In de rubriek ‘Zeg eens eerlijk‘ staan eerlijke verhalen over het moederschap centraal. Want ja, het is prachtig, maar soms ook gewoon verdomd hard werken.
Vandaag de beurt aan Erin (28), moeder van een zoon (5) en dochter (1). Haar oudste was een huilbaby en zette het maandenlang op een krijsen.
“Vijf jaar geleden werd onze zoon geboren, maar helaas: geen roze wolk. Hij was er nog niet uit of hij begon al te huilen. Het was een heel onrustige baby, er zat geen rust in dat jochie. Ook toen we weer thuiskwamen stopte het niet: twintig uur per dag ging hij tekeer. De kraamhulp is langer gebleven om ons wat te ontlasten, want slapen was er natuurlijk niet bij. Al in de eerste week zaten we ontredderd op de bank: deden we iets verkeerd? Lag het aan ons?
Heel Google hebben we uitgespit, maar wat we ook deden, hij was niet stil te krijgen. ‘Huilbaby’ dekt de lading niet. Het was echt voluit krijsen. Of je nou thuis was of in de winkel, het maakte hem niets uit. Wekenlang probeerden we alle trucjes uit alle boeken, maar het deed niets.
Bij het consultatiebureau en de huisarts hoorden we ‘baby’s horen nou eenmaal te huilen’ en werden we weggestuurd. Daar word je heel onzeker van. We waren natuurlijk ook jonge ouders. Ik denk dat ze de schaal van het probleem daardoor niet goed inschatten. Wat weten zij er nou van, zullen ze wel gedacht hebben.”
“We zochten vaker hulp, maar het probleem werd niet erkend. Ze vroegen: ‘Zou je je kindje wat willen aandoen? Nee? O, dan valt het wel mee’. Omdat we de eersten met een baby waren in onze vriendengroep, konden we onderling ook niet echt sparren. Je voelt je gewoon heel alleen. Gecombineerd met je moeheid en frustratie is het geen feest, zeg maar.
Mijn partner werkte als vrachtwagenchauffeur en moest stoppen met dat werk. Het ging gewoon niet op drie uur slaap. We zaten samen fulltime thuis. Godzijdank hadden we een financiële buffer, maar onze huilbaby blééf maar krijsen. Uit onderzoeken in het ziekenhuis kwam niets naar voren, tot we een second opinion kregen.”
“We kwamen terecht bij een poli voor huilbaby’s, waar een heel team voor ons klaarstond. Wat een verademing. Uit hun onderzoek bleek dat ons zoontje koemelkallergie had, in combinatie met reflux. Zij begeleidden ons in het stapsgewijs aanpassen van zijn voeding en de medicatie, maar het ging niet vanzelf. Zijn lijfje was in die drie maanden zo ontregeld en een ritme had hij natuurlijk ook niet kunnen ontwikkelen. Eigenlijk konden we nu pas bij nul beginnen.
Schema’s en ritme werden onze toverwoorden. We leefden volledig om zíjn ideale schema heen, en heel langzaam aan merkten we verschil. Het duurde een maand of drie voor hij een ritme te pakken had en ‘normaal’ huilde. Op niveau drie in plaats van tien, zeg maar.”
“We zijn nu ruim vijf jaar verder, maar ik krijg nog steeds kippenvel van kinderen die krijsen. Jarenlang durfden we het niet aan om een tweede kind te krijgen, we waren veel te bang voor herhaling. Maar toen onze oudste zelfstandiger werd en naar school ging, hebben we toch de stap gewaagd.
Gelukkig ging het bij haar stukken beter. Zij had ook koemelkallergie, maar nu wisten we waar we op moesten letten. Het was heel snel onder controle, en zij heeft nooit zo gehuild als haar grote broer.
Ik deel nu mijn verhaal omdat wij als ouders van ver hebben moeten komen, maar ook omdat ik weet dat er méér mensen in dit schuitje zitten. Die roze wolk is helemaal geen ‘must’, daar moeten we opener over zijn. Blijf praten, blijf delen. Je kunt iemand niet altijd advies geven, maar wél luisteren. Dat helpt ook.”
Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.
Na traumatische bevalling ervaarde Nadine alleen maar paniek: 'Ik ga weglopen, dacht ik'
