In de rubriek ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenkt Sariena haar zoon Jesper, die overleed aan de gevolgen van een meningokokkenbacterie.
Geschreven door Sariena IJzerman ter nagedachtenis aan haar zoon Jesper IJzerman (06-11-1997 – 16-07-2016).
Ik was 23 jaar toen mijn oudste zoon werd geboren. Een makkelijk kind. Hij groeide op als een sociale en zorgzame jongen en stond voor iedereen klaar. Toen ik chemo had, vanwege mijn borstkanker, was hij extra zorgzaam. Niemand die ziek was mocht in mijn buurt komen.
Na de basisschool ging hij naar het VWO. Hij kon goed leren en wist precies hoe zijn toekomst eruit moest zien. Naast zijn opleiding werkte hij en het geld spaarde hij voor later. Op het laatst had hij drie banen tegelijk. Naast werken en school was er nog een passie: voetbal bij v.v. Tricht. Ieder weekend was het levendig in huis. Zijn broertje voetbalt bij MVV. Het was altijd mooi om hun discussies, over wie had gewonnen of verloren, te horen.
Een dag na zijn diploma-uitreiking ging hij met negen vrienden op vakantie naar Blanes. Hij had de vakantie geregeld. Daarbij zat ook een reisverzekering met extra ziektekostendekking. Op donderdag werd hij ziek. De arts dacht aan een griepje, zonnesteek of te veel alcohol. Zijn vrienden hebben de hele nacht voor hem gezorgd. Vrijdag was hij zo ziek dat hij naar het ziekenhuis moest. Toen we daarvan op de hoogte werden gebracht, waren we nog niet echt in paniek.
Ik ging naar mijn werk. Een uur later belde de ANWB alarmcentrale: Jesper werd naar Barcelona gebracht, de situatie was zorgelijk. Wij gingen vervolgens meteen naar Spanje, waar Jesper de volgende ochtend overleed aan de gevolgen van een meningokokkenbacterie.
Jesper, we missen je verschrikkelijk veel. Ons gezin is niet meer compleet. Je was er altijd voor mij. Ik mis je vrolijkheid, hoe je lachte als je naar filmpjes op Dumpert zat te kijken, en het samen koffiedrinken. Die lege plek aan tafel doet veel pijn. Ik mis je mooie uitspraken. Elke dag als je thuiskwam riep je: “Ma, 17.00 uur eten hè”. Ook als ik weer eens een woordenwisseling met je broertje had, hielp je mij om de boel te sussen.
Lieverd, ik mis je. Niet alleen nu, de afgelopen vier jaar, maar voor altijd.
