In de rubriek ‘Zeg eens eerlijk‘ staan eerlijke verhalen over het moederschap centraal. Want ja, het is prachtig, maar soms ook gewoon verdomd hard werken.
Vandaag de beurt aan Quinty (22). Zij wil graag moeder worden, maar kreeg tot nu toe te maken met vier miskramen.
“Mijn eerste zwangerschap kwam volledig ongepland, op mijn achttiende. We waren pas net een jaar samen en ik raakte door de pil heen zwanger. Het was een verrassing, maar we waren er blij mee. Tot de miskraam in de achtste week. Dat was een heftige ervaring, maar achteraf gezien vond ik het eigenlijk het moeilijkst dat iedereen zei ‘misschien is het maar beter zo, want je bent nog zo jong’. Daar ging ik toen in mee, maar eigenlijk ging ik daarmee ook deels voorbij aan de impact die het op me had.
Een jaar later raakte ik nogmaals zwanger: wederom een miskraam rond de acht weken. Ook de derde keer gebeurde dit. Het hartje klopte alledrie de keren, maar daarna brak mijn lichaam de zwangerschap toch af. Van artsen kreeg ik steevast te horen dat ik nog jong was en dat er niet per se iets aan de hand was: ‘domme pech’. Maar na drie keer domme pech op hetzelfde moment lijkt er toch sprake van een patroon, ongeacht mijn leeftijd? Ik kreeg het gevoel dat ze me een stuk serieuzer zouden nemen als ik, in dezelfde situatie, 34 was geweest.”
Moeder worden was zwaar voor Femke: 'Onderschatte hoe erg ik mijn eigen ouders zou missen'
“Natuurlijk werd er bloedonderzoek gedaan en keken ze met een camera in mijn baarmoeder, maar daar kwam niets uit. Afwachten, was het advies. Het zou vast gaan lukken, ik raakte tenslotte wél steeds zwanger. Uitspraken als ‘misschien gaat het nog wel tien keer fout’ kwamen ook voorbij. En ik geloof best dat er vrouwen zijn die al veel langer proberen zwanger te raken en voor wie het ook ontzettend zwaar is, die ervaringen wil ik niet onderdoen voor de mijne. Maar ik voel me wel een aantal jaar heel eenzaam in dit proces. Verhalen van jonge vrouwen in een soortgelijke situatie zijn schaars.
Ja, ik ben ‘pas’ 22, maar ik heb wel echt een kinderwens. En drie miskramen gaan je niet in de koude kleren zitten. Elke keer moet je die pillen slikken en het proces doorlopen, dat doet mentaal heel veel met me. Het is gewoon pittig.
Eind 2022 ging het voor de vierde keer mis, dit keer bij vijf weken. Ik vertel het tegenwoordig maar niet meer aan mensen, als ik zwanger blijk te zijn. Ik schaam me, omdat het voelt alsof het toch nooit gaat lukken. Het is daarom fijn dat ik er met mijn partner gelukkig goed over kan praten, net als met een paar hechte vriendinnen.”
“Ik wil vooral mijn ervaring hier delen omdat ik vind dat we verhalen niet zomaar tegen elkaar af moeten zetten. Voor mij is het niet ineens ‘makkelijker’ omdat ik jong ben en nog een tijdsbuffer heb om kinderen te krijgen. Miskramen zijn zwaar, voor iedereen die ermee te maken krijgt.
Daarnaast ik vind het dus moeilijk dat veel van mijn zorgen worden weggewuifd met een ‘het zal vast nog wel gebeuren’. Ik ben in ieder geval van plan meer onderzoeken te laten doen, want ik weet niet hoeveel vaker ik nog zo’n verlies aankan. Maar als er jongere vrouwen zijn die dit lezen: je bent dus niet alleen. Praat erover, deel je gevoelens. Het helpt.”
Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.
Na drie miskramen is Doris (39) klaar met aannames over haar kinderwens: 'Ik mis respect en tolerantie'
