Zanger en vader Simon Keizer is getrouwd met Annemarie, die recent bevallen is van hun tweede kindje. Radio 538-dj Sander Lantinga en zijn vrouw Tessel verwelkomden onlangs spruit nummer vier. Samen bespreken de vrienden hun vaderschap.
Om de week sturen de mannen-die-opnieuw-een-kind-kregen elkaar een brief. Deze week reageert Simon op de brief van Sander.
Het is gebeurd! Ik ben opnieuw vader geworden. Natuurlijk wist je dat al, maar het is een heerlijke manier om deze column te beginnen, want om nu over het weer te beginnen of over de prestaties van FC Volendam zou een beetje van de kern afleiden.
Maar ze is geboren: onze mooie, lieve prinses Lily-Lexi. Op donderdag 16 december 2021. En het ging goed, het was mooi en wederom is het onmogelijk om te beschrijven welke oerkrachten en universele emoties je ten deel vallen. Hoe sterk en krachtig een vrouw kan zijn. Hoe de natuur het meteen overneemt en al je zintuigen in de zorgstand schieten. Maar bovenal het moment waarop je voor het eerst jouw kindje vasthoudt dat je negen maanden hebt zien groeien en bewegen en waar je toch nog niet aan hebt kunnen wennen, omdat er nog zo oneindig meer vragen zijn die slechts deels beantwoord zijn vlak na een geboorte. Dat eerste moment van vasthouden is allesomvattend en onbeschrijflijk. Alsof je bij de eerste aanraking wordt overgoten met vloeibare liefde, alles in slowmotion verder gaat en je hart voor een vierde maal weer een stukje groter wordt, alsof hij letterlijk weer wat ruimte moet maken. Iets wat overigens zeer makkelijk gaat.
En toch zal deze bevalling voor altijd een dubbel gevoel bij ons oproepen: blij met de zorgeloze bevalling, maar zeer veel stress in de uren erna. Het leek bij perfect te blijven, maar omdat Tessel toch bloed bleef verliezen begon iedereen steeds paniekeriger te worden en steeds harder te zeggen: “Ik ben niet in paniek”. Dan weet je voldoende: men is in paniek.
En nadat ik de verloskundige had gebeld om terug te komen, ging het hard, heel hard. En te hard, want binnen een mum van tijd stond er een ambulance en een kraanwagen van de brandweer en zag ik mijn vrouw van een roze wolk afdonderen en het raam uit getakeld worden. En niet met beide benen op de grond, want ze moest pertinent horizontaal vervoerd worden. En voordat ik een beetje helderheid van geest begon te krijgen, hoorde ik de ziekenwagen met loeiende sirenes vertrekken en werd ik gesommeerd Lexi te pakken, een deken en een tas en ook naar het ziekenhuis te vertrekken. Iets wat ik natuurlijk deed.
Die autorit duurde door de drukte van Amsterdam ongeveer 35 minuten en dat zijn wel de meest bevreemdende, onrealistische minuten van mijn leven geweest. Want: ik was toch net vader geworden? Waarom zit ik dan nu in de auto? En bij elke opstopping, bij elk stoplicht, kwam er angst! Wat tref ik zo aan? Wat is er gebeurd? Zijn we te laat? En dan schieten er – ook al doe je zo hard je best om dat niet te laten gebeuren – dramatische scenario’s door je hoofd en zo kwam het dat ik ineens bij het Amstelhotel dacht: ‘Wat nou als ik alleenstaande vader word met vier kinderen?’ En dat was een zeer beklemmende inktzwarte gedachteflits die mij alle adem benam, maar wonder boven wonder wist ik hem te beantwoorden: ‘Dan komt het ook goed’.
En hoe gek het ook klinkt, daarmee vertrok de angst en kwam er strijdbaarheid. En ik voelde ter plekke dat Tess ook strijdbaar was, zo’n 2 kilometer verderop en geenszins van plan was diezelfde vraag te beantwoorden. En dat gaf rust, zo stapvoets rijdend door een kerstverlicht Amsterdam. En inderdaad: het kwam goed. Gelukkig kwam het meer dan goed! Maar het geeft te denken en het verlicht mij. Ik heb geleerd. En beseft. En ik kan een nog een hele column daaraan wijden, maar wat ik toch aan jou en eenieder wil meegeven: wees je bewust van de kwetsbaarheid, heb lief en vooral: sta veel meer en bewuster stil bij hetgeen wat je hebt, want het leven heeft haast en wil je altijd inhalen…
Maar genoeg over ons. Hoe is het bij jullie? Is Annemarie al bevallen? (Natuurlijk weet ik dat al, maar het is een heerlijke manier om deze column te eindigen, want om nu met de prestaties van FC Volendam te eindigen zou ook een slecht passend slotakkoord zijn).
Liefs, Sander
Gefeliciteerd!!! FC Volendam heeft afgelopen zondag namelijk wéér gewonnen en daardoor staan ‘we’ nog steeds bovenaan in Keuken Kampioen Divisie!
En o ja: volgens mij ben jij ondertussen ook weer vader geworden, toch? De manier waarop was wel even schrikken, zeg! Inmiddels hebben jullie het ons in geuren en kleuren verteld. Dat kwam wel binnen, hoor! En nu maar hopen dat verderop dit jaar de bevalling van jullie vijfde kind rustiger zal gaan verlopen.
Ik weet dat jij maar niet uitgesproken raakt over ‘het andere oranje’, maar ik wil het nu toch ook even hebben over ‘het andere kindje’. Want ja, ook ik ben weer vader geworden! Van een zoon dit keer, genaamd Joa! Op 21.12.’21 (wat een datum, hè?), dus vijf dagen na jullie Lexie, kwam Lexies hubby to be op de wereld. En wat een knoeperd van een jongen was het meteen: 55 cm lang en achtenhalf pond schoon aan de haak! Dat Joa zo groot bleek te zijn, verklaarde wel een hoop. Hoewel Annie nog maar drie dagen overliep, kón ze namelijk niet meer en werd besloten tot inleiden. Daar zijn we achteraf, vanwege zijn omvang, des te blijer om.
Bij Kiki werd Annie pas na elf dagen voorbij de uitgerekende datum ingeleid, maar als we nu ook zo lang hadden gewacht, was Joa waarschijnlijk vijftien kilo geweest – met in zijn rechterhandje zijn brommerbewijs. Zonder dollen: een vrouw komt natuurlijk zelden zonder kleerscheuren uit een bevalling, maar los daarvan konden we ons geen beter begin van een nieuw leven voorstellen. Joa blijkt een superlief, zoet mannetje te zijn.
Onmiddellijk was daar wel de eerste organisatorische uitdaging voor de Lantingaatjes en de Keizertjes: wie kwamen als eersten bij wie op kraamvisite? Uiteindelijk besloten we, omdat jullie vijf dagen voor liepen, dat jullie bij ons langskwamen. Om toch nog een soort van betrekkelijke rust te garanderen tijdens dat bezoekje, hadden jullie het plan om niet alle vier, maar slechts twee kids mee te nemen. Ik stelde voor om in dat geval met de twee leukste kinderen te komen, en dat vonden jullie ook een goed idee. Welke twee dat uiteindelijk zijn geworden, houden we maar even voor onszelf. Want er bestaat een kans dat Klaas of Molly dit ooit komt te lezen, en dat is dan niet zo leuk voor hen.
Hoe mooi was de ontmoeting tussen de twee newborns! Lexie speelde nog wel wat hard-to-get, maar daar leert Joa alleen maar van. Ik kan niet wachten tot zaterdag 15 juni 2047. Wat zal dat een schitterend bruiloftsfeest worden!
Tot slot sluit ik me helemaal aan bij wat jij schreef, Sander: sta veel vaker en bewuster stil bij wat je hebt. Dat is gewoon helemaal waar. Want hoe lang geleden is het wel niet dat FC Volendam bovenaan de ranglijst stond?
Liefs, Simon
Vader Sander Lantinga schrijft Simon Keizer: 'Deze bevalling zal voor altijd een dubbel gevoel bij ons oproepen'
