar pony viel. Dus besloot ook Gwen zichzelf van haar paard te koprollen. Op de openbare weg, midden op het beton. Ik had er graag een filmpje van gehad en dat ze er niks bij gebroken heeft, vind ik nog steeds bizar. Toen we elkaar weer terugvonden, moest ik huilen. De paarden waren, zoals dat gaat, eerder thuis dan wij. En terug in de auto werd er vooral door ons als moeders nog flink nagetrild van angst. Op de achterbank werd het steeds vrolijker. “Vertel jij het, of ik? Morgen in de klas?” Ons drama werd hun heldenverhaal. Ik keek ondertussen vol bewondering naar Gwen. In tijden van op hol geslagen paarden leer je pas echt je vrienden kennen. Die van mij was in een vorig leven cowgirl, dat kan niet anders.•

meer columns van roos lezen? check linda.nl