In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we elke week iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week is dat Maaike.
Haar man kreeg de diagnose slokdarmkanker. Drie maanden later overleed hij.
Maaike verloor haar man aan de gevolgen van slokdarmkanker: 'Hij pakte mijn hand en ik zag zijn paniek'
MonumentjeDiagnose darmkanker
“Alexander was een warme man”, vertelt Maaike. “Hij deed alles voor de mensen om hem heen. Cijferde zichzelf regelmatig voor anderen voor weg. Hij werkte bij de Landmacht en was een rasechte militair. Een stoere man die je wel aan je zijde wil hebben, maar ook liefdevol.”
De twee leren elkaar kennen in de sportschool. “Naast zijn werk bij Defensie gaf hij spinninglessen. Ik was vervangend manager, hij instructeur. Blijkbaar had hij al jaren een oogje op mij toen mijn rooster veranderde en ik – net als hij – op maandagavond ging werken. We raakten aan de praat, hij vroeg mij mee uit en van het een kwam het ander. We werden een hecht koppel.”
Haar man staat midden in het leven als hij in 2021 een bloeding krijgt. “Hij had bloed in zijn ontlasting. Dat is niet goed, dachten we, dus gingen we naar de spoedeisende hulp. Hij werd gelijk opgenomen en de volgende middag volgde de uitslag. Het bleek slokdarmkanker te zijn. Een paar dagen later hoorden we dat het uitgezaaid was. Artsen gaven hem nog anderhalf tot vier jaar.”
Slechte film
Het stel is geschokt. “Hij was hartstikke fit. We hebben nooit iets gemerkt, niks doorgehad. We waren getrouwd, hadden net een huis gekocht en wilden graag kinderen. Ineens speelden we de hoofdrol in een slechte film.”
Alexander moet snel behandeld worden. “In Nederland zagen ze het niet zitten om hem te behandelen. Ze hadden zoiets van: de statistieken zijn slecht, dus daar beginnen we niet aan. Met hulp van Defensie kwamen we in België terecht voor een second opinion. Daar waren ze een stuk positiever. Ze gaven toe dat het een zware casus was, maar zagen ook dat hij veel mee had. Hij was fit en vitaal. We gingen ervoor.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Behandeling
De behandeling wordt gecoördineerd vanuit België en uitgevoerd in het regionale ziekenhuis in Nederland. De militair begint met een chemokuur en wordt bestraald. “Hij was heel erg ziek, maar de behandeling sloeg aan. Uit een tussentijdse scan bleek dat de tumor enorm was geslonken en dat veel uitzaaiingen waren verdwenen, maar zijn leverwaarden bleken niet goed te zijn.”
Niet lang daarna gaat het mis. “Hij kreeg complicatie op complicatie. Drie weken later werd hij terminaal verklaard. Hij ging met mij mee naar huis. We werden goed ondersteund, hadden palliatieve zorg en een aantal Defensie-vrienden hielpen waar mogelijk. ’s Nachts maakte een verzorgende me wakker omdat hij onrustig was. Alexander was duidelijk niet comfortabel. Hij pakte mijn hand en ik zag zijn paniek. ‘Schatje, schatje’, zei hij. Een paar minuten later overleed hij.”
Laatste wensen
Maaike wordt geleefd. “Ik moest beslissingen nemen die ik nooit had willen nemen. Toen we wisten dat het einde in zicht was, heeft hij zijn laatste wensen aangegeven. Het was mijn missie om die uit te voeren. Maar daarna viel ik in een gat. We waren net verhuisd en ineens bleef ik alleen over in een leeg huis. Elke dag liep ik langs de kamer die een babykamer had moeten worden.”
“Ik was gewend dat hij, als militair, regelmatig voor langere periodes weg was”, vervolgt ze. “Ik kan prima alleen zijn. Wekenlang – misschien wel maandenlang – heb ik in de illusie geleefd dat hij misschien toch nog thuis zou komen. Maar hij kwam niet. Ik voelde zo veel onmacht en frustratie. Waarom moest juist hij gaan? Hij deed zoveel goeds voor de wereld.”
Rouwproces
Hoe het nu met haar gaat? “Het wisselt. Ik heb geaccepteerd dat het is wat het is, maar ik weet niet of ik ooit kan accepteren dat juist hij moest gaan. Met de feestdagen heb ik leuke dingen gedaan, maar het is dubbel. We waren zo’n fantastisch stel, ons leven was zó vervlochten. We gingen samen naar de sportschool, naar de paarden en na een lange dag werken stond het eten voor mij klaar. Ik mis hem en ik denk niet dat dat gemis ooit verdwijnt.”
Het is Maaike’s missie om het taboe rondom de dood te doorbreken door over het onderwerp te schrijven en de procedures als iemand overlijdt gemakkelijker te maken. “Ik ben redelijk mondig, maar het is vaak zo ingewikkeld. Mensen en instanties kijken je aan alsof er iets mis is met je, maar er is niks mis met mij. Er is mij alleen iets ernstigs overkomen.”
Wil jij ook het verhaal vertellen van jou en je overleden dierbare? Mail je naam, leeftijd, telefoonnummer en in een paar zinnen je verhaal naar lezer@linda.nl o.v.v. Monumentje.
De man van Sharita overleed aan de gevolgen van longkanker: 'Ik belde 112 en ben begonnen met reanimeren'
