In de rubriek ‘Zeg eens eerlijk‘ staan eerlijke verhalen over het moederschap centraal. Want ja, het is prachtig, maar soms ook gewoon verdomd hard werken.
Vandaag de beurt aan Amy* (47), moeder van een dochter (16) en zoon (14). Amy spreekt haar dochter niet meer sinds een grote ruzie in het voorjaar van 2021.
“Tien jaar geleden eindigde mijn relatie met de vader van mijn kinderen. Sindsdien delen we de voogdij en de zorg, we doen allebei ons deel. De helft van de tijd zijn ze bij mij. Da’s soms best pittig, het kan zwaar zijn met twee tieners in huis. Maar eigenlijk ging het jarenlang goed. Ik wilde nooit overcompenseren voor de scheiding, maar heb er wel altijd naar gestreefd om hen een normaal, leuk leven te bieden.
De eerste tijd kon ik functioneel overweg met mijn ex, maar de laatste jaren werd het lastiger. De communicatie verliep vaak stroef, veel verwijten. We praatten alleen nog als het echt nodig was. Ouderavonden op school, dat soort dingen. Dat ging dan wel oké, maar daarna was het meteen weer klaar.”
“Ik merkte wel op dat er steeds vaker dingen gebeurden waarvan alleen haar vader op de hoogte was. Ze had ineens een bijbaantje waar ik niets van wist, en ze koos samen met hem haar vakkenpakket. Allemaal prima, we bespraken het dan steeds achteraf, tót ze zonder overleg een soort online groepstherapie bij onze huisarts wilde volgen, waar wat discussie over bestaat. Eerst verzweeg ze het, en toen ik ernaar vroeg kon ze haar keuze niet motiveren. Het gesprek begon rustig, maar mondde op een gegeven moment uit in een pittige ruzie. Op een gegeven moment liep ze de deur uit en daarna is ze niet meer teruggekomen. Ze reageert niet op mijn berichten, ze kiest voor de weg met het minste ‘gedoe’.
Natuurlijk heb ik geprobeerd contact te zoeken, ook via haar vader en school. Maar over alles werd ze boos, ik wist op een gegeven moment niet meer waar ik goed aan deed. Je voelt gewoon dat álles verkeerd is. Met mijn ex heb ik geen contact over mijn dochter. Ze woont bij haar vader, dat weet ik, maar het is zo wel een soort raar, gespleten leven. Maatschappelijk werk is ingeschakeld, maar zij kunnen ook niets. Haar vader wil haar niet dwingen om mij verplicht te zien, hij ziet niet echt een probleem. Zolang ik niets hoor, ga ik er maar vanuit dat alles goed gaat.”
“Als je alleen maar kunt hopen, lig je de de hele tijd huilend op de bank. Mijn hart is gewoon gebroken. Na ruim een half jaar proberen heb ik, ook voor mezelf, afstand moeten nemen. Ik kan wel eindeloos blijven huilen, maar ik heb nóg een kind. Voor hem moet ik door, hij verdient dat.
Ik heb mijn dochter daarom gevraagd of ze haar spullen wilde komen ophalen, zodat ik daar niet dagelijks mee geconfronteerd werd. Ik wilde dat moment ergens ook gebruiken om te zeggen dat ik haar graag wat vaker zou zien, maar ik kreeg de kans niet eens. Ik moest alles buiten zetten, zodat ze het kon oppikken op een moment dat ik er niet was. Dan breekt je hart wéér, en dat gebeurt elke dag opnieuw.”
“Soms krijg ik stukjes informatie via anderen, maar echt contact is er nog niet. Daar ‘wilde ze over nadenken’, maar ik heb niets meer gehoord. Ik weet niet hoe het verder gaat lopen, die onwetendheid en machteloosheid zijn het moeilijkst. Ik ben bang dat mijn zoon ook ooit vertrekt. De (voor mij) vanzelfsprekendheid dat je je kind ziet is weg.
Ik kan wel honderdduizend dingen bedenken die ik verkeerd deed als moeder, maar daar staan honderdduizend dingen tegenover die fantastisch gingen. Ik wil mijn verhaal delen omdat ik weet dat er meer ouders zijn in een zelfde situatie. Er hangt een soort schaamte omheen, die wil ik weg hebben.”
*Amy deelt haar verhaal anoniem. Haar echte naam is bij de redactie bekend.
Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.
Charly verloor vader van haar kinderen aan zelfdoding: 'Vlagen van boosheid en onbegrip'
