‘Jezelf durven zijn is lastig, ook kinderen nemen elkaar de maat’

“ROZE HAAR, MAG DAT ZOMAAR VAN JOU?” De moeder op het schoolplein kijkt me met priemende ogen aan, alsof ik mijn dochter iets verschrikkelijks heb aangedaan. “Ik zou niet weten waarom niet”, antwoord ik. “En ik denk ook maar zo: alles wat je haar nu laat proberen, hoeft ze later niet meer te ontdekken.” Ik zeg het lachend, in de hoop dat ze zelf ook inziet dat het raar is om me op zoiets aan te spreken. Helaas ziet ze dat zelf niet zo. “Geldt dat dan ook voor drugs, dat ze die lekker jong mag uitproberen?” reageert ze. Ik kan mijn oren niet geloven. Maar voordat ik iets terug kan zeggen, is ze al verdwenen.
Alsof ik mijn achtjarige dochter drugs zou laten aanraken, simpelweg omdat ze ook roze haar mag hebben. Waar slaat dat op? Mijn dochter wilde al heel lang roze haar, ze had het ergens gezien en daarna was ze niet meer te houden. Ik vond dat ze er minstens een paar maanden over moest nadenken en dat deed ze. Ja, ze wilde nog steeds roze haar. Dus gingen we naar de kapper. En kreeg ze roze haar, waar ze megatrots op was. Na een halfjaar was de kleur verdwenen en gingen we weer terug naar de kapper. Dit keer kreeg ze haar in regenboogkleuren. Ook daar was ze ongelooflijk blij mee. Het gezicht van mijn kind dat anders durft te zijn en daar trots op is, vond ik heerlijk om te zien. En iedere keer als ik op het schoolplein langs de moeder in kwestie liep, moest ik een beetje lachen. Ze heeft er nooit meer iets van gezegd.

Oorbellen, roze haar, mijn zoon in verkleedkleren: het kan mij allemaal niks schelen. De wereld heeft juist meer dwarsdenkers nodig. Maar jezelf durven zijn is lastig, en ook kinderen nemen elkaar de maat. Mijn zoon wilde laatst per se een ketting om die hij op de crèche had gemaakt. Hij zit allang niet meer op de crèche en gaat inmiddels naar de basisschool. Blijkbaar was hij nog altijd trots op die ketting. Hij droeg ’m dan ook met verve. Maar ’s middags kwam hij verdrietig thuis. Een jongen uit de klas had de ketting stukgemaakt omdat hij het iets voor meisjes vond. De juf had de kralen nog kunnen redden en in een zakje gedaan, zodat we hem thuis weer konden maken. Mijn zoon keek somber terwijl hij het vertelde. Ik besloot meteen dat we de mooiste ketting ooit gingen maken. En dat die jongen in de klas gewoon moest opzouten. Mijn zoon moest lachen om die zin en samen maakten we een nieuw exemplaar. Kinderen die elkaar de maat nemen hebben dat waarschijnlijk geleerd van volwassenen. Zullen we daarmee ophouden? Ik gun alle ouders een kind met roze haar en de mooiste ketting ooit.•