Wat een feest. Het heerlijk avondje is in aantocht en dat betekent hier in huis slapeloze nachten en nóg vroegere ochtenden door de spanning. Tegen de tijd dat ’t daadwerkelijk 5 december kan je me opvegen van vermoeidheid, maar álles voor de feestvreugde. En een gelukkig kind.
Al blijkt dat laatste in sommige huishoudens wel héél erg doorgeschoten te zijn. De zogenaamd veel te enge verhaallijn in det Sinterklaasjournaal haalde het zelfs tot de headlines van de NOS. Want hoe kónden de makers onze koters in hemelsnaam laten geloven dat de Pakjesboot gezonken was?
Nou simpel: dat is nou de unieke charme van het Sinterklaasjournaal. De reden dat Dieuwertje Blok op haar 65-ste momenteel hét kijkcijferkanon van de NPO is. Televisie moet schuren, prikkelen en je ook af en toe angstig maken. Zelfs ’t kleine grut moet dit al ervaren. Want helaas, het leven is nu eenmaal óók geen kattenpis.
De talloze woedende reacties op Facebook en Twitter, ik heb de ene met nog meer verbazing gelezen dan de andere. Alsof Titanic was uitgezonden en er talloze lijken in de zee dobberden voor het oog van de kleine kinderzieltjes. Onzin natuurlijk, want dat er een ramp plaatsvindt in de week voor de aankomst van de Goedheiligman is net zo voorspelbaar als een gemiddeld snel in elkaar geflanst gedicht.
Ergens vond ik het wel verfrissend hoor. In een tijd waarin de aarde sneller opwarmt dan ooit, de armoede meestijgt met de temperaturen, ze in de politiek over elkaar heen blijven vallen en ’t nog steeds oorlog in Oekraïne is. Maar wij in Nederland de gebeurtenissen uit het Sinterklaasjournaal uitroepen tot nationale ramp. Precies daarom zal ik altijd van Holland blijven houden.
Bijkomend voordeel: door die absurd overdreven reacties op het Sinterklaasjournaal zelf, piepte er werkelijk níemand meer over de kleur (of geen kleur) van de pietjes. En zo komt alles door het Sinterklaasjournaal uiteindelijk ook dit jaar weer goed.
'Na het lezen van de memoires van Chandler Bing kan ik nooit meer hetzelfde naar Friends kijken'
