Maud Matthijssen-Assink (42) is verrast als ze na drie miskramen in verwachting blijkt te zijn van een tweeling. Maar als ze ruim 25 weken zwanger is, blijkt het hartje van één van de kindjes niet meer te kloppen. Dezelfde dag nog bevalt ze.
In de rubriek Bijzondere Bevallingen horen we de opmerkelijkste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
“Het was een verrassing dat ik in verwachting was van een tweeling”, vertelt Maud. “Ik had eerder drie miskramen gehad, dus toen de verloskundige een kloppend hartje zag, was ik blij en opgelucht. ‘Weet je zeker dat het er geen twee zijn?’, vroeg ik. Ik weet niet waar die vraag vandaan kwam, misschien dat ik het onbewust al wist. Ze keek nog een keer en er waren inderdaad twee kloppende hartjes zichtbaar. We voelden zoveel vreugde, zeker na de ellende waar we daarvoor doorheen waren gegaan.”
De zwangerschap verloopt voorspoedig. “Ik was vermoeid en fysiek werd het steeds zwaarder, maar ik had geen gekke kwaaltjes.” Ze luistert naar haar lichaam en doet het rustig aan. “Met 21 weken ben ik halve dagen gaan werken. Bezig met een geboorteplan was ik nog niet en ik had nog maar weinig babyspullen aangeschaft. Ik was voornamelijk bezig me te verdiepen in de verschillende zwangerschapscursussen.”
Maar voordat ze goed en wel een cursus heeft uitgezocht, slaat het noodlot toe. “Elke twee weken moest ik naar het ziekenhuis voor een controle, omdat ik in verwachting was van een eeneiige tweeling. Dat deed ik vrijwel altijd alleen, omdat mijn man niet iedere keer vrij kon nemen. Bovendien was het altijd hetzelfde liedje: de jongens groeiden goed, ik groeide goed, het ging gewoon goed.”
Dit keer gaan de twee samen naar het ziekenhuis, omdat ze die middag een geregistreerd partnerschap sluiten. “In het ziekenhuis bleek dat het verschil in groei tussen beide baby’s te groot was. De gynaecoloog vermoedde dat de kleinste baby ernstige bloedarmoede had. We werden met spoed doorgestuurd naar een ander ziekenhuis in Groningen. Daar werden de onderzoeken herhaald, maar ook toen werd niet duidelijk wat precies het probleem was. Het gemeentehuis en de getuigen werden afgebeld, we moesten door naar het ziekenhuis in Leiden, waar ze gespecialiseerd zijn in risicovolle meerlingzwangerschappen.”
Melanie beviel bewust drie keer zonder verloskundige: 'Mijn man wist intuïtief precies wat hij moest doen'
“In Leiden bleek dat het goed ging met de jongens, maar er werd gezegd dat hun situatie snel zou kunnen veranderen. Mogelijk was er bij de kleinste baby sprake van een groeiachterstand. Het zou ook kunnen dat de bloedstroom tussen beide jongens uit evenwicht was, waardoor de kleinste baby bloedarmoede had en de andere baby mogelijk te dik bloed kreeg. Ze moesten intensief gevolgd worden. We wisten niet waar we aan toe waren en hoe het verder zou gaan. Ik was bang om onze kinderen te verliezen. De roze wolk was ineens – patsboem – verdwenen.”
Drie dagen later staat er opnieuw een afspraak in Leiden op het programma, maar de avond daarvoor krijgt Maud last van haar rug en buik. ’s Nachts wordt ze wakker van de pijn en belt ze het ziekenhuis in Leiden. “Het advies was om naar het ziekenhuis in Groningen te gaan voor een echo. Daar konden ze beoordelen of ik meteen naar Leiden moest of de volgende ochtend, zoals we hadden afgesproken. Ik dacht nog: dit wordt vast een goed verhaal, midden in de nacht voor niks naar het ziekenhuis. Maar tijdens de echo bleek dat de kleinste baby was overleden. De grond zakte onder onze voeten vandaan.
Het was de bedoeling dat ik de zwangerschap van ons andere zoontje zou voldragen met ons overleden zoontje in mijn buik. Hoe dan? We wilden naar huis, weg van deze plek. Weg van de realiteit.”
Maar veel tijd om het nieuws te laten bezinken is er niet. “Ik kreeg al vrij snel last van bloedverlies, dus gingen we terug naar het ziekenhuis. We moesten in gesprek met de neonatoloog over de keuze wel of geen ‘actieve opvang’ – ondersteuning van de vitale functies direct na de geboorte – voor ons levende zoontje, voor het geval de bevalling zich al aan zou dienen.”
“Tijdens het gesprek met de neonatoloog kreeg ik weeën. Ik wilde me goed op het gesprek concentreren, maar dat lukte me niet. ‘Zullen we er maar voor gaan?’, vroeg hij. Dat deden we. Ik moest meteen door naar de verloskamer. Ik sloot me op op het toilet. Daar voelde ik me veilig. Ik wilde er nog niet aan, was zo bang, maar me blijven verstoppen was geen optie. Er werd een hartfilmpje gemaakt en ik kreeg infusen met weeënremmers en longrijping en antibiotica voor de baby.”
Maud raakt in paniek. “Ik had nog geen zwangerschapscursus gedaan en bleef maar roepen: ‘Ik weet niet wat ik moet doen, ik weet niet wat ik moet doen!’. Eerst werd Mats geboren, ons overleden zoontje. We hadden gehoopt dat zijn broertje Casper zou kunnen blijven zitten, maar zijn hartslag werd steeds trager, dus ook hij moest geboren worden. Vier minuten later was hij er.”
Geboortecoach Linda had meerdere miskramen: 'Ik heb gevoeld hoe prachtig én hard de natuur kan zijn'
Het is hectisch in de verloskamer. “Ik denk dat er wel tien mensen waren. Casper werd meteen overgenomen. Al snel ging hij, samen met mijn man, naar de NICU (de intensive care voor baby’s, red.). Ik bleef achter met Mats. De eerste paar uur lag hij bij mij. Daarna is hij in water opgebaard, zodat hij mooi bleef en we hem bij ons konden houden tot zijn afscheid.”
Maud en haar man leven tussen hoop en vrees. “Caspers leven hing aan een zijden draadje.” Ze verblijven een week in het ziekenhuis en moeten de crematie van Mats voorbereiden. “We wilden er geen uitvaartondernemer bij hebben. De jongens zijn op donderdag geboren, woensdag hebben ze afscheid van elkaar genomen bij Casper op de afdeling en precies een week na de geboorte was de uitvaart.”
Omringd door hun directe familie eten ze eerst beschuit met muisjes om de geboorte van Mats en Casper te vieren. “Ik heb ook een bonusdochter. Zij was destijds vijf jaar. Speciaal voor haar draaiden we het nummer Lentekriebels van Kinderen voor Kinderen, daar luisterde zij toen vaak naar. Spontaan deden we een danswedstrijd, omdat we het voor haar niet te zwaar wilden maken. Ook lieten we ballonnen op. Mijn bonusdochter wilde dat er twee aan elkaar geknoopt werden. ‘Ze zijn een tweeling, zo kunnen ze elkaar altijd helpen’, zei ze.”
Het is een heftige tijd. Maud en haar man rouwen om Mats terwijl Casper voor zijn leven vecht. “Zeven weken lang lag hij op de intensive care. Daarna ging hij naar een ander ziekenhuis waar hij zeven weken op de high care heeft gelegen. We werden geleefd, gingen elke dag meerdere keren naar hem toe. Het was fijn dat ik moedermelk voor hem kon afkolven. Zo kon ik toch nog wat voor hem doen, ook als ik niet in het ziekenhuis was.”
Tekst gaat verder onder de foto.
De tweeling van Bjorn overleed: 'De grond zakte onder mijn voeten vandaan'
Na het afscheid van Mats ligt de aandacht van het medische personeel vooral op Casper. “Ik had behoefte om over Mats te praten, maar als ik iets over hem zei, kreeg ik al snel te horen dat er een maatschappelijk werkster beschikbaar was. Ik hoefde niet eindeloos te praten, ik wilde zijn naam gewoon kunnen noemen en wat over hem kunnen zeggen. Bij de wisseling van ziekenhuis werd ik door sommige artsen en verpleegkundigen alleen gefeliciteerd met de geboorte van Casper. Ik vond dat echt niet kunnen. Alsof Mats nooit had bestaan.”
Als Casper veertien weken in het ziekenhuis heeft gelegen, mag hij eindelijk mee naar huis. “We kwamen thuis met één Maxi-Cosi in plaats van twee, dat was heel confronterend. Recht op kraamzorg hadden we niet meer.”
Thuis daalt het besef van wat er allemaal is gebeurd in en komt er ruimte voor verdriet. “Het was een zware tijd. Ik vroeg mijn vriendinnen steeds: ‘Denken jullie dat het ooit nog goed komt met mij?’ Ik kon het me niet voorstellen en vroeg me af of ik depressief was. Mijn man ging weer werken, zijn wereld werd groter. Met mij ging het steeds slechter. Ook voelde ik me schuldig. Had ik iets verkeerd gedaan waardoor Mats was overleden? Gesprekken met een maatschappelijk werkster van het ziekenhuis, waarbij ik leerde dat ik normaal rouwde, hebben me geholpen om weer houvast te krijgen. Het was fijn om te kunnen zeggen wat ik wilde zeggen, zonder dat het een ongemakkelijk gesprek werd. Iets wat met anderen vaak gebeurt als het over je overleden kind gaat.”
Inmiddels is Casper zes en is het dus zes jaar geleden dat Mats’ hartje stopte met kloppen. “Wat lastig blijft, is dat er vanuit de omgeving minder aandacht is voor het verlies van Mats dan voor de geboorte van Casper. Alsof het geluk van de komst van Casper het verdriet compenseert. Dat is niet zo. Verdriet en geluk bestaan naast elkaar. De lege plek die Mats achterlaat blijft.”
In 2021 kreeg ze een derde zoon. “We hebben een druk gezin. Casper doet het wonderbaarlijk goed als je bedenkt met welke termijn hij geboren is. Het verdriet is leefbaarder geworden. Mats heeft zijn plek in het gezin gekregen. Een andere plek dan we hadden gehoopt en gewild, maar hij hoort er echt bij. Zo hebben we altijd tijdens het avondeten kaarsjes aan. Hij heeft een gedenkplek in de kast waar de kinderen schatten naartoe brengen. En we hebben een zandknuffel met het geboortegewicht van Mats. Als Casper verdrietig is, wil hij die knuffel bij zich hebben en we nemen ‘m ook mee op vakantie. Verdriet is liefde. En net zoals ik trots ben op Casper, ben ik ook trots op Mats. Dat hij er was en bij ons hoort.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
Rosalie kreeg hersenvochtlekkage door ruggenprik bij keizersnede, en pijnstilling werkte niet: 'In het donker lag ik te creperen'
