“Het was zondag half acht ’s avonds en we zaten samen op een terras. Ineens begon alles te trillen en ontstond een scheur in de muur. De muur viel half op ons. Toen wisten we dat het om een aardbeving ging”, vertelt Sophie. “Toevallig hadden we ooit gehoord dat je bij een aardbeving zo snel mogelijk naar een hoog punt moet, dus renden we meteen naar de hoogste heuvel die we zagen.”

Heuvel

Sophie en Nanne waren niet de enigen met dit plan. “Duizenden mensen renden voor hun leven. Eenmaal bovenop zaten we daar, met z’n allen, hoog op een heuvel. Een surrealistisch beeld.”

Snel zochten de twee contact met het thuisfront. “We brachten onze familie op de hoogte dat we oké waren. We maakten ook een groepschat voor updates.”

In paniek zochten mensen bovenop de heuvel informatie op het internet. Ineens ging het nieuws als een lopend vuurtje rond: er zou een nóg heftigere aardbeving aankomen. Toen werd het een kwestie van wachten. En van wachten komen gedachten, merkte Sophie. “Dat was pure angst. Wat gaat er gebeuren? Wat als we het niet overleven?”, vertelt ze.

Tweede aardbeving

Dat gevoel zullen ze nooit vergeten. “Die uren afwachten waren onmenselijk. Ik raakte eerst in paniek, maar na een tijd kwam een soort acceptatie. We konden niets meer doen. Dan geef je je over.” Maar waar ze zo bang voor waren, gebeurde niet. De tweede aardbeving bleef uit. Inmiddels werd het licht en ze vielen in slaap op de grond.

In de ochtend zagen ze dat het hele eiland was verwoest. Om zichzelf bezig te houden, gingen Sophie en Nanne flesjes water en eten zoeken tussen de ingestorte gebouwen. “We gingen eten en drinken uitdelen en mensen verzorgen. Je weet gewoon niet wat je moet doen op zo’n moment.”

Sandra voelde vannacht de zoveelste aardbeving in Groningen: 'Met hartkloppingen rechtop in bed'Lees ook

Twee dagen vast

Inmiddels vertrokken de eerste boten richting andere eilanden. “De sfeer was totaal omgeslagen. Waar het eerst aanvoelde als één grote groep, was het nu ieder voor zich. Het was duwen en trekken om op een boot te komen. Zelfs zó heftig, dat mensen zich achter boten gingen vasthouden.”

Sophie en Nanne hoorden dat het op Bali het veiligst zou zijn, dus moesten ze nog een nacht wachten; er vertrokken nog geen boten naar Bali.

Boot naar Bali

Ze verplaatsten naar het strand, waar ze algauw met een aantal Nederlanders aan de praat raakten. “Vanaf dat moment vormden we een groep van elf.”

Na een nacht slapen op matjes die ze vonden onder het puin, kregen ze op een gegeven moment lucht van een boot naar Bali. “Zo snel mogelijk kocht ik elf tickets voor de boot, en van het ene op het andere moment gingen we weg. Je voelde je schuldig, want aan de kant stonden nog steeds families te wachten op een boot. Maar dan moet je echt voor jezelf kiezen.”

Liza op Lombok: 'Toeristen trokken gewonden van boord, zo graag wilden ze van het eiland af'Lees ook

Therapie

Eenmaal in Nederland merkte Sophie dat het haar lichamelijk had aangetast. Bij ieder hard geluid of trilling, gaf haar lichaam een heftige reactie. “Daarvoor ben ik in therapie gegaan. Nog steeds reageer ik snel op harde geluiden. Dan moet ik even naar buiten en bel ik Nanne. Andersom doet zij dat ook.”

Vriendschap

Hun vriendschap is dan ook alleen maar sterker geworden. De twee vriendinnen dachten altijd hetzelfde te zijn, wat weleens voor botsingen zorgde. Door de aardbeving weten ze nu: ze zijn best anders. “Onder extreme omstandigheden werd het heel duidelijk en dat waarderen we enorm.”

Over zichzelf heeft Sophie ook een hoop geleerd. “Ik ben een emotioneel mens, maar tijdens de aardbeving kon ik dit even uitzetten. Ik had maar één doel: ervoor zorgen dat Nanne en ik dit gingen overleven. Het is ergens wel fijn om te weten dat ik daartoe in staat ben.”

Sophie en Nanne hebben het er nog vaak over. Op 5 augustus, vandaag dus, heffen ze nog altijd even het glas. “Ik dank God op mijn blote knieën dat ik dit met Nanne heb meegemaakt. Alleen was het heel anders gegaan.”

Loes' vakantie stond in teken van aardbevingen: 'We sliepen op banken in de tuin'Lees ook