In de rubriek ‘Zeg eens eerlijk‘ staan eerlijke verhalen over het moederschap centraal. Want ja, het is prachtig, maar soms ook gewoon verdomd hard werken.
Vandaag de beurt aan Annabelle (37), moeder van twee kinderen (9 en 5). Zij vertelt waarom ze na haar tweede bevalling in een kunstmatige coma werd gehouden.
“Bij mijn dochter, de eerste, verliep alles vlekkeloos. Natuurlijk moest ik de moederrol helemaal ontdekken en was alles in het begin spannend, verhalen die iedereen wel kent. Maar bij mijn jongste was alles een nachtmerrie. De bevalling was al pittig, maar een paar uur later begon ik me ontzettend slecht te voelen. Ik ben niet zo’n pieperd, dus ik dacht: een bevalling is ook heftig, dit gaat vanzelf weer weg.
Diezelfde avond wilde ik gaan slapen, ik was ontzettend misselijk en had overal spierpijn. Ook liggen lukte niet: ik kreeg het ontzettend benauwd. Achteraf bleek dat dit kwam omdat ik aan het verdrinken was in mijn eigen bloed, maar toen had ik natuurlijk geen idee wat er speelde. Het ging van kwaad tot erger, dus waarschuwde ik mijn man dat hij 112 moest bellen.
Net op tijd, gelukkig: toen zij binnenkwamen ging het mis. Ik had zoveel bloed verloren in mijn eigen lichaam dat ze mijn bloeddruk niet eens goed meer konden meten. Mijn kaken gingen op slot, dus intuberen ging niet. Ze boorden een gaatje in mijn knieschijf, waar ze een infuus aanlegden met spierverslappers. Dat werkte, zo konden ze me intuberen en reanimeren. Daarna ben ik naar het ziekenhuis gebracht.”
“Daar wisten ze niet goed wat ze met me aan moesten. Na lang twijfelen zijn ze via mijn liezen naar mijn lever gegaan, zodat ze daar de bloeding konden afknellen. Daarna hebben ze met drains de liters ‘rondzwervend’ bloed afgevoerd, dat duurde een paar dagen. Ik werd in een kunstmatige coma gehouden om de kans op herstel te vergroten. Het was nogal een slagveld, namelijk.
Mijn hypofyse ging namelijk stuk door zuurstoftekort, daarna begaven mijn nieren en milt het. Er waren zoveel problemen dat de artsen zich eigenlijk alleen konden richten op oplossingen, in plaats van zoeken naar de oorzaak.”
“In die eerste week sliepen mijn man en pasgeboren zoon in het ziekenhuis, omdat moeder en kind eigenlijk niet gescheiden mochten worden. Ik lag in coma, maar elke dag werd mijn zoontje bij me gelegd zodat we elkaars warmte konden voelen. Hij werd hier rustiger van.
Na die eerste crisisperiode was het nog niet meteen voorbij. Ik heb uiteindelijk drie maanden op de intensive care gelegen met meerdere terugvallen. Ik was echt een kasplantje en heb heel veel opnieuw moeten leren, dat was zwaar. Maar het moeilijkste moment was toen mijn dochter naar het ziekenhuis kwam voor een bezoek. Ze zag me en vond me zo eng dat ze gillend wegrende. Ik leek niet meer op haar moeder. Dat moment heeft me eigenlijk veel harder geraakt dan het hele fysieke proces.”
“In de tussentijd heb ik nog twee jaar aan dialyse gezeten en kreeg ik uiteindelijk een nier van mijn moeder. Mijn milt en hypofyse zijn permanent kapot, maar dankzij een medicatiecocktail kan ik daar goed mee leven. In principe is de situatie nu onder controle, al moet ik de rest van mijn leven elke zes weken naar het ziekenhuis voor een check.
Twee jaar na mijn bevalling wist ik pas wat de oorzaak van al mijn problemen was geweest, dankzij prof. dr. Bemelman. Zij kwam erachter dat de haarvaatjes rondom mijn lever veel dunner waren dan bij een ander. Door het kracht zetten tijdens het persen zijn die geknapt, waardoor de bloeding startte. Dat dit op deze manier gebeurt is enorm zeldzaam: de arts had het nog maar één keer eerder gezien, bij een bodybuilder.”
“Het is goed afgelopen, daar ben ik heel dankbaar voor. Ik heb altijd mijn best gedaan om vooruit te kijken, dat heeft me op de been gehouden. Maar ik kan niet zeggen dat het makkelijk is, met al die mankementen op zak.
Ik heb naderhand ook moeten werken om een band op te bouwen met mijn zoon. We kenden elkaar niet. Hij kwam vaak langs in het ziekenhuis toen ik daar lag, maar het allerliefst wilde hij bij papa zijn. Dat deed natuurlijk pijn: ik was er niet genoeg voor hem geweest. Maar inmiddels is onze band sterk: hij heeft heel duidelijk mijn karakter, we hebben aan één blik genoeg. Wat we hebben meegemaakt heeft ons alleen maar sterker gemaakt.”
Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.
Natasja had hechtingsproblemen: 'Soort zelfbescherming na zware bevalling'
