Sinds de brugklas waren Simone en ik innig bevriend. Ik denk achteraf dat we vaker bij haar thuis waren, omdat ik me daar meer welkom voelde. Ze aten er later, iedereen vond me geestig en er werd thuis gedanst en muziek gespeeld. We hadden ontzettend veel lol samen.
Hoewel we erg verschillen, zij is meer van mooie spullen en introvert, ik meer van eenvoud en extravert, houden we van elkaar.
Dat spraken we regelmatig uit en daar kwam eigenlijk nooit iemand tussen. Zelfs niet haar man Nick, met wie ik door de jaren heen zelf een hechte band kreeg. Ze zijn inmiddels ruim vijftien jaar bij elkaar.
Ook toen mijn man en ik kinderen kregen, was er niks aan de hand. Simone was een leuke, gekke tante voor ze, meer dan mijn bloedeigen zus voor ze was. Een paar maanden na de komst van mijn derde, een meisje, zat ik al in het vliegtuig om met Simone te gaan skiën. We gingen vaak samen op wintersport.
Ik wist dat ze een kinderwens had en ik steunde haar in het jarenlange, tegenvallende proces. Uiteindelijk werd ze na twee pogingen via ivf zwanger. Wat was ik blij voor haar, en wat zou ze een goede moeder zijn.
Zonder veel problemen werd Tijn geboren. Een schatje, vond ik. Maar ik merkte vrijwel meteen dat Simone heel beschermend was en ik zag in haar de oudere moeders op het schoolplein terug. Types die de hele dag achter hun kind aanliepen en ze niet zelf lieten vallen en opstaan.
Dit doen curlingouders, die na ‘De Luizenmoeder' onderwerp van gesprek zijn
De problemen tussen ons ontstonden toen Tijn kleuter was en we samen op vakantie gingen. Hij kon niks zelf, nou ja: hij weigerde zelf iets te doen. Liep weg tijdens het eten, krijste alles bij elkaar in een restaurant en beide ouders moesten naast hem in een bed liggen, anders sliep hij niet.
Zaten we daar de hele avond alleen, of ruimde ik de vaatwasser in omdat zij óf zelf in slaap waren gevallen óf suf om negen uur nog even om de hoek keken. Ik dacht: ja, zo put het ouderschap je wel uit.
Toen hij negen was vroeg hij tijdens een logeerpartij bij ons of ik z’n billen wilde afvegen, want ‘dat doe ik zelf nooit’. Dat heb ik uiteraard geweigerd. En ik heb Simone een dag later erop gewezen, die wuifde dat weg. ‘Het is gewoon schoner als ik het doe.’
Ze vertelde huilend dat oma niet meer op Tijn wilde passen, omdat ze hem niet aankon en ze hem te brutaal vond. Ondertussen maakte Tijn in mijn huis de lichtknopjes kapot door ze continu aan en uit te drukken en sloopte hij een deurklink. Het is sneu, de jongen krijgt nooit een ‘nee’ te horen.
Op een feest van een van mijn kinderen heb ik Tijn terechtgewezen omdat hij een vriendinnetje van mijn zoon keihard aan haar staart had getrokken. Hij liep na mijn reprimande in één streep door naar zijn moeder en zei: “Miranda is heel streng.”
Maar mijn ‘nee’ is gewoon ‘nee’ en dat is blijkbaar even wennen. Dat was ook het moment dat ik haar met haar inconsequente opvoedpatroon confronteerde. En dat viel, op z’n zachtst gezegd, slecht.
Vala (35) uit kritiek op moderne opvoeding: 'Ouders creëren verwende nesten'
Simone en ik kregen een discussie, en toen kwam Tijn er ook aan gerend. Hij begon eerst mij en toen haar in het wilde weg te slaan. Ze dook weg, dus ik zei boos: “Houd daar nu mee op, je doet ons pijn.”
Tot mijn verbazing trok Simone Tijn meteen op schoot en zei: “Nee lieverd, het geeft niets, je deed het niet expres.” Hij drukte zich daarna geniepig tussen z’n moeder en mij in, zodat ik uiteindelijk wel opzij moest.
Ik wist toen: Tijn weet precies wat hij doet. En je kind gaat voor alles, zo werkt dat bij mij ook. Simone belt me wel eens op om te klagen dat ze doodmoe is, ik vind het lastig om dan niets over haar aanpak te zeggen. Ik weet dat het niet Tijn z’n schuld is, maar ik vind ik het een onsympathiek joch.
Simone en Nick zijn degenen die hem tot een rotventje hebben gemaakt, omdat ze nooit ‘nee’ zeggen. Ik weet dat ik daar geen kritiek op mag of kan hebben. Toch wil ik niet meer dat Tijn bij ons logeert of dat mijn kinderen, die heus niet perfect zijn maar hem irritant vinden, bij Simone en haar gezin blijven slapen.
We zijn sinds Tijns geboorte nooit meer samen weg geweest. Eerst dacht ik dat ze niet goed bij de baby weg kon zijn. Nu denk ik dat ze mijn kritiek toch wel voelt. Het maakt me verdrietig omdat Tijns komst (en haar moederschap) onze vriendschap tot in de wortel hebben beschadigd.
De schrijver is bekend bij de redactie. De foto boven dit verhaal dient ter illustratie en toont niet het jongetje dat beschreven wordt.
Djairo (6) en Levi (10) verrassen moeder met cadeau in 'Steenrijk, Straatarm': 'Wat mooi, wauw'
