Milou Pasman (33) is dolblij als haar zoon Cas wordt geboren. Maar vanaf het moment dat hij geboren is, gaat het steeds slechter met de kersverse moeder. ‘Ik kon alleen in bed liggen met het licht uit en een zonnebril op.’
In de rubriek Bijzondere bevallingen horen we de bijzonderste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
De zwangerschap van Milou verloopt voorspoedig. “Ik had alleen last van bekkeninstabiliteit en ongeveer vier weken voor mijn bevalling hoorde ik ineens een raar geluid. Ik dacht dat het uit huis kwam en heb nog met mijn oor tegen de muur gestaan om te luisteren. Het bleek tinnitus te zijn, één van de eerste tekenen dat er iets met mij aan de hand was.”
De geboorte van haar zoon is er een voor in de boeken. “Er was niks aan de hand, geen complicaties. Het ging gewoon heel goed. Ik was zo blij en dankbaar toen ik Cas in mijn armen kreeg. Ik had het gedaan en we waren allebei gezond.”
Milou en haar partner zijn in de wolken. “Ik was wel supermoe en voelde me niet lekker, maar ik dacht: dat hoort erbij.” Het gaat mis als een paar dagen later de kraamhulp definitief weg is. “Ik kreeg hoofdpijn en nekpijn en was misselijk. Ik kon alleen in bed liggen met het licht uit en een zonnebril op. Alles was te veel, maar ik was net bevallen dus zocht er niet meteen iets achter.”
Twee dagen later belt ze de huisarts, aangezien haar situatie niet verbetert. “De assistent zei: ‘Kom maar naar het spreekuur’. De dokter maakte zich geen zorgen, we gingen uit van een migraineaanval. Na een paar dagen zou het beter moeten zijn. Maar het werd niet beter, het werd alleen maar erger. Ik kon niks meer en bleef denken: het zal morgen wel minder zijn.”
Anne Lies werd misbruikt en beviel op haar dertiende: 'Wist niet dat ik zwanger was'
Milous man maakt zich zorgen en besluit in te grijpen. “Hij belde de huisartsenpraktijk en zei dat er onmiddellijk iemand moest komen. Binnen tien minuten was de dokter er. Ik lag in bed en hij stond naast me. Ik kon nauwelijks praten. Hij keek me aan en zei: ‘Het gaat niet goed met je he?’. Het enige wat ik kon uitbrengen was: ‘Help me’.”
Ze moet met spoed naar het ziekenhuis, waar een scan wordt gemaakt. “De neuroloog beoordeelde de scan waar wij bij waren. Hij rende weg om de casus met de hoofdneuroloog te bespreken. Wij schrokken ons kapot. Tien minuten lang zaten we in onzekerheid. Toen kreeg ik te horen dat ik sinustrombose heb. Ik had een grote bloedprop in mijn hersenen had die meerdere vaten afsloot.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Milou is opgelucht dat ze weet wat er met haar aan de hand is. “Ik dacht: ik krijg iets en dan lost die bloedprop op, het komt goed en over een paar maanden ben ik weer aan het werk.”
Maar dat is te optimistisch. “Ze zagen dat mijn mond hing en ook mijn rechterhand deed het niet goed. Dat had ik niet door. Ik kreeg bloedverdunners en werd naar de stroke-unit gebracht, waar ik om de twee uur werd wakker gemaakt. ‘Ik ga dit toch wel overleven?’, vroeg ik de neuroloog. ‘Dat kan ik je niet beloven’. Daar schrok ik van.”
Sophie koos voor een niet-medische keizersnede: 'Ik ben op mijn gevoel afgegaan'
Milou ligt een week in het ziekenhuis en gaat daarna naar huis om te herstellen. “Ik begon met revalideren, maar drie maanden later had ik nog steeds veel klachten. Ik bleek niet-aangeboren hersenletsel te hebben en zou waarschijnlijk nooit meer de oude worden.”
Een jaar later is de situatie verbeterd, maar nog niet zoals-ie zou moeten zijn. “Ik kon het verkeer niet inschatten, waardoor ik niet alleen kon oversteken. Ik was vermoeid, sliep een paar keer per dag en kon niet tegen prikkels. Zelfs het uitruimen van de vaatwasser was te veel.”
Milou legt zich niet bij de situatie neer. Ze leest alle literatuur over dit onderwerp. “Ik wilde vechten voor mijn zoontje, om de beste mogelijke moeder voor hem te zijn. Ik stuitte op een kliniek in Amerika. Daar wilde ik heen voor revalidatie, maar had het geld niet. Een vriend van mij zette een crowdfunding op. Binnen vier dagen was het geld binnen. Een jaar na de diagnose ben ik twee weken in Amerika en in therapie geweest. Daarna heb ik ook in Nederland veel getraind.”
Inmiddels is de geboorte van Cas twee jaar geleden. “Het niet-aangeboren hersenletsel is blijvend, maar met aanpassingen kan ik alles weer. Ik kan het verkeer inschatten en heb weer meer energie. Tegenwoordig moet ik wel doseren en rustmomenten inplannen. Ik heb nog steeds veel hoofdpijn, maar weer vertrouwen in de toekomst. Ik ben niet meer de oude, maar een nieuwe ik en daar heb ik mijn weg in gevonden.”
De situatie heeft belangrijke inzichten gegeven. “Ik heb geleerd hoe veerkrachtig ik ben. Ik heb veel mooie mensen en lotgenoten ontmoet en haal meer geluk uit de kleine dingen. Ook sta ik meer in verbinding met mijn familie en de wereld en ervaar alles veel bewuster. Ik ben dankbaar dat ik die inzichten al zo jong gekregen heb.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Jaleesa's dochter (2) was bij de bevalling: 'Ze aaide me over mijn hoofd terwijl ik aan het persen was'
