Herkenning

Zowel Marjolein als Anne hebben diep moeten gaan om met hun trauma te kunnen dealen. Het meemaken is één, maar het bij je leren dragen is twee, vertelt Marjolein. “Je verliest veel als je seksueel geweld meemaakt, maar vooral jezelf. Ik kreeg bijvoorbeeld last van beelden die zich opdrongen, mijn dromen werden nachtmerries. En allerlei geuren, geluiden of kleuren herinnerden me aan het misbruik.”

Marjolein en Anne volgen meerdere soorten therapie, van exposure tot EMDR. Daarnaast zijn ze, zonder dat ze dat van elkaar weten, onder behandeling bij dezelfde psycholoog. De meiden kennen elkaar totaal niet, maar deze psycholoog ziet erg veel paralellen tussen hun karakters en het type trauma. Ze stelt voor om eens met zijn drieën te zitten, als Marjolein en Anne daarvoor openstaan. Dat blijkt een schot in de roos.

Marjolein: “Het contact was oppervlakkig omdat we elkaar natuurlijk helemaal niet kenden. Maar hoe meer details we bespraken, hoe beter het voelde. Anne was de eerste persoon bij wie ik dacht: jij snapt écht hoe dit voelt, want je hebt het ook meegemaakt. Daarna raakten we niet meer uitgepraat.” Anne: “Het was ontzettend waardevol, weten dat ik hier niet alleen in was. Het verwerkingsproces kan echt heel eenzaam zijn.”

Wat is victim blaming en waarom is het schadelijk? Een expert licht toeLees ook

Lotgenotencontact

Bij haar en Anne ontstaat hierdoor het idee om iets te gaan doen met lotgenotencontact. “We wilden andere vrouwen geven wat wij in elkaar gevonden hadden”, vertelt ze. Ze willen de focus leggen op meer casual contact, waarbij je niet meteen in een praatcirkel hoeft te gaan zitten. “Het begon voor vrouwen tussen de 18 en 25 jaar, maar de behoefte bleek uit bredere hoek te komen. Daarom is nu iedereen welkom die hier behoefte aan heeft.”

Lotgenotengroep Veerkracht bestaat voornamelijk op Instagram, waar inmiddels bijna duizend mensen zich hebben aangesloten. Je kunt alleen het account volgen, maar ook deelnemen aan verschillende chatgroepen. Zo’n tachtig mensen doen dit nu. Deze gesprekken lopen de hele week door, er zijn geen vaste ‘inchecktijden’.

Marjolein: “Dat was ons idee: altijd iets kunnen sturen, vrijblijvend en laagdrempelig. Iedereen mag zelf bepalen of ze antwoorden of niet, maar er is dus altijd wel iemand die meeleest of naar je luistert.”

“Marjolein en ik houden elke dag een oogje in het zeil”, voegt Anne toe. “En heb je even géén zin om zo met je trauma geconfronteerd te worden, zet je alles heel makkelijk op mute.”

‘Práát’

Inmiddels bestaat ook een aparte chat voor mensen die elkaar een keer in het echt willen spreken. “We proberen in zo’n geval te kijken wie matchen op basis van leeftijd, woonplaats of ervaringen”, licht Marjolein toe. “Binnenkort gaan we ook een keer lunchen en wandelen met een paar lotgenoten die daar behoefte aan hebben. Zo proberen we de eenzaamheid tegen te gaan met herkenning en verbinding.”

De twee hadden nooit verwacht dat het zo hard en snel zou gaan, maar de behoefte aan laagdrempelig lotgenotencontact blijkt groot. Marjolein: “En als je kijkt naar de cijfers over seksueel geweld, hoe vaak het eigenlijk voorkomt, missen we nog steeds een heleboel mensen. Daarom willen we in gesprek met behandelaars en hulporganisaties, in de hoop dat slachtoffers van seksueel geweld ons straks nog beter kunnen vinden.”

Anne: “Praten is zo ontzettend belangrijk. We hopen dat we op deze manier iets kunnen betekenen voor mensen die het nodig hebben, maar niet goed weten waar ze moeten beginnen.”

Ben of ken je iemand die slachtoffer is geworden van seksueel grensoverschrijdend gedrag? Check dan deze vijf organisaties die je kunnen bijstaan. Bij dreigende situaties bel je altijd met de politie op 0800-8844 of het noodnummer 112. 

Iva Bicanic over helen na seksueel trauma: 'Praten móét niet, maar het moet wél altijd kunnen'Lees ook