De moeder van Louise* kampte tijdens de zwangerschap al met depressies en psychoses. Vrienden en familie hoopten dat dit tijdelijk zou zijn, maar niets was minder waar. Een onveilige jeugd voor Louise volgde.
*Trigger warning: dit artikel bevat omschrijvingen van kindermishandeling en een zelfmoordpoging.
Met LINDA.meiden deelt Louise hoe zij haar jeugd heeft ervaren en op welke manier zij hierdoor nu naar haar ouders kijkt.
Waar de moeder van Louise eerder een gelukkige en mentaal stabiele vrouw was, keert het tij tijdens haar zwangerschap van Louise. “Vanaf het moment dat mijn moeder wist dat ze in verwachting was, kreeg ze last van een prenatale depressie. Ook had ze uitzonderlijk veel last van haar hormonen, wat de beleving van de prenatale depressie voor haar nog heftiger maakte. Hoewel moeder worden in mijn optiek iets heel moois is, werd zij op dat moment – letterlijk – doodongelukkig van het idee.”
De moeder van Louise voelt zich zo ongelukkig, dat zij – met Louise nog in haar buik – een einde aan haar leven probeert te maken. “Ze had het gas in de keuken aangezet, de ramen en deuren dichtgedaan en was er middenin gaan zitten. Ze overleefde het, omdat er toevallig iemand binnenkwam. Op de echo’s die na haar zelfmoordpoging gemaakt werden, leek ook ik oké, maar dat beeld vertroebelde toen ik een tijdje later ter wereld kwam. De placenta was extreem verkoold, waardoor ik als gevolg van een zuurstoftekort blauw uit mijn moeder kwam en meteen ben gereanimeerd.”
De zelfmoordpoging van haar moeder was, zo blijkt later, geen valse start, maar slechts het begin. “Het klinkt misschien gek, maar zoals ik het me herinner heb ik me vanaf dag één onveilig gevoeld. Bij een prenatale depressie en een zelfmoordpoging bleef het namelijk niet, want de postnatale depressie die na de bevalling volgde, was nog vele malen erger. Vanaf dat moment kreeg ze ook nog eens psychoses. Ik heb een jonger broertje en zusje en dat hele proces, van de prenatale depressie tot de uiteindelijke psychoses tot lang na de bevalling, herhaalde zich ook bij de zwangerschappen en bevallingen van hen. En aangezien ik de oudste ben, kreeg ik alles tot drie keer toe mee.”
Na de geboorte van de jongste, haar broertje, werd de moeder van Louise opgenomen in een inrichting. “Ik was jong, maar niet jong genoeg dat ik alles van die tijd vergeten ben. Soms zou ik willen dat dat zo was, maar ik herinner het me haarfijn. Wat ik me ook herinner, is de hoop die ik had dat het na die opname beter zou worden, maar in plaats daarvan werden we mishandeld. Mensen vragen soms waarom ik me daar als klein meisje niet tegen verweerde, maar dat kan niet. Als kinderen dat zouden kunnen, zouden ze dat wel doen.”
Zodra Louise de kans krijgt, verlaat ze de onveilige omgeving. “Op mijn vijftiende heb ik een tijd bij een vriendin van mij gewoond. Dat vond ik heel prettig, maar het bood geen permanente oplossing. Daarom ging ik uiteindelijk weer terug naar mijn ouders, maar daar was niets veranderd. Toen ik eenmaal zeventien was, besloot ik daarom op mezelf te gaan wonen. Rond diezelfde tijd heb ik ook aangifte gedaan tegen mijn ouders van kindermishandeling.”
Vanaf het moment dat Louise uit huis gaat, blijft ze met veel vragen en trauma’s achter. “Zeventien jaar lang heb ik me onveilig gevoeld. Dat doet iets met een kind. Sterker nog: het heeft een basis gevormd die ik zelf op een gezonde manier opnieuw heb moeten opbouwen. Het gegeven dat ik geneigd ben om mensen eerder te begrijpen, dan dat ik boos op ze ben, heeft bijgedragen aan het feit dat dat uiteindelijk wel gelukt is. Maar daar zijn heel wat pijnlijke gesprekken aan vooraf gegaan.”
Om haar onveilige jeugd te kunnen verwerken, heeft Louise haar ouders met haar jeugd geconfronteerd. “Vragen die ik had, waren bijvoorbeeld waarom mijn moeder nog voor een tweede en derde kind koos als de zwangerschap en de gevolgen daarvan bij haar eerste kind al zo heftig waren. Dat vond ik moeilijk te begrijpen, omdat dat – naast mij – nog twee andere beschadigde mensen had kunnen voorkomen. Daarnaast heb ik het wel eens oneerlijk gevonden dat ik eerder voor mijn moeder heb gezorgd, dan zij voor mij, terwijl dat eigenlijk andersom hoort.”
De gesprekken hebben Louise rust gegeven, maar vergeten zal ze haar jeugd nooit. “Mijn ouders hebben hun excuses aangeboden, maar ze kunnen de tijd niet terugdraaien. Dat maakt dan ook dat ik het ze wel heb vergeven, maar mijn jeugd vergeten lukt niet. Misschien ook omdat ik tot op de dag van vandaag nog struggle met dingen die uit mijn jeugd voortkomen, zoals het onveilige gevoel dat ik nog regelmatig ervaar. Zelfs nu ik al heel lang wél veilig ben.”
Ondanks alles is Louise nu gelukkig. “Mijn ouders en ik hebben oppervlakkig contact en ik heb mijn weg gevonden in hoe ik dat contact voor mezelf op een fijne manier kan onderhouden. Dat is een lang proces geweest, maar dat verdient het ook. Het geluk dat ik nu ervaar, heb ik niet aan hen te danken. Dat ik toch kan zeggen dat ik wel gelukkig ben, maakt me trots op mezelf. Ik heb mezelf gered uit- en staande gehouden in een situatie waarin niemand zou mogen verkeren.”
*De naam van Louise is gefingeerd en bekend bij de redactie
Hulp of advies nodig? Bel Veilig Thuis via 0800-2000. Worstel je met suïcidale gedachten of maak je je zorgen om iemand anders? Bel dan naar 0800-0113 of ga naar www.113.nl.
