René groeit op in de jaren zestig. “Ik ben groot geworden met de corrigerende tik. Mijn moeder gebruikte een mattenklopper of pantoffel om me mee te slaan. Mijn vader zijn handen. Hij sloeg me als een bolletje wol de hoek in als ik me misdroeg. Geweld was een onderdeel van mijn opvoeding. Ik wist niet beter.”

Pesterijen

Zijn ouders sturen hem naar een school voor kinderen met leer- en opvoedingsmoeilijkheden. “Leren kon ik wel, maar opvoeding was schijnbaar niet mogelijk.” Hij gaat naar een school in Den Haag. “De grote stad.” Zelf woont hij in een boerendorp, tien kilometer daarvandaan. “Mijn achternaam, Haring, in combinatie met een school vlak bij de zee. Het was het recept voor pesterijen. Dat was ik soms behoorlijk zat. Ik zocht de confrontatie op. Leerde dat agressie een wapen kan zijn. Dat betekent niet dat ik iemand meteen klappen gaf. Soms was iemand bang maken genoeg.”

De scholier heeft een verstoorde band met zijn ouders. Gebruikt agressie als overlevingsmiddel. Als manier om zijn hoofd boven water te houden. Dat het er in andere gezinnen anders aan toe gaat, ziet hij niet. “Ik kwam niet bij andere kinderen over de vloer.”

Agressie

In zijn eerste relatie sluipt de agressie er langzaam in. “Het begon met schelden bij een meningsverschil. In de loop der tijd kwam daar een duwtje bij of pakte ik een arm vast. Als de situatie heel heftig werd, zei ik daarna sorry en kocht ik bloemen en chocola. Dan zei ik dat het nooit meer zou gebeuren. Dat meende ik op dat moment echt, maar een dag of week later was ik dat weer vergeten.”

De twee trouwen en krijgen kinderen. “Als mijn kinderen iets deden wat niet mocht, zei ik eerst ‘foei’. De tweede keer herhaalde ik dat. En de derde keer gaf ik een zacht tikje. Maar dat zachte tikje werd al snel een rood handje.”

Huiselijk geweld

In 2013 – Haring is dan gescheiden en hertrouwd – loopt het helemaal uit de hand. “De politie heeft me opgepakt en vastgezet. Ik ben berecht en veroordeeld voor extreem huiselijk geweld. Vanaf dat moment moest ik verplicht een traject in de forensische zorg in. Ik moest met mezelf aan de slag. Als dat niet goed zou uitpakken, zou ik in de gevangenis belanden.”

Hoewel hij niet veel vertrouwen heeft in de behandeling, is het een stok achter de deur. “Twee jaar lang heb ik aan mezelf gewerkt. In 2015 stopte de behandeling en werd ik genezen verklaard. Maar ik was nog niet klaar. Ik kon nét rechtop blijven staan.”

Wat hij gaat doen om na die tijd uit de problemen te blijven? “Ik wilde individueel of in groepsverband het gesprek aangaan met lotgenoten. Maar dat was niet mogelijk. Zo kwam ik op het idee om een zelfhulpgroep op te richten. Ik ben trainingen en cursussen gaan volgen en in 2016 richtte ik Agressie, en daarna? op.”

Zelfhulpgroep

Zijn doel? “In eerste instantie om mensen met agressieproblematiek te helpen en een luisterend oor te kunnen zijn. Maar dat heb ik bijgesteld: de aanpak van plegers moet anders. Het kan in Nederland niet zo zijn dat je eerst de fout in moet gaan, voordat je geholpen kan worden. Net als bij de Anonieme Alcoholisten zouden er in het hele land groepen moeten zijn voor geweldplegers, waar zij gezien en gehoord kunnen worden.” Ook moet het taboe er volgens hem af. “Het moet bespreekbaar kunnen zijn, zodat het niet alleen een probleem is dat zich achter de voordeur afspeelt.”

Met René gaat het goed. “Ik heb vanaf 2013 hard aan mezelf moeten werken. In 2015 heb ik een nieuw leven gekregen. Ik heb een prachtige baan voor mezelf gecreëerd. Dat is iets heel bijzonders. En ik ben blij dat ik word gewaardeerd voor wie ik nu ben. Mensen beoordelen me op wat ik tegenwoordig doe.”

Agressie, en daarna? is er zowel voor daders als slachtoffers van huiselijk geweld.

Lees ookHuiselijk geweld wereldwijd toegenomen tijdens pandemie: 'Regeringen doen te weinig'