In de rubriek ‘Zeg eens eerlijk‘ staan eerlijke verhalen over het moederschap centraal. Want ja, het is prachtig, maar soms ook gewoon verdomd hard werken.
Vandaag de beurt aan Anneke (42), moeder van een dochter (bijna 1). Haar eerste jaar moederschap zag er door borstkanker flink anders uit dan ze verwachtte.
“In december 2021 beviel ik van mijn dochter, een heel heftige bevalling. Ik verloor heel veel bloed en dacht dat ik het niet ging overleven. Alles kwam gelukkig goed, maar daarna had ik continu het gevoel dat er van alles mis was met mijn lichaam. ‘Begrijpelijk’, hoorde ik om me heen, ‘na een bevalling als de jouwe’. Ik voelde al wel langere tijd een knobbeltje in mijn borst, maar dacht: het zullen wel melkklieren zijn, mijn hele lijf ligt nog overhoop van de zwangerschap.
Na een maand of twee was mijn nare voorgevoel nog steeds niet weg, dus belde ik de huisarts voor een controle. Die wuifde mijn angsten weg, maar ik drong aan op een foto. Voordat ik vertrok benadrukte ze nog dat ze ‘bijna zeker wist dat het gewoon klierweefsel was’, en dat de foto vooral ter geruststelling diende. Je raadt al waar dit naartoe gaat.
Een paar dagen later maakten ze in het ziekenhuis de foto en namen ze een biopt. De mammacareverpleegkundige zei toen al dat ik ernstig rekening moest houden met borstkanker, ook al waren de resultaten nog niet binnen. Dan zakt de vloer wel onder je voeten weg, ja. Ik kon alleen maar denken dat ik mijn dochter niet zou zien opgroeien.”
Liek (39): 'Ik ben de moedermaffia zat, steek liever je poot uit en help elkaar'
“De uitslag van het biopt viel mee: ze dachten aan een voorstadium, maar wel op een groot stuk borst. Die zou geamputeerd moeten worden, en daarna zou het klaar zijn. Tijdens die operatie hebben ze wat extra klieren weggehaald, waar naderhand ook kanker in bleek te zitten: uitzaaiingen. Toen werd het ineens een heel ander verhaal, met extra bestralingen en chemo.
Het ging steeds een stapje verder: van angst wegwuiven, tot voorstadium en daarna uitzaaiingen. Ik had geen idee waar het zou gaan eindigen, dat was heel beangstigend. Gelukkig bleek uit een scan dat er verder géén uitzaaiingen waren. Maar toch, ik moest een flink traject in waar ik nu nog steeds middenin zit.”
“Daardoor ben ik niet de moeder die ik had willen zijn. Ik ben heel moe en kan niet goed voor haar zorgen, zeker met de nieuwe chemokuur van de laatste paar weken. Ik heb hulp nodig bij haar aankleden en kan haar niet zelf meer de trap op dragen. Mijn man en familie moeten veel van dat soort ‘basistaken’ overnemen en dat vind ik heel moeilijk. Ik ben ontzettend bang dat ik mijn kind tekort doe.
We knuffelen wel extra veel, als ik op bed lig. En hoe moe ik ook ben, ik probeer altijd voor haar te zingen en te klappen – dat vindt ze fantastisch. Ik probeer op deze manier een band met haar op te bouwen, en haar zo min mogelijk mee te geven hoe ik me voel.”
“Ik vertel mijn verhaal om duidelijk te maken dat je altijd jezelf moet laten checken bij twijfel, ook tijdens of na een zwangerschap of bevalling. Denk niet ‘het zal wel door de hormonen komen’, maar stap naar de huisarts. En laat je niet wegwuiven als je het écht niet vertrouwt. Ik ben het levende bewijs dat er wel degelijk iets mis kan zijn.
Mijn chemotherapie loopt nog door tot januari, daarna volgt nog een jaar immunotherapie. Ik hoop dat we snel de vlag uit kunnen hangen en dat ik daarna weer vol van het moederschap kan genieten. Want dat is me dit eerste jaar wel afgenomen.”
Liever een keer te veel dan te weinig: dit filmpje legt duidelijk uit hoe je je borsten checkt op borstkanker.
Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.
Marcia kreeg drie psychoses door slaaptekort na bevalling: 'Ik deed alsof ik doodging'
