TERWIJL IK DEZE ZIN TIK, ZIT ER EEN KITTEN OP MIJN SCHOOT. Dat is voor jou als lezer misschien totaal niet afwijkend, maar voor mij is het een openbaring. Ik zou bijna zeggen: life changing. Want tot drie dagen geleden was ik nogal een kattenhater.
Als kind groeide ik op met veel dieren, ook met katten. Maar die leefden vooral buiten. Door alle andere dieren thuis had ik maar weinig oog voor de schichtige poezen die dode muizen voor de deur legden. In mijn studententijd had ik een huisgenote met meerdere katten. Ik was dol op die huisgenote, maar minder op haar harige vriendjes. Dankzij hen kwam al mijn wasgoed met haren uit de wasmachine.
Ik vond de dieren zelf ook nogal bedreigend met al dat geblaas en die enge snorharen. En dan de baasjes. Mijn god, wat kunnen die overdrijven. Ze uiten hun liefde voor hun favoriete beestjes met online lofzangen, gedichten, zogenaamd schattige filmpjes van kittens en onhandige poezen – influencers die foto’s van zichzelf met hun raskat posten … ik trek het niet.
Maar nu is er Harry. Harry is nog maar drie maanden oud en één groot pluizig feest. Ik ging overstag omdat mijn kinderen al jaren vragen om een huisdier. En omdat we te weinig tijd hebben om een hond uit te laten en omdat een paard in Amsterdam niet echt een optie is. En ook al is Harry slechts een paar dagen bij ons, het loopt nu al uit de hand.

Als ik op mijn werk zit, wil ik weten hoe het met Harry gaat, als ik ga slapen neem ik ’m eigenlijk het liefste mee naar bed en nu, tijdens het schrijven, is hij al meerdere keren over mijn toetsenbord gelopen en likt hij aan mijn arm. Iets wat ik drie dagen geleden nog heel goor gevonden zou hebben, maar wat nu een nieuwe bron van liefde in mij aanboort waarvan ik niet wist dat ik die had.
Ik ben verliefd. Ik tik zelfs een column over een kat. Wat is er van mij geworden? Ik schaam mij diep, maar ergens is er ook een dikke fuck you aan de kattenhater die in mij zit. Mensen kunnen veranderen en dat is blijkbaar iets dat katten met je doen. Of in dit geval Harry. Mijn kinderen maken ook veel minder ruzie nu. Ze overleggen heel gewichtig over zijn verzorging. Harry is eigenlijk een soort paus. En als ik de witte haren van zijn pluizige lijfje zie opstijgen, lijkt het verdomd veel op witte rook.
Dus habemus kitten. En het kan zomaar zijn dat ik foto’s van Harry ga posten.
Sorry kattenhaters. Jullie hebben geen idee.•

Dit artikel is afkomstig uit LINDA.253 – Zomer vol liefde, lees hier het hele magazine.

‘Ik heb het idee dat mijn overgang nog heel ver weg is, maar dat is vast wishful thinking’Lees ook

Meer columns lezen van Roos? Klik hier.