Sheling Kamkes (31) denkt tijdens haar bevalling dat ze verkeerd heeft gepuft, waardoor ze een verzakking heeft veroorzaakt. In werkelijkheid blijkt haar baby zijn weg naar buiten al te hebben gevonden, terwijl de verloskundige nog niet is gearriveerd.
In de rubriek Bijzondere bevallingen delen we de bijzonderste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
“Het was mijn eerste zwangerschap en ik vond het megaspannend”, vertelt Sheling. “Het eerste trimester was ik vermoeid en een beetje misselijk. Halverwege kwamen we erachter dat ik zwangerschapsdiabetes had en later kreeg ik ook last van bekkeninstabiliteit, maar ik heb dat niet als heftig ervaren. Ik vloog als een soort blije unicorn door de zwangerschap heen.”
Anderhalf jaar geleden breken om 18.10 uur haar vliezen. “Ik zat op de bank en ineens hoorde ik een soort plopje: alsof iemand de stop uit het bad had getrokken. Bij elke beweging klotste er vocht uit. Dat heb ik opgevangen in een bakje. Het was vruchtwater met vlokjes erin, dat kon niet missen.”
Een uur later komt de verloskundige voor een controle. “Alles was goed. Mijn vriend Sjors en ik hebben gegeten en een serie gekeken. We genoten nog even van het samenzijn. Rond een uur of elf gingen we naar bed.”
Midden in de nacht wordt Sheling wakker. “Het was alsof ik ongesteld moest worden. Ik liet mijn vriend slapen. Ondertussen wreef ik over mijn buik en nam ik voorzichtig afscheid van mijn zwangere buik.” Als de krampen heftiger worden, maakt ze haar vriend wakker. “We creëerden een prettige bubbel met pianomuziek en sfeerverlichting.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Sheling gaat naar de wc om te poepen en te plassen. Dat ritueel herhaalt ze later nog een keer. “Mijn vriend timede de weeën. Ik wilde de verloskundige bellen, maar dat was volgens hem nog te vroeg. We zouden haar pas bellen als de weeën regelmatig waren. De pijn werd steeds heftiger. Ik ging liggen, staan en zitten op mijn yogabal. Ik wist niet meer waar ik het zoeken moest.”
Anne Lies werd misbruikt en beviel op haar dertiende: 'Wist niet dat ik zwanger was'
Als ze rond half vijf opnieuw probeert te poepen, gebeurt er iets vreemds. “Er kwam maar niks. Instinctief ging ik staan en voelde ik. Ik schrok me dood: het was helemaal bol aan de onderkant. Ik dacht dat ik verkeerd had geperst en een verzakking had veroorzaakt. Ondertussen nam mijn lichaam het over. Ik begon te persen. ‘Volgens mij heb ik persweeën’, riep ik naar mijn vriend. Hij had de verloskundige aan de telefoon. Zij zou onmiddellijk naar ons toe komen.”
Tekst gaat verder onder de foto.
“Ik stond naast de wc, slaakte een oerkreet en had ineens door: dit was geen verzakking, maar het hoofdje van de baby. ‘De baby komt!’, riep ik. Sjors ging op zijn knieën voor me zitten. Ik perste nog één keer en hij ving onze zoon Jason op. Met mijn baby in mijn armen ging ik op de wc zitten. Hij begon meteen te huilen. Dat was voor mij een teken dat het goed was. Ik was op slag verliefd. We gingen met zijn drieën in bed liggen. Dat was zo mooi en bijzonder.”
Veertig minuten later arriveert de verloskundige. “Toen moest die stomme placenta nog geboren worden. Ik vond dat vervelender dan de bevalling zelf. Het duurde drie kwartier en het lukte maar niet. Ik werd uit mijn bubbel gehaald en voelde me machteloos. Gelukkig kwam de placenta uiteindelijk, anders had ik alsnog naar het ziekenhuis gemoeten. Ondertussen lag Jason huid-op-huid bij Sjors.”
Inmiddels is de baby een gezonde dreumes. “In het begin was het pittig, maar we hebben onze draai gevonden. Het gaat hartstikke goed. Jason ontwikkelt zich geweldig en we hebben de balans gevonden. Alle clichés zijn waar en de tijd vliegt voorbij.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Dit bericht op Instagram bekijken
Kraamverzorgende Rose Anne was bij bevallingen van vriendinnen: 'Heb altijd tranen in mijn ogen'
Disclaimer: dit artikel gaat over een persoonlijke ervaring. Heb je zelf lichamelijke en/of – mentale klachten? Raadpleeg dan altijd je (huis)arts
