In de rubriek ‘Zeg eens eerlijk‘ staan eerlijke verhalen over het moederschap centraal. Want ja, het is prachtig, maar soms ook gewoon verdomd hard werken.
Vandaag de beurt aan Ilse* (53), moeder van een dochter (25). “Ik voel me deels kinderloos”, vertelt ze aan LINDA.nl.
“Onze kinderwens was sterk, dus begonnen we vol goede moed. Al vrij snel werden onze verwachtingen getemperd: ik kreeg een miskraam, gevolgd door een buitenbaarmoederlijke zwangerschap waarbij een eileider scheurde. Bij de spoedoperatie bleek dat mijn andere eileider te erg vernauwd was: zwanger raken zou voor mij nu nog veel moeilijker worden. Die realisatie zorgde bij mij voor een mix van paniek en verdriet: je verhaal wordt ineens totaal anders, misschien blijf je wel voor altijd kinderloos. Dat is moeilijk te bevatten.
Mijn partner en ik lieten met IVF drie keer een bevrucht eitje terugplaatsen, maar alle drie de keren liep het mis. Maanden later werd ik alsnog zwanger, op natuurlijke wijze, maar dit werd een tweede buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Ook hier ging weer van alles mis met mijn eileiders, waardoor we eigenlijk dachten: dit gaat nu écht nooit meer lukken.”
Na drie miskramen is Doris (39) klaar met aannames over haar kinderwens: 'Ik mis respect en tolerantie'
“Je kunt je voorstellen hoe ongelofelijk het was toen ik tóch zwanger raakte en het – langer dan de vorige keren – gewoon goed ging. De eerste drie maanden was ik doodsbang, elke keer dat ik naar het toilet moest: als ik maar geen bloed zou zien. Maar ik stond onder zware controle en elke keer opnieuw bleek dat alles voorspoedig ging. We waren zó dankbaar. Onze dochter kwam gezond ter wereld en we konden niet blijer zijn.
Dit wakkerde de kinderwens ook weer wat verder aan, we wilden toch heel graag een tweede. Na een aantal maanden raakte ik zwanger, maar dat eindigde in een miskraam. Daarna volgde een derde buitenbaarmoederlijke zwangerschap. We besloten ermee te stoppen. Het verdriet was heel heftig en ik kon er met mijn partner moeilijk over praten.
Hij was ook verdrietig, maar ontweek gesprekken hierover. Wat het meest pijn deed is dat hij het mij verweet: het ging mis in míjn lichaam, ík was de reden dat hij geen tweede kind kon krijgen. Mijn schoonfamilie ging mee in die gedachte, wat mij ontzettend onzeker maakte. Was ik dan eigenlijk wel geschikt voor het moederschap? Misschien verdiende ik dit wel? Ik kwam in een negatieve spiraal terecht en vond het moeilijk om daar met anderen over te praten: in de jaren 90 was die openheid nog ver te zoeken. In mijn omgeving, in ieder geval.”
“Een paar jaar geleden las ik een boek over vruchtbaarheidsproblemen. Daar stond ergens een regeltje van iemand die schreef dat ze ondanks het krijgen van een kind, toch voor een deel kinderloos is. Ik vond dat zó mooi, want zo voel ik het precies. Ik ben ontzettend blij met mijn fantastische dochter en wil niet ondankbaar overkomen, maar toch mist er voor mij iets. Ik ben deels kinderloos. De littekens op mijn buik herinneren me daar nog elke dag aan.
Ik deel mijn verhaal omdat ik aan andere vrouwen wil laten weten dat hun verdriet er mag zijn, wat hun situatie ook is. Zelf rouw ik nog om de kindjes die ik heb verloren, die verliezen hebben een lege, eenzame plek in mij achtergelaten. De pijn is natuurlijk verzacht door mijn dochter, maar ik merk dat het heel prettig is om hierover te praten. Ik hoop dat jonge vrouwen tegenwoordig meer de vrijheid voelen om dat te doen. Het helpt echt, namelijk.”
*Ilse deelt haar verhaal anoniem. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.
Ellis mist dat grootse moedergevoel: 'Mijn vrouw is de moeder die ik had willen zijn'
