Op het hockeyveld speelt hij op hoog niveau. Maar als de worsteling rond zijn geaardheid hoog oploopt, beëindigt Pepijn Keppel (26) plots zijn topsportcarrière.
Het boek De Laatste Man beschrijft zijn moeizame coming-out in een hiërarchische topsportwereld.
Dat hij op zesjarige leeftijd begint met hockeyen is een keuze van zijn ouders. “In het begin had ik er weinig plezier in”, vertelt hij. Zijn eerste ballen slaat hij bij Xenios, ‘de hockeyclub bij het woonwagenkamp’. Volgens Pepijn niet de plek waar mensen een hoge pet van op hadden.
Als hij tien jaar oud is, scout profclub Hurley het aanstormend talent. “Ik wilde eigenlijk helemaal niet hockeyen, maar iedereen om mij heen moedigde het aan. Als kind doe je wat je omgeving wil.”
Omdat hij tegelijkertijd in de Noord-Hollandse selectie speelt, staat hij vijf dagen per week op het veld. Ruim tweehonderd afwezigheidsuren op school zijn het resultaat. “Je voelt je wel het mannetje op de middelbare school als je je hockeytas haalt bij de conciërge terwijl de rest bij wiskundeles zit.”
Hoewel Pepijn eerst zijn bedenkingen had bij hockey op hoog niveau, geniet hij van de kansen die hierdoor zijn ontstaan. “Als ik nooit de stap had gezet, had ik nooit in Oranje gehockeyd en was ik nooit Europees Kampioen geworden. In die zin heb ik mooie herinneringen bij de club.”
Ondanks alle kansen en aandacht ziet Pepijn nu vooral het isolement waarin hij verkeerde. Van de tijd waarop zijn wekker gaat tot het dieet dat hij volgt: alles staat in het teken van hockey. Ruimte om zich buiten de lijnen van het veld te ontwikkelen voelt Pepijn niet. “Ik zat op een culturele school met theater, dans en muziek. Eigenlijk wilde ik dat doen, maar ik moest altijd naar training.”
Als puberende topsporter zit experimenteren met drank of drugs er niet in. Terwijl zijn vrienden blowen in het Vondelpark werkt Pepijn zich in het zweet. “Jong in topsport terechtkomen is voor velen een droom. Maar je zit gevangen als je de sport niet eens leuk vindt en zoekt naar je geaardheid.”
De eerste tekenen van zijn homoseksualiteit doen zich voor als Pepijn tien jaar oud is. Een ongekend warm gevoel overvalt hem wanneer een jongen zijn vinger opsteekt in de klas. “Alsof je een slok hete thee neemt. Toen wist ik nog niet dat ik hem aantrekkelijk vond. Maar zoiets voelde ik nooit bij een meisje”, zegt hij.
Twee jaar later bezoekt hij een sportpsycholoog, omdat hij ooit de Olympische Spelen hoopt te bereiken. “Ik wilde leren hoe ik mentaal topsporter kan zijn.” Achteraf beseft hij dondersgoed dat de worsteling rond zijn geaardheid hem de therapie in dreef.
Acht jaar aan sessies zijn nodig voor hij op twintigjarige leeftijd de ruimte voelt om uit de kast te komen. In de tien jaar dat hij dit geheim meedraagt, voelt Pepijn zich alleen. “In de topsport kun je op geen enkel punt zwakte tonen. Lange tijd dacht ik dat mijn homoseksualiteit een zwakke plek is en dat ik erom gepest zou worden. Je wil niet het scheldwoord zijn dat je in de kleedkamer hoort”, vertelt Pepijn.
“Naar het verwachtingspatroon van de hockeywereld woon je later in een jaren dertig woning met oprijlaan, labrador en twee kinderen. Ik paste niet in dat beeld. Er zaten geen homo’s op hockey”, zegt hij.
Pepijn is twintig als hij ‘cold turkey’ stopt met topsport. Een half jaar lang raakt hij geen bal meer aan. Met zijn opgeborgen hockeystick voelt hij de ruimte mensen te vertellen dat hij op mannen valt. “De hockeywereld is een soort dorp, dus binnen no time weet iedereen het. Ik hoorde weinig vanuit de sport, terwijl ik dat wel zou willen.”
Hij zou graag in gesprek gaan met sportbonden om te praten over minderheidsgroepen die zich niet thuis voelen. “Een wedstrijd spelen met een regenboogband om je arm lost het diversiteitsprobleem niet op.”
Met zijn boek hoopt Pepijn het gesprek op gang te helpen. “Mijn verhaal dient als voorbeeld van een jongen die opgroeit in een onveilig milieu, omdat hij niet zichzelf kan zijn. Ik wil laten zien dat je niet alleen bent. Want zo voelde ik me wel.”
Hockey heeft Pepijn inmiddels ingeruild voor hardlopen, zwemmen en wielrennen. “Sporten heeft veel betekend in mijn leven, maar het heeft me ook kapot gemaakt.” Eén keer heeft hij gekeken bij zijn vroegere team, maar dat was niet gemakkelijk. Hoewel hij een vriendenteam heeft overwogen, is dat niets voor hem. “Ik heb altijd gesport met het idee dat het beter kan. Dat is topsportmentaliteit en die slijt niet.”
Dit bericht op Instagram bekijken
Weinig diversiteit van gasten binnen talkshows: nog geen kwart is vrouw
