Een erfenis van een bekende kan spannend zijn: wie krijgt wat? Maar een erfenis kan ook uit onverwachte hoek komen óf vervelende situaties met zich meebrengen.
Daar kan Vera (49) uit het Brabantse Loon op Zand over meepraten. In De Erfenis vertelt ze erover.
“Ik was vroeger altijd bezig met andere dingen dan mijn broer en zus. Als zij wilden tekenen, ging ik buiten voetballen”, vertelt Vera over haar jeugd. “Mijn ouders zuchtten dan: waarom kon ik nooit ‘gewoon’ doen, zoals andere kinderen?” Vera herinnert zich vooral die woorden van haar vader. “Hij had altijd het laatste woord en mijn moeder volgde hem daarin. Ik kan me niet herinneren dat ze ooit echt ergens een mening over had.”
Het gezin ging vaak op vakantie naar Italië en Spanje. “Mijn vader had een goede baan bij KLM en mijn moeder viel af en toe in als overblijfjuffrouw. Mijn ouders hadden hierdoor best wat geld te besteden. Op mijn tiende kochten ze zelfs een huis in Spanje.” Vera en haar broer en zus kregen alles wat ze wilden. “Fietsen, een step, een dagje naar een pretpark en ga zo maar door. Ik denk ook dat mijn ouders de wereld wilden laten weten dat er geld was. Zo gaat dat vaak in een klein dorp, en vooral het dorp waar wij woonden.”
Toen Vera 18 jaar werd, besloot ze om fotografie te gaan studeren in Amsterdam. “Mijn ouders waren het daar absoluut niet mee eens. ‘Dan word je een armoedzaaier!’, riep mijn vader naar me.” Maar Vera ging naar Amsterdam. “Terwijl de studies van mijn broer en zus wel betaald werden – ze gingen allebei iets in de luchtvaart doen – moest ik alles zelf betalen.” Ondertussen werd Vera’s vader steeds afstandelijker naar haar. “Ik weet nog dat hij zei zich voor mij te schamen. Fotografen waren in zijn ogen maar sensatiezoekers. Ik kon niks goed doen.”
Toch wakkerde haar vaders afkeer een vuurtje in Vera aan. “Ik werkte me helemaal uit de naad en pakte elke kans die ik kon krijgen.” Vera reisde de hele wereld over. “Ik kreeg vaak alleen mijn hotel betaald. En voor de plaatjes die ik schoot een paar cent. Maar ik hield me voor dat als ik maar één goede foto maakte en daarmee allerlei prijzen zou winnen, mijn familie mij weer zou aankijken.”
Maar het tegenovergestelde gebeurde. Vera werkte zo hard dat ze een burn-out kreeg toen ze begin 30 was. “Mijn haar viel uit. Ik had zo veel stress over alles. Ik kon nauwelijks mijn huur betalen en ging daarom naast mijn fotografiewerk ook in een supermarkt werken.” Vera besloot het daarom rustiger aan te doen. “Daarmee vielen ook inkomsten weg, maar ergens had ik nog steeds het vertrouwen dat mijn familie mij altijd zou opvangen.”
Ze zat ernaast. “Tijdens een kerstdiner kwam ik erachter dat mijn broer en zus al jaren geld kregen van mijn ouders tijdens kerst. Het ging om een paar honderd euro, geld dat ik goed kon gebruiken.” Perplex, verdrietig en in de war vluchtte Vera haar ouderlijk huis uit.
“Ik dacht: ben ik hiervoor 35 jaar geworden?” Ze confronteerde haar vader ermee. “Hij wuifde het weg en zei dat ik het toch zo goed voor elkaar had.” Dat was natuurlijk een en al sarcasme, maar ik wilde me ook niet dat kleine meisje laten voelen dat haar hand ophield. Dus ik knikte en zei dat ik het inderdaad niet nodig had.”
Niet al te lang daarna stierven Vera’s ouders kort na elkaar. “Mijn ouders hadden op latere leeftijd kinderen gekregen en waren, toen ik eind 30 was, al op leeftijd.” Vera had niet kunnen voorzien wat er na de begrafenis van haar vader gebeurde. “Mijn broer, zus en ik hadden op dinsdagmorgen met de notaris afgesproken. Dat was het eerste moment dat we alle drie het testament inzagen.”
Het huis zou verdeeld worden onder Vera’s broer en zus en hetzelfde gold voor het huis in Spanje. “Mijn zus schrok ervan en keek me met tranen in haar ogen aan terwijl mijn broer zijn schouders ophaalde. Hij was immers altijd het lievelingetje thuis geweest.”
Vera vermande zich, trok haar jas aan en liep naar buiten. “Ik weet niet wat groter was: het verdriet dat ik geen ouders meer had of dat ik niks van ze erfde.” Vera’s zus zocht nog contact met haar. “Ze was heel lief en we hebben gepraat. In de gesprekken gaf ze toe dat er altijd wel iets ‘schuurde’ tussen mij en mijn ouders.”
Haar broer heeft nooit meer gebeld. “Die dag bij de notaris is de laatste keer dat ik hem gezien heb. Van mijn zus hoor ik dat hij regelmatig met zijn gezin naar Spanje gaat om in het vakantiehuis te verblijven. En van de erfenis van het huis in Nederland heeft hij een Porsche gekocht.”
“Ik ben nu 49 jaar en ik voel me nog steeds het afgewezen kind. Het gaat niet om de spullen, maar het gaat om het gezien worden. Zelfs na hun dood weten mijn ouders mij nog dat gevoel te geven.” Vera is voor de hele situatie in therapie gegaan. “Ik voelde me zo waardeloos. Het gaat nu wel beter, maar dat minderwaardigheidsgevoel zal nooit helemaal weggaan.”
Dit artikel werd eerder gepubliceerd op 24 januari 2023.
Ook je verhaal doen over een erfenis? Mail je naam, leeftijd en een samenvatting van jouw verhaal naar lezer@linda.nl en misschien vind je jouw verhaal straks terug op LINDA. – eventueel anoniem.
Wie mag na de dood jouw appjes lezen? Zo regel je een digitale erfenis
